plat

Mijn vader liet weten dat hij mijn stukje 'vaders' wel kon waarderen. Hij deed dat met de volgende woorden:

Hej kriegs ze ein antwoord van diene poemel.

Ik waas ein bietje verpôpzak van dien stôkske proza (...) Dikwijls heb ik met bejeingetrôkke batse op dich zitte te wachtte. Wat zal 't no weer hebbe oetgespook. (...).

Van diene Poemel.

Ik weet wat er staat. Jullie ook?

recalcitrant

Ons bin zunig. Nee, ik niet. Ik geef geld uit als water. Als een waterval stroomt het mijn bankrekening uit. Nee, mijn bazen. Die letten op de kleintjes.

De laatste nieuwe is de bezuiniging op de papieren droogdoekjes op de wc. Sinds kort hangt er een A4-tje:

"een doekje is doorgaans genoeg".

Als stil protest pak ik er tegenwoordig drie. Eentje meer dan ik eerst deed. Ja, daar word ik dus recalcitrant van.

tradities

W. en ik hebben soms stevige discussies. Over werk. Familie. Geld. En over het geloof. Hij gelooft niet. Nergens in. Hij is overtuigd atheist.

Ik geloof ook niet meer. Al tijden niet meer. Maar ooit geloofde ik wel. Al was het alleen maar omdat het in Gronsveld onmogelijk was om niet te geloven. Alles was doordrenkt met het geloof en alle dorpsfeesten begonnen eerst met een kerkdienst. Je was katholiek en daarmee basta. En voor die tijd was dat ook prima. Ik deed leuk mee met de communie en het vormsel. Ik liep mee in de processies en zong op zondag in de kerk. Ik stelde geen vragen, ik geloofde gewoon.

Maar op een moment ging ik nadenken en stelde wel vragen. Weliswaar niet hardop, maar wel in mijn hoofd. En op een dag geloofde ik niet meer. Niet dat ik toen besloot niet meer te geloven, het was ongemerkt gegaan. Nu geloof ik dus niet meer. Maar ik zou het wel nog graag willen. Omdat het rust geeft. Omdat het idee van een alleswetende God me wel aanstaat. Omdat ik zou willen dat alle oorlogen en honger een hoger doel hebben, omdat Hij het zo heeft bedacht.

Nu zie ik het geloof - niet alleen het mijne - als een grote verzameling tradities. De doop, het altaar, de communie. Ooit heeft iemand die verzonnen. Iemand heeft ooit gedacht: weet je wat leuk zou zijn met de kerst? Lichtjes in een denneboom. Staat wel gezellig, toch? Doen we! En omdat het zo'n mooi effect gaf, gingen meer mensen dat doen. En nu, 2000 jaar later, doen we het allemaal. Omdat ooit iemand dat bedacht heeft. En Jezus zal het niet zijn geweest.

Aanleiding voor dit logje was een kerkdienst op tv, zojuist.

ave maria

Ik kan er niet zo goed tegen. Tegen die auditieronde van Idols. Ik switch telkens tussen plaatsvervangende schaamte en leedvermaak. Ik zap dan ook weg als ze zichzelf belachelijk maken met rare danspasjes of valse zang. Om weer terug te zappen voor het vernietigende commentaar. Zo ben ik dan ook wel weer.

Zojuist stond een knul - in leren broek - het Ave Maria te zingen. Hij had een beetje een zielige uitstraling en keek de jury met zijn bruine hondenogen verwachtingsvol aan.

Uiteraard werd hij afgebrand. Mijn hart kromp en ik zapte snel weg. Ik kon er niet meer tegen.

vaders

Ergens in Weblogland las ik vanavond een logje over iemands vader. Het was een lief logje en het deed me denken aan mijn eigen 'pap'.

Mijn vader is een lieverd. Altijd al geweest. Kwam me midden in de nacht ophalen uit de stad. ("Maakt niet uit hoe laat. Bel me maar wakker, ik ben er binnen een kwartier"). Hij plakte mijn band, ook toen ik dat zelf zou moeten kunnen. En hij gaf me goede adviezen. Maar een hele tijd besefte ik dat allemaal niet. De lieverd en ik vlogen elkaar namelijk geregeld in de haren. Als ik vond dat hij zich ergens niet mee moest bemoeien. Als hij mijn zender van de radio wegdraaide naar de Limburgse zender. Als hij mij iets wilde uitleggen, terwijl ik dacht het antwoord allang te weten. En de irritatie was vaak wederzijds. Hij vond me brutaal en eigenwijs. Ik deed het licht nooit uit, douchte te lang etc.etc.

Tot ik op een dag de radio uit mezelf maar terugzette naar L1. En het licht uitdeed in de kamer die ik verliet. Ruzie maakten we steeds minder en de irritaties maakten plaats voor respect. Ik begon mijn vader om raad te vragen. Vond zijn mening gaandeweg steeds belangrijker. En ik besefte steeds meer dat het een ontzettende lieverd is. Die trots op me is. Die alles voor me zou doen en ook doet.

Pap. De bis unne poemel.

levensvragen

Waarom

• staat VTM voor Vlaamse Media Maatschappij?
• doen ze in films altijd eerst een soort van hupje voor ze gaan rennen?
• is Lost zo'n hit in Amerika, terwijl ik er niets aan vind?
• wil mijn hond in de kadavers van vogels liggen?
• kan ik niet sparen?
• moest ik vandaag toch een tas kopen, terwijl ik gisteren bij Tee notabene beweerde dat ik cold turkey daarmee was gestopt?

nooit gedacht

Ik had nooit verwacht dat ik me op zou winden in het verkeer. Als bijrijder keek ik altijd verbaasd als ik automobilisten vloekend en tierend achter het stuur zag zitten. Met opgestoken middelvingers en vertrokken gezichten. Ik begreep niet hoe ze zich zo konden laten gaan. Zo erg kon het toch allemaal niet zijn.

Als ik mijn rijbewijs zou halen, zou ik nooit zo worden. Dacht ik. Ik zou geduldig zijn. Iedereen in laten voegen en nooit toeteren uit nijd. Nou scheld en toeter ik inderdaad (bijna) nooit en heb ik pas 1 keer mijn middelvinger opgestoken. Maar ik wind me wel op. En ik mopper. Ik mopper wat af.

En ik laat mensen niet invoegen als ik godverdegodver zelf een half uur moet wachten en zij gewoon lekker doorrijden tot op de verwijderingsvlakken. Met het risico op een kop-staart-botsing schuif ik door tot ik mijn voorganger bijna een kusje kan geven. Dan ben ik onverbiddellijk. En ik kijk niet op of om. Maar wind me wel vreselijk op.

A.

Ze was niet bij de reunie vorige week. De vriendin waarmee ik het grootste deel van mijn middelbare schooltijd heb doorgemaakt. Daar ging onze kans om tien jaar bij te praten. Om te zien wat er van elkaar geworden was en herinneringen op te halen.

Maar vandaag kwam een mailtje. Van A. We gaan afspreken. En nu ik dat weet, mis ik haar opeens.

N.B. Op dit moment zie ik toch zomaar Chris Zegers in blote bast op TV. Jammie.
N.B. 200ste logje

druk

Mijn dag vandaag.

09.00 uur. Zitting Utrecht.
10.00 uur. Rennen van Rechtbank naar trein.
10.15 uur. Trein naar Den Haag.
11.15 uur. Gepland begin zitting Den Haag.
12.00 uur. Daadwerkelijk begin zitting Den Haag.
12.45 uur. Rennen van Rechtbank Den Haag naar trein.
12.57 uur. Trein naar Rotterdam.
13.30 uur. Rennen naar taxi.
13.40 uur. Zitten in stilstaande taxi, vanwege file.
14.00 uur. Aankomst Rechtbank. Dringend sigaret nodig.
14.15 uur. Aanvang zitting.
14.30 uur. Scheldpartij wederpartij aan mijn adres. Mevrouw vond het nodig om mij hoer te noemen.
14.45 uur. Einde zitting. Voor de deur omhelzing van client.
15.00 uur. Tram naar Centraal. Traantje van moeheid.
15.17 uur. Trein naar Utrecht. Val in slaap.
16.00 uur. Nog net op tijd wakker om uit trein te springen.
16.30 uur. Aankomst thuis.
17.00 uur. Even tukkie doen
19.00 uur. Aanvang grote-opruim-woede-want-laatste-dagen-beetje-depressief-en-dus-rotzooi.
20.30 uur. Eten.

Maar verder is het helemaal niet druk of zo.

pijn

Jarenlang was ik blij als ze er waren. Die maandelijkse krampen. Die pijn in mijn buik, die me liet weten dat er geen kindje groeide. Het was mijn (moeder)tijd nog niet. Ik wilde eerst nog reizen, werken en gewoon ouder worden. Nu ben ik ouder. Ik ben al behoorlijk wat ouder en mijn moedertijd is gekomen. Ik wil moeder worden. En wel nu.

Maar het gaat niet zoals het hoort. Maandelijks komt dat wat jarenlang een opluchting was als een klap in mijn bek. En die krampen, waarmee mijn hoop telkens weer vervliegt, lijken meer pijn te doen dan ooit. Teleurstelling doet maandelijks zijn ronde langs ons huis. Maar ook andere gevoelens komen bovendrijven. Jaloezie bijvoorbeeld. Jaloezie op mijn jaarclub, die allemaal op commando zwanger lijken te worden. Jaloezie op C. en haar wolk P. Jaloezie op M. die nu zo mooi zwanger is. Ik word er niet leuker van, van al die jaloezie. Maar het is er wel. En soms komt ook die jaloezie als een klap in mijn bek. Omdat ik 'm gewoon niet verwacht.

Vandaag kreeg ik twee klappen in mijn bek. En dat was nou net een klap teveel.

Woede (2) en Bosch en Duin

Ja, daar schrokken jullie van he, van dat logje hiervoor! Ik zag jullie wel wegrennen!

Maar dit weblog is nu eenmaal ook mijn persoonlijke uitlaatklep (deze uitdrukking dingt mee naar de titel "meest vreselijke uitdrukking ooit") en soms is niets zo lekker als je eigen frustratie het wereldwijdeweb in te slingeren. Eigenlijk had ik veel meer in petto. Zoals een batterij scheldwoorden aan het adres van die @@#%$## daar in @#%@## die mijn liefie zo onheus hebben behandeld. Ik kon me nog net inhouden, maar als ze nog een keer zoiets doen, dan zal ik ze met naam en toenaam hier hoogst persoonlijk aan de schandpaal nagelen. Ja, pas maar op daar in @#%@##, want CeeBee is los. Nobody touches my liefie!

Maar goed. De crisis van gisteren is bezworen. We hebben ons erbij neergelegd. Het is nu eenmaal zo en er is ook niets meer aan te veranderen. En ik ga er verder ook niets meer over schrijven. Zo.

Als ik met Bo ga wandelen heb ik de keuze uit verschillende bossen en parken. Meestal kies ik het park dat het meest dichtbij is, maar soms pak ik eens flink uit en ga ik naar het Panbos. Nou is het Panbos erg groot. Met erg veel weggetjes, splitsingen, zandvlaktes enz. Voor iemand zonder enig gevoel voor richting, zoals ik, is dat een nachtmerrie. Want als ik ook maar even niet oplet, vind ik de weg terug niet. Vandaag was ik met moeders aan het telefoneren (ik deed mijn tirade over gisteren nog eens dunnetjes over) en lette nog minder op dan gebruikelijk. Als een wonder liep ik zonder nadenken naar de zandvlakte die ik meestal niet kan vinden. En weer vond ik de weg terug niet. En weer liep ik rond als een kip zonder kop, in een lichte staat van paniek. Op zo'n moment bedenk ik me altijd de mogelijke krantenartikels van de dag erna. "Vrouw vermist in Panbos". Of: "Panbos is voor niemand een raadsel, behalve voor CeeBee." Of: "vrouw gered door signaal van haar GSM".

Na een uur (!) vond ik de parkeerplaats. En er gaat werkelijk niets boven het gevoel van je eigen auto onder je kont, met tintelende benen van vermoeidheid. En dat je hond dan in een opperste staat van geluk ligt uit te hijgen achterin, is mooi meegenomen.

Daarna was mijn tank leeg en keek ik 10 minuten naar een rood lampje dat me aanspoorde om toch maar snel te tanken. Weer paniek dus, want tankstation niet in de buurt. Toen tanken bij een onbemand tankstation. Ik snapte niet hoe het moest, maar kon ook niet verder rijden. Weer paniek dus. God o god, wat een paniek vandaag.

woede

Soms kan ik van onrechtvaardigheid wel janken. Zoals nu. Ik vind het onbegrijpelijk. Onverdiend.

W. je bent de beste. Laat je niets wijsmaken.

kerst

Ik heb een zwak voor de kerst. Ik hou van de kou. Van de knus - en kneuterigheid. De cadeautjes, kerstboom en lichtjes. Verlanglijstjes en winkelstress. Ik hou ervan. Maar waar ik nog meer van hou is de periode voor de kerst. De weken waarin de winkels in 1 dag veranderen van sinterklaas naar kerst. En op mijn kantoor de kerstboom wordt opgetuigd. Als op de radio de kerstliedjes tot in den treure worden herhaald. En het op tv in alle series kerst is.

Mij zul je dan ook niet horen mopperen over het vroege sinterklaasassortiment in de winkels. Want sinterklaas is vlak voor kerst. En die sinterklaasspullen, die brengen ook de kerst dichtbij. Die kerstvoorpret kan wat mij betreft niet vroeg genoeg beginnen.

Daarom heb ik zojuist mijn eerste kerstcd gedraaid. Zachtjes natuurlijk, de buren moeten niet denken dat ik gek ben.

verbouwen

P. en K. kregen gisteren de sleutel van hun nieuwe huis en W. en ik waren er als de kippen bij om het te gaan bekijken.

Het eerste wat opviel was dat het groot was. Het was een huis-huis. Een volwassen-mensen-huis. Met verdiepingen, tuin en balkons. En heul veul kamers. Na een aantal was ik de tel kwijt. En soms was er voor een kamer nog geen bestemming gevonden. "Deze kamer blijft gewoon leeg, denken we".

Het is een mooi huis, maar om het aan hun standaard te laten voldoen, moet er behoorlijk wat aan gebeuren. Hen kennende kijken ze ernaar uit om te gaan klussen. Om te verven, breken en te verbouwen. Om het een eigen paleis te maken. Toen ik de deur achter me sloot was ik opgelucht. Opgelucht dat niet ík maandenlang zou hoeven klussen.

Later die avond gingen we naar de ouders van W. Een paar maanden geleden waren ook zij begonnen met klussen. De donkere zitkamer moest namelijk licht en ruim worden. En ook de keuken moest anders. Groter en moderner. Maandenlang hadden ze strijd met aannemers, monteurs en stucadoors. En maandenlang was ik blij als ik ook daar de deur achter me kon sluiten. Wat een gedoe. Wat een rotzooi.

Gisteren zagen we het eindresultaat. Het was mooi. Het was modern. Het was ruim en licht. Ik was jaloers. Er zit maar één ding op: ik moet de loterij winnen. Dan kan ik een mooi huis kopen, zónder te klussen. Want ik wil wel een mooi huis natuurlijk. Licht, ruim en heul veul kamers.

reunie

Ik moest plassen, voor de vierde keer in een half uur. Van nervositeit. Niet alleen was ik nerveus, ik zag er ook tegenop. Ik moest namelijk alleen naar binnen. Alleen die grote tent in, waar 500 oud-leerlingen van mijn middelbare school hun weerzien zouden vieren.

Fashionable late zette mijn vader me voor de ingang af. Ik haalde diep adem en liep de feesttent in. Een overweldigend geluid van een pratende massa kwam me tegemoet. Ongemakkelijk keek ik om me heen. Ik zag oude en jonge mensen. Leraren en leerlingen. De meesten in groepjes en iedereen lachend van opwinding en herkenning. Ik herkende niemand en overwoog even rechtsomkeert te maken.

Voor de tweede keer in vijf minuten haalde ik diep adem en liep verder de tent in. En vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Geen enkel moment voelde ik me nog opgelaten. Ik zag vrienden van ooit, leraar C., mijn oude buren en I. die me ouderwets hartkloppingen gaf. Bij gebrek aan achtergrondkennis stelde ook ik aan iedereen dezelfde vragen (wat doe je nu, waar woon je, getrouwd, kinderen) en kreeg uiteenlopende antwoorden. De avond was (te) snel voorbij.

Zojuist reed ik in de auto terug en bij het horen van muziek uit de jaren tachtig - hoe toepasselijk - kreeg ik een aanval van melancholie. Ik besefte dat die tijd van toen nooit meer terug zou komen.

Ik zal nooit meer 15 zijn.

mishandeling

Ik ging boodschappen doen bij AppieHappie en parkeerde Bo voor de ingang. Vlak voordat ik naar binnen ging keek ik om. Ik zwaaide nog even naar hem, alhoewel ie het principe 'zwaaien' uiteraard niet begrijpt.

Op dat moment stapte een peuter met wankele passen op hem af. Ik dacht nog even: "wat schattig, hij gaat 'm aaien". Maar dat ging de peuter helemaal niet doen. De peuter had het kennelijk niet zo op met honden en hij gaf Bo een rotschop. Nou ja, voor zover een peuter een rotschop kan geven. Omdat ik de vader de gelegenheid wilde geven zijn eigen kind te corrigeren, zei ik niets. Maar vader was helemaal niet van plan in te grijpen, want vader deed niets. Ook niet toen zijn zoon nog een keer uithaalde naar Bo (en miste).

Als een overbezorgde moeder stormde ik op het gezelschap af en riep tegen het rotjoch: "laat dat!". Daarbij keek ik de vader vermanend aan. Die lachte wat schaapachtig en schuifelde van me weg. Daarop riep ik het kind bij me en zei toen zelf maar dat hij honden niet mocht schoppen. Dat honden ook pijn voelden. Dat hij honden wel mocht aaien, maar dat altijd eerst aan het baasje moest vragen. Aarzelend gaf de jongen Bo een aai en rende achter zijn vader aan.

Heeft het joch toch nog een stukje opvoeding gekregen vandaag. Alleen niet van degene die dat moest doen.

eikels

U vraagt zich af wat ik doe deze dagen. Ik scheld collega-advocaten uit, loop rood aan vanwege beledigende faxen en schrijf vervolgens cynische edoch beleefde faxen terug, ren heen en weer tussen besprekingen en bel me helemaal suf.

Kortom: ik werk. Hard en lang. En ben 's avonds te moe om nog een stukje te schrijven. Om leuke tekstjes te verzinnen met hier en daar een kwinkslag.

Waarom ik nu dan schrijf, zomaar in werktijd? Omdat ik besloten heb om vanavond dan maar over te werken. Zodat die shit uit mijn kop kan. Zodat ik ook echt weekend heb. En daarom heb ik nu pauze. Daarom dus.

p.s. Schouderklopjes zijn meer dan welkom

legendarisch

Op sommige uitspraken heb je simpelweg geen antwoord.

Vanmiddag stond ik buiten een sigaretje te roken. Vanuit mijn ooghoek zag ik een dame op twee meter afstand naar me staren. Toen ik haar vriendelijk goededag knikte, kwam op haar gezicht geen enkele uitdrukking. Ze bleef me wazig aankijken. Opeens bedacht ik me dat ze misschien naar ons uithangbord achter me keek en ik zette een stap opzij. De vrouw keek me verrast aan en sprak de legendarische woorden: "U bent helemaal geen schilderij!!".

Heuh?

meisjesmeisje

Soms wil ik een meisjesmeisje zijn. Een meisje dat haar nagels niet afbijt. Die 's ochtends het geduld heeft om zich op te maken. Die haar haar in model fohnt (die umlaut moet je erbij denken) en niet alleen de kraag van haar blousje strijkt. Die haar benen ook in de winter scheert en haar teennagels dan ook maar meteen lakt. Die om de zes weken naar de kapper en de schoonheidsspecialiste gaat. Die jasjes op tijd naar de stomerij brengt en schoenen naar de hakkenbar.

Maar zo ben ik niet. Meestal kan het me gewoon geen moer schelen. Maar soms..... Soms wil ik ook een meisjemeisje zijn.

ulb

Hij was gisteren, mijn OudeLullenBorrel. Ik had er zo'n zin in, dat ik bijna bang was dat het een fiasco zou worden. Zelden overtreft een dergelijke avond namelijk mijn verwachtingen, maar gisteren voldeed. En hoe.

Ik zat op mijn praatstoel, het bier viel goed en iedereen was enthousiast om elkaar weer te zien. Veel gezoen en vragen met uitroeptekens (hoe IS het??!! wat DOE je nu??!!). Maar al snel was het weer als vroeger. We vergaten dat we werkten en verantwoordelijkheden hadden. We gingen terug in de tijd en waren voor even weer studenten. Luidruchtige studenten. Die zongen, schreeuwden en bier dronken. Veel te veel bier dronken.

Zelfs met een paar 'tussenwatertjes' had mijn kater vandaag gigantische proporties. Zal 2 dagen nodig hebben om hiervan te herstellen. Dat is dan weer het verschil met vroeger.

raar

Ik heb iets raars.

Ik hoor mezelf praten. "Ja", zult u zeggen, "dat is toch normaal!". Nee, u moet me geloven, dit is niet normaal. Ik hoor mezelf praten, terwijl ik praat. Ik hoor mezelf praten, terwijl ik praat en dan denk ik "wat klink ik raar". Of: "wat ga ik godsnaam hierna zeggen?". Of: "wat eet ik vanavond?". Terwijl ik praat! En na een paar woorden kom ik weer terug in mijn zin en maak 'm af. Waarna ik weer denk: "ik moet opletten! Concentreren!". En ook dat denk ik dan weer terwijl ik praat.

Het gebeurt me dagelijks en ik word er langzaam helemaal gek van.

verliefd

Laten we eerst maar weer iets voorop stellen.

Ik ben me ervan bewust dat de eerste weken na de bevalling van je eerste kind zwaar kunnen zijn. Slaapgebrek, gebondenheid aan huis, een klein wezentje dat compleet afhankelijk van je is. Ik begrijp dat het niet altijd roze wolken zijn waar je dan op zit. Soms zit je dagen op donkere stapelwolken en zie je de lol er niet van in.. Dat weet ik allemaal.

Maar bij alle kraambezoeken die ik tot op heden heb afgelegd - en ik ben 32, dus dat zijn er een boel - zag ik altijd verliefde ouders. Verliefd op hun kind, wel te verstaan. Gisteren was ik weer op kraambezoek. Ik zag geen liefde, geen genegenheid. In alles wat de moeder zei doorklonk dat ze het maar lastig vond, zo'n baby.

Alhoewel ik er eerst hard om moest lachen - het was het meest bizarre kraambezoek ooit - vond ik het later triest. Ik hoop dat het een postnatale depressie was en dat ze over een paar maanden alsnog straalt. Want zo hoort het te zijn.

bekentenissen

Ik dacht dat ik een hele reeks kon fabriceren, maar ik kom er maar op 1. En dat was ook de aanleiding voor dit logje. Daar komt ie dan:

Ik vind Jan Mulder een lekker ding


...............



Ja, ik snap dat u daar even stil van valt. Ik snap het zelf eigenlijk ook niet. Maar ik dacht, ik laat het u even weten.

zeperd

Ik verfoei mensen die geen goed werk afleveren. Dat geldt voor de monteur, loodgieter en timmerman, maar ook voor mijn collega-advocaten. Als een 'amice' tijdens een zitting - figuurlijk - onderuit gaat, heb ik geen medelijden. Had ie zich maar beter moeten voorbereiden.

Vandaag kreeg ik mijn arrogantie als een boemerang in mijn gezicht. Ik had mijn zaakjes niet op orde en zag de munitie van de wederpartij niet aankomen. Ik ging op mijn bek. En hard ook.

Ik lik mijn wonden.

klein geluk

Ik kan erg gelukkig worden van kleine dingen. Mijn nieuwste aanvoer van klein geluk is de radio in de badkamer. We hadden al eerder doucheradio's, maar die konden toch niet zo goed tegen vocht als werd beweerd. Ze sneuvelden dan ook alledrie in hun strijd tegen de natte badkamer.

Maar deze niet. Deze radio hangt aan de kraan en krijgt zijn energie door het stromend water. Ja, echt! En zo sta ik 's ochtends al zingend onder de douche. Het is wat, CeeBee zonder ochtendhumeur. Moet niet gekker worden.