reunie

Ik moest plassen, voor de vierde keer in een half uur. Van nervositeit. Niet alleen was ik nerveus, ik zag er ook tegenop. Ik moest namelijk alleen naar binnen. Alleen die grote tent in, waar 500 oud-leerlingen van mijn middelbare school hun weerzien zouden vieren.

Fashionable late zette mijn vader me voor de ingang af. Ik haalde diep adem en liep de feesttent in. Een overweldigend geluid van een pratende massa kwam me tegemoet. Ongemakkelijk keek ik om me heen. Ik zag oude en jonge mensen. Leraren en leerlingen. De meesten in groepjes en iedereen lachend van opwinding en herkenning. Ik herkende niemand en overwoog even rechtsomkeert te maken.

Voor de tweede keer in vijf minuten haalde ik diep adem en liep verder de tent in. En vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Geen enkel moment voelde ik me nog opgelaten. Ik zag vrienden van ooit, leraar C., mijn oude buren en I. die me ouderwets hartkloppingen gaf. Bij gebrek aan achtergrondkennis stelde ook ik aan iedereen dezelfde vragen (wat doe je nu, waar woon je, getrouwd, kinderen) en kreeg uiteenlopende antwoorden. De avond was (te) snel voorbij.

Zojuist reed ik in de auto terug en bij het horen van muziek uit de jaren tachtig - hoe toepasselijk - kreeg ik een aanval van melancholie. Ik besefte dat die tijd van toen nooit meer terug zou komen.

Ik zal nooit meer 15 zijn.