nooit gedacht

Ik had nooit verwacht dat ik me op zou winden in het verkeer. Als bijrijder keek ik altijd verbaasd als ik automobilisten vloekend en tierend achter het stuur zag zitten. Met opgestoken middelvingers en vertrokken gezichten. Ik begreep niet hoe ze zich zo konden laten gaan. Zo erg kon het toch allemaal niet zijn.

Als ik mijn rijbewijs zou halen, zou ik nooit zo worden. Dacht ik. Ik zou geduldig zijn. Iedereen in laten voegen en nooit toeteren uit nijd. Nou scheld en toeter ik inderdaad (bijna) nooit en heb ik pas 1 keer mijn middelvinger opgestoken. Maar ik wind me wel op. En ik mopper. Ik mopper wat af.

En ik laat mensen niet invoegen als ik godverdegodver zelf een half uur moet wachten en zij gewoon lekker doorrijden tot op de verwijderingsvlakken. Met het risico op een kop-staart-botsing schuif ik door tot ik mijn voorganger bijna een kusje kan geven. Dan ben ik onverbiddellijk. En ik kijk niet op of om. Maar wind me wel vreselijk op.