verbouwen

P. en K. kregen gisteren de sleutel van hun nieuwe huis en W. en ik waren er als de kippen bij om het te gaan bekijken.

Het eerste wat opviel was dat het groot was. Het was een huis-huis. Een volwassen-mensen-huis. Met verdiepingen, tuin en balkons. En heul veul kamers. Na een aantal was ik de tel kwijt. En soms was er voor een kamer nog geen bestemming gevonden. "Deze kamer blijft gewoon leeg, denken we".

Het is een mooi huis, maar om het aan hun standaard te laten voldoen, moet er behoorlijk wat aan gebeuren. Hen kennende kijken ze ernaar uit om te gaan klussen. Om te verven, breken en te verbouwen. Om het een eigen paleis te maken. Toen ik de deur achter me sloot was ik opgelucht. Opgelucht dat niet ík maandenlang zou hoeven klussen.

Later die avond gingen we naar de ouders van W. Een paar maanden geleden waren ook zij begonnen met klussen. De donkere zitkamer moest namelijk licht en ruim worden. En ook de keuken moest anders. Groter en moderner. Maandenlang hadden ze strijd met aannemers, monteurs en stucadoors. En maandenlang was ik blij als ik ook daar de deur achter me kon sluiten. Wat een gedoe. Wat een rotzooi.

Gisteren zagen we het eindresultaat. Het was mooi. Het was modern. Het was ruim en licht. Ik was jaloers. Er zit maar één ding op: ik moet de loterij winnen. Dan kan ik een mooi huis kopen, zónder te klussen. Want ik wil wel een mooi huis natuurlijk. Licht, ruim en heul veul kamers.