verliefd

Laten we eerst maar weer iets voorop stellen.

Ik ben me ervan bewust dat de eerste weken na de bevalling van je eerste kind zwaar kunnen zijn. Slaapgebrek, gebondenheid aan huis, een klein wezentje dat compleet afhankelijk van je is. Ik begrijp dat het niet altijd roze wolken zijn waar je dan op zit. Soms zit je dagen op donkere stapelwolken en zie je de lol er niet van in.. Dat weet ik allemaal.

Maar bij alle kraambezoeken die ik tot op heden heb afgelegd - en ik ben 32, dus dat zijn er een boel - zag ik altijd verliefde ouders. Verliefd op hun kind, wel te verstaan. Gisteren was ik weer op kraambezoek. Ik zag geen liefde, geen genegenheid. In alles wat de moeder zei doorklonk dat ze het maar lastig vond, zo'n baby.

Alhoewel ik er eerst hard om moest lachen - het was het meest bizarre kraambezoek ooit - vond ik het later triest. Ik hoop dat het een postnatale depressie was en dat ze over een paar maanden alsnog straalt. Want zo hoort het te zijn.