tradities

W. en ik hebben soms stevige discussies. Over werk. Familie. Geld. En over het geloof. Hij gelooft niet. Nergens in. Hij is overtuigd atheist.

Ik geloof ook niet meer. Al tijden niet meer. Maar ooit geloofde ik wel. Al was het alleen maar omdat het in Gronsveld onmogelijk was om niet te geloven. Alles was doordrenkt met het geloof en alle dorpsfeesten begonnen eerst met een kerkdienst. Je was katholiek en daarmee basta. En voor die tijd was dat ook prima. Ik deed leuk mee met de communie en het vormsel. Ik liep mee in de processies en zong op zondag in de kerk. Ik stelde geen vragen, ik geloofde gewoon.

Maar op een moment ging ik nadenken en stelde wel vragen. Weliswaar niet hardop, maar wel in mijn hoofd. En op een dag geloofde ik niet meer. Niet dat ik toen besloot niet meer te geloven, het was ongemerkt gegaan. Nu geloof ik dus niet meer. Maar ik zou het wel nog graag willen. Omdat het rust geeft. Omdat het idee van een alleswetende God me wel aanstaat. Omdat ik zou willen dat alle oorlogen en honger een hoger doel hebben, omdat Hij het zo heeft bedacht.

Nu zie ik het geloof - niet alleen het mijne - als een grote verzameling tradities. De doop, het altaar, de communie. Ooit heeft iemand die verzonnen. Iemand heeft ooit gedacht: weet je wat leuk zou zijn met de kerst? Lichtjes in een denneboom. Staat wel gezellig, toch? Doen we! En omdat het zo'n mooi effect gaf, gingen meer mensen dat doen. En nu, 2000 jaar later, doen we het allemaal. Omdat ooit iemand dat bedacht heeft. En Jezus zal het niet zijn geweest.

Aanleiding voor dit logje was een kerkdienst op tv, zojuist.