vaders

Ergens in Weblogland las ik vanavond een logje over iemands vader. Het was een lief logje en het deed me denken aan mijn eigen 'pap'.

Mijn vader is een lieverd. Altijd al geweest. Kwam me midden in de nacht ophalen uit de stad. ("Maakt niet uit hoe laat. Bel me maar wakker, ik ben er binnen een kwartier"). Hij plakte mijn band, ook toen ik dat zelf zou moeten kunnen. En hij gaf me goede adviezen. Maar een hele tijd besefte ik dat allemaal niet. De lieverd en ik vlogen elkaar namelijk geregeld in de haren. Als ik vond dat hij zich ergens niet mee moest bemoeien. Als hij mijn zender van de radio wegdraaide naar de Limburgse zender. Als hij mij iets wilde uitleggen, terwijl ik dacht het antwoord allang te weten. En de irritatie was vaak wederzijds. Hij vond me brutaal en eigenwijs. Ik deed het licht nooit uit, douchte te lang etc.etc.

Tot ik op een dag de radio uit mezelf maar terugzette naar L1. En het licht uitdeed in de kamer die ik verliet. Ruzie maakten we steeds minder en de irritaties maakten plaats voor respect. Ik begon mijn vader om raad te vragen. Vond zijn mening gaandeweg steeds belangrijker. En ik besefte steeds meer dat het een ontzettende lieverd is. Die trots op me is. Die alles voor me zou doen en ook doet.

Pap. De bis unne poemel.