J. en E.

Dat krijg je he, als je in al je dronkenschap een stukje op je blog plaatst. Dan denk je niet echt goed na. Dan besef je niet dat sommige lezers mijn verhaal met E. kennen. En dat het misschien niet slim is om je verhaal groot uit de doeken te doen. Daarom heb ik 't stukje weggehaald. Niet omdat sommige lezers in hun reactie niet aardig waren. Want dat was hun goed recht en ik zou daarom nooit een stukje weghalen. Maar toch spoorde het me wel aan iets recht te zetten.

- ik wilde inderdaad de stand gelijk trekken met W. Heel kinderachtig, maar ik wilde ook gezoend hebben;
- ik ben nooit boos geweest op J. Als zij met mijn ex wil zoenen, dan staat dat haar vrij. Dat zij een verantwoordelijkheid heeft tegenover haar man, heeft niets met mij te maken;
- mijn verdriet om W. lag niet in het feit dat hij met een ander had gezoend, maar dat hij met Haar had gezoend;
- uiteraard zouden wij vrouwen solidair moeten zijn en niet met bezette mannen moeten zoenen. Maar toch vind ik dat de verantwoordelijkheid bij E. lag. En niet bij mij. En geloof me, het kwam niet van mij uit;
- ik heb nog nooit iets met E. gedaan terwijl ik in een relatie zat.

Zo. Jullie mogen weer losbarsten. En als jullie je oude reacties nog een keer willen plaatsen, zal ik ze niet weghalen. Beloofd.

Misselijk

Iedereen kent wel zo iemand. Zo'n vrouw waarvan je weet dat jouw man haar interessant vindt. Zo'n vrouw die gevaarlijk kan zijn voor je relatie. Zo'n vrouw waarvan je niet wil dat ze teveel tijd doorbrengt met je partner. Omdat dat wel eens fout zou kunnen gaan. W. had ook zo iemand. Iemand bij hem op zijn werk, J. J. is een leuke vrouw. Spontaan en hip. Leuke lach en heldere ogen. Type no nonsens. Het had een vriendin van me kunnen zijn.

Op een dag deed ik iets wat ik niet mocht doen. Er was geen enkele reden voor, maar toch spitte ik de sms-jes in W.'s telefoon door. En vond een paar sms-jes tussen hen. Niets ernstigs, geen sexuele toespelingen, maar toch. Kennelijk was hun relatie wel anders dan ik altijd had gedacht. Ze waren niet alleen collega's, maar ook vrienden. En dat had hij mij niet verteld. Dat had hij mij bewust niet verteld.

Nou is W. geen goede leugenaar, dus had ik de waarheid al snel boven tafel. Dat hij zich aangetrokken tot haar voelde. Dat er een spanning tussen hen hing. Maar dat hij er niets mee wilde doen. En ook nooit had gedaan. Dat hij van mij hield en dat hij het vervelend vond dat hij zoiets voor een ander voelde. Uiteraard volgde daarop een lange ruzie. Vol onzekerheid van mijn kant, vol schuldgevoel van zijn kant.

Uiteindelijk praatten we alles uit en ging de relatie verder. En later ging het uit. Om een hele andere reden. Nooit dacht ik meer aan J. Nooit maakte ik me meer zorgen om J. Ik geloofde W. Misschien was ik naief, misschien was ik dom. Je zou het haast denken, want maandag vertelde W. dat hij onlangs met J. had gezoend.

Nou moet hij zoenen met wie hij wil, het is niet voor niets uit. Maar met haar. Juist met haar. Dat doet pijn. Veel pijn.

Caz (2)

Dat valt dus nog niet mee, he, zo'n gesprekje op de radio. Daar had ik me dan weer niet op voorbereid, dat hij me eerst nog ging interviewen. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd, maar het was vast stom. En ik klonk ook vast heel erg stom. Volgens mij kwam mijn Limburgs accent weer eens bovendrijven. Zoals wel vaker, in stress-situaties.

Het wordt vanavond uitgezonden. Om 21.45 uur. Voor diegene die alsnog wil horen hoe ik afga op de radio. Maar je mag het ook wel gewoon van me aannemen.

Update: zo slecht was het dus niet, want ik mag donderdag weer.

bevalling

Hij is er hoor. Ik heb nog nooit zo lang nagedacht over een logje. En ik heb ook nog nooit mijn eigen log voorgelezen. Maar vandaag dus wel. Wel 20 keer. Want ik moet het morgen dus ook nog zelf voorlezen. En het leek me wel zo wijs om dat eens te oefenen. Of 20 keer dus.

Chauvinist

Ik ben een chauvinist in hart en nieren. Niet dat ik nou zo trots ben op Nederland en het gestuntel van onze MP. Nee, ik ben een chauvinist als het op sport aan komt. En het maakt me dan eigenlijk niet eens zoveel uit welke sport dat dan is. Wint Marianne de 1000 meter, dan kijk ik die rit in alle herhalingen. Wint Rens het polsstokhoogspringen, dan ben ik opeens zijn grootste fan. Dat ik eerder nog nooit van hem had gehoord, doet er dan verder niet toe.

Mijn chauvinisme stijgt tot grootste hoogtes met een voetbal EK of WK. Opeens ken ik alle spelers van ons elftal. Ik snap precies waar Johan Cruyff het over heeft en ik ben het levende bewijs dat vrouwen weten wat buitenspel is. Ik gedraag me tijdens die wedstrijden sowieso als een man. Ik rook en drink teveel. Ik schreeuw bij een foute pass en ik duld geen stom gebabbel tijdens de wedstrijd. Praten mag heus wel, maar dan alleen over de wedstrijd. Over het gemiste doelpunt of die foute wissel. Dat is allemaal prima. Maar niet over de uitverkoop of het plaatsen van de nieuwe keuken. Dat kan ik allemaal niet aan als ik onder hoogspanning sta.

Maar goed. Nog 46 dagen. Nog 46 dagen en dan begint het WK. Ik zal weer misselijk van de zenuwen voor de tv zitten. Ik zal schreeuwen, lachen en hopen. Hopen dat we winnen. Hopen dat we geen strafschoppen krijgen. Want dan durf ik niet te kijken. Daarin ben ik dan wel weer echt een vrouw

Caz

Voordat ik het wist had ik al gemaild dat het me wel leuk leek. En dat ze me maar moest bellen over het hoe en wat. En dat deed ze, binnen 2 minuten na mijn mail. Ik schrok er een beetje van, van al die doortastendheid.

Of ik een audiolog wilde schrijven, voor het nieuwe radiostaton Caz. Zo'n 200 woorden. Liefst iets actueels en voor een doelgroep van 15 tot 32 jaar. Het zou dan maandagmiddag worden opgenomen en 's avonds worden uitgezonden.

Ik zei dat ik het zou doen en na nog een koe en een kalf hing ik op. Ik vond het spannend en liet hier en daar al vallen dat ik op de radio zou komen. En over dat logje maakte ik me geen zorgen, dat zou ik zondag wel schrijven.

Maar nu. Nu is het zondag. En ik weet helemaal niet wat te schrijven. Ik doe nooit 'iets actueels'. Ik schrijf niet voor een doelgroep en ik tel al helemaal nooit mijn woorden.

Shit!

secretaressedag

Ik besloot het te doen. Waarom ook niet. Het was hun dag en daar wilde ik best aan mee doen. Ook al vind ik dat je niet alleen op zo'n dag moet laten zien dat je mensen waardeert.

En dus liep ik vanochtend met een grote paarse orchidee het kantoor binnen. T. was de eerste secretaresse die ik zag en dus duwde ik de plant in haar handen. Met de boodschap: "alsjeblieft, voor secretaressedag". T. was blij en kirde dingen als "wat lief en niet nodig". Blij met mezelf drentelde ik nog wat op het secretariaat rond, ik genoot van haar oprechte enthousiasme.

En toen zei ze het. "Wat zal het mooi staan, thuis, tussen mijn spulletjes".

Huh? Thuis? Hoezo, thuis? Hij was niet alleen voor haar, hij was voor alle secretaresses. Ook voor die andere secretaresse, die notabene naast haar stond. Ik keek een beetje bedremmeld om me heen en liep maar weg van het secretariaat. Wat moest ik nu? Nog drie planten kopen?

Na vijf minuten in mijn kantoor te hebben gezeten besloot ik het toch maar te zeggen. Met als resultaat dat zij zich schaamde. En ik ook.

Aristo

Het was lang geleden dat ik er voor het laatst was. Zo'n tien jaar, schatte ik. Ik weet nog dat ik die dag telkens mijn geleende - en iets te kleine - zwarte rokje naar beneden moest sjorren. En dat mijn witte bloesje lang niet zo wit was als het had moeten zijn. Ik had zo mee kunnen spelen in de Omo-reclame. Als voorbeeld hoe het niet moest.

Deze keer was ik niet nerveus. Ik had immers al eerder kennis gemaakt met mijn mede-cursisten. Ik wist al wie aardig was, wie irritant en met wie je kon lachen. Ik maakte me geen zorgen. Nou ja, misschien een beetje voor het huiswerk. Ik had er wel heel erg gemakkelijk over gedacht.

Toen ik de schuifdeuren doorliep herkende ik het meteen. Ik zag de troosteloze ontvangsthal. De koffiebar. De vrouwen in hun zwarte rokjes en witte bloesjes. Er ging een golf van opluchting door me heen. Wat was ik blij dat ik er deze keer niet was als schoonmaakster.

Cijfers: 6.5 en 7. Ik vind het prima.

sterk

"Wat ben jij sterk";
"Wat doe je het goed";
"Je bent er echt al overheen".

Zomaar wat kreten die ik de afgelopen maanden hoorde. Steeds weer. Want dat denkt men, dat ik zo sterk ben. Dat ik mijn leven weer opgepikt heb. Dat ik over het diepste punt heen ben. Maar dat is maar een schild. Een muurtje. Een masker. Ik kan ook niet anders. Want zou ik eraan toegeven, dan kwam ik een maand mijn bed niet uit. Want ik wil helemaal niet sterk zijn. Ik wil huilen. Ik wil me verstoppen. Ik wil de wereld aan me voorbij laten gaan. Een winterslaap en dan wakker worden zonder verdriet. Zonder die grauwe sluier van eenzaamheid. Dat wil ik.

En potverdorie, dat gaat gebeuren ook. Alleen zonder die winterslaap. Want dat zal mijn baas niet goed vinden.

thuis

Vriendin C. gaat verhuizen. Ze gaat terug naar Brabant, naar haar geboortestad. Haar nieuwe huis kijkt uit op het huis van haar ouders. Zij zal gaan krijgen wat ik zo mis. Even naar mijn moeder. Even een kopje koffie. Even een hapje eten. The keyword is 'even'. Juist nu, nu het niet zo goed met me gaat, zou ik graag even bij mijn moeder willen binnenlopen. Om haar te knuffelen en horen zeggen dat alles weer goed komt. Dat er nog genoeg plek is op mijn speldenkussen.

Maar goed. Ik heb nog wel een moeder. En daar moet ik dankbaar voor zijn. Ook al moet ik 200 kilometer rijden om haar te zien.

niet te peilen

Ik snap het niet hoor, echt niet. Schiet mij maar lek.

Ik had zo'n ontzettend lief en schattig stukje geschreven. Over mandjes, zadeltassen en bloemetjes. En ik krijg maar 2 reacties. Maar 2! Als ik klaag, krijg ik er 20. Schrijf ik iets liefs, krijg ik er 2. Mmm, moet ik dan steeds klagen om feedback te krijgen? Nee toch? Want ik wil helemaal niet klagen. Tenminste, niet alleen maar.

Misschien moet ik eens iets anders proberen. Een vraag stellen doet het altijd wel goed, zie ik elders. Eens even zien.

Waar moet je als single van 33 tegenwoordig op vakantie?

übertruttengeluk

En daar ging ik. Op mijn nieuwe fiets. Nou moet je iets weten van mijn nieuwe fiets. Het is namelijk niet zomaar een fiets. Nee het is een 'übertruttenfiets'. Compleet met zadeltassen en, let op: een mandje. Zo'n mandje wat wij meisjes vroeger ook op onze fiets hadden. Zo'n mandje dat voor op je stuur hangt.

Geweldig toch?!? Nou, ik vond het helemaal geweldig. Zeker toen er ook nog verse tulpen in lagen en mijn zadeltassen tot de nok gevuld waren met boodschappen. Ik was in mijn nopjes. En dat ben ik nog steeds.

Toch duurt het nog wel even voordat ik Freek de Peugeot laat staan en met mijn fiets naar mijn werk ga. Namelijk tot de dag dat het ook 's ochtends lekker weer is. Het moet namelijk wel nog leuk blijven. Dat fietsen.

dat wat had kunnen zijn

Ik heb een kater. Geen kater van de drank, maar een gevoelskater. En geloof me, ik had liever een kater van de drank gehad. Die gaan namelijk vanzelf weer over.

op de fiets

"Wat een gedoe", mompelde ik. Met veel moeite sleepte ik mijn fiets de trap van Utrecht Centraal omhoog. "En waarom help jij mij niet? Ja, jij, jij grote sterke man. Hmm? Voor jou is het een makkie. Nou? Waarom niet?". Ook dat zei ik zachtjes, want ik wilde niet dat de grote sterke man het zou horen. Assertief zijn is allemaal leuk en aardig, maar niet om 22.00 uur in de catacomben van station Utrecht. En dus sleepte ik mijn fiets verder omhoog. Alleen.

Buiten was het zacht. Ik verheugde me op het korte fietsritje naar huis. Voor het eerst in anderhalf jaar had ik weer een fiets. Ik zat goed en wel op mijn Selle Royal (= fijn voor de bips) toen ik werd aangehouden. Politie. Fuck, heb ik wel licht? Wat had mijn vader ook alweer gezegd over het licht? Ik wist het niet meer.

"Nee!" riep ik lachend tegen de agent. "Ik heb 'm net twee minuten! Ik kan toch niet nu al een boete krijgen!?!" De agent bleef stoicijns en loodste me aan de kant. "Geen licht, mevrouw?", vroeg hij. "Ik weet het niet mijnheer. Ik heb 'm net. Misschien zit er wel gewoon licht op".

"Tilt u 'm maar eens op mevrouw(tje), zullen we eens zien of ie 't doet". Ik zette het licht aan en tilde de fiets op. De agent draaide aan het wiel. En jawel, een ferme lichtstraal verlichtte zijn benen. Hij concludeerde dat het achterlicht het waarschijnlijk ook wel zou doen en liet me gaan. Toen ik wegfietste vroeg ik over mijn schouder nog of dat inderdaad zo was. "Nee!", schreeuwde hij. O ja, dat was het wat mijn vader had gezegd. Dat het achterlicht het niet deed.

Ik riep nog hard 'doei' en fietste weg. De politieagenten bleven lachend achter. Ik was er mooi onderuit gekomen.

Vodaf*ck

Ik kon niet geloven dat het zo simpel zou zijn. En toch was ze ervan overtuigd, die aardige mevrouw aan de telefoon. Het zou alleen een kwestie zijn van even aangifte doen, formuliertje faxen en een telefoon uitzoeken. In een poep en een scheet zou ik weer voorzien zijn van een Samsung D600. Dat was maandag.

Inmiddels ben ik al vijf keer de Vodafonewinkel binnengelopen. Om evenzo vaak te horen dat het nog niet geregeld was. Dat ze er druk mee bezig waren. Dat Zij er niets aan konden doen, maar dat Die van het hoofdkantoor hun zaken niet op orde hadden. De eerste drie keer bleef ik rustig. De vierde keer zei ik dat ik vermoedde dat Vodafone een klant minder had en de vijfde keer had ik mijn ik-ben-advocaat-en-je-zorgt-g*dverd*mme-dat-je-het-regelt-blik in mijn ogen.

Alles tevergeefs. Ik zit nog steeds met mijn bejaarde Nokia. Grmfh.

op de kop

Toen ik nog heel erg klein en schattig was had ik de neiging om in mijn nakie rond te lopen. Op behoorlijk wat familiekiekjes zie je een kleine Cee in haar blote niksnak staan. Wat ik er leuk aan vond weet ik niet, maar ik trok te pas en vooral te onpas zomaar mijn kleren uit. Je zou zeggen dat ik aanleg had om stripper te worden, maar op latere leeftijd gaan mijn kleren steeds minder gemakkelijk uit. Er is op 33-jarige leeftijd trouwens ook niets schattigs aan om zomaar in je nakie rond te lopen.

Wat ik vroeger ook vaak deed was me midden in de nacht omdraaien. Niet van linker op rechterzij, maar van hoofd naar voeteneind. Uiteindelijk vond ik heel normaal om zo wakker te worden. Ach, er zijn ergere dingen in het leven, zal ik zelfs toen al gedacht hebben.

Vanochtend maakte mijn vader me wakker. En net als 30 jaar geleden, lag ik met mijn hoofd aan het voeteneinde. Het is een kwestie van tijd dat ik weer spontaan mijn kleren van mijn lijf gooi.

In de trein

Hij keek me aan. Net iets langer dan nodig was. Net lang genoeg om mijn aandacht te vangen. Om zijn mond speelde een lachje. Hij wist het. Hij was lekker en hij wist het. En ik wist het ook.

In gedachten ging ik na hoe ik eruit zag. Had ik mijn haar wel gekamd? Zat mijn jasje niet te strak? Werd mijn tiet door mijn tas afgekneld? Ik was zo met mezelf bezig dat ik niet doorhad dat de trein remde. Van de schok dukelde ik twee meter naar achteren. Ik kon me nog net vasthouden aan de klink van de wc-deur.

Flirten in de trein. Ik geloof niet dat ik het ooit leer.

pink

Yep. Het is roze. Het is erg roze, maar ik vind het leuk.

Lekker puh.

K*tzooi!

Ik zit in een negatieve modus. Ik vind weer eens alles stom. Mijn werk. Mijn huis. Mijn auto. Mijn salaris. Mijn hond. Mijn kat. Mijn lijf. Mijn haar. Mijn nagels. Mijn kleren. En geloof me, ik kan nog wel even doorgaan.

Ik kan er ieder jaar weer de klok op gelijk zetten: bij het begin van de lente krijg ik er last van. Als andere mensen jubelen vanwege het mooie weer gaan mijn mondhoeken zakken. Ik word moe, chagrijnig en ontevreden.

En dat de schoonmaker gisteren mijn gloedjenieuwe mobiele heeft gejat, maakt het er niet beter op.

K*tzooi!

P.s. Voor de durfal die mij ondanks mijn lentedepressie wil spreken: bellen kan dus niet. Maar aangezien ik het godganse weekend thuis ben om te leren, kunt u altijd even langskomen.

Op eigen risico.