Aristo

Het was lang geleden dat ik er voor het laatst was. Zo'n tien jaar, schatte ik. Ik weet nog dat ik die dag telkens mijn geleende - en iets te kleine - zwarte rokje naar beneden moest sjorren. En dat mijn witte bloesje lang niet zo wit was als het had moeten zijn. Ik had zo mee kunnen spelen in de Omo-reclame. Als voorbeeld hoe het niet moest.

Deze keer was ik niet nerveus. Ik had immers al eerder kennis gemaakt met mijn mede-cursisten. Ik wist al wie aardig was, wie irritant en met wie je kon lachen. Ik maakte me geen zorgen. Nou ja, misschien een beetje voor het huiswerk. Ik had er wel heel erg gemakkelijk over gedacht.

Toen ik de schuifdeuren doorliep herkende ik het meteen. Ik zag de troosteloze ontvangsthal. De koffiebar. De vrouwen in hun zwarte rokjes en witte bloesjes. Er ging een golf van opluchting door me heen. Wat was ik blij dat ik er deze keer niet was als schoonmaakster.

Cijfers: 6.5 en 7. Ik vind het prima.