Kluun

Om vier uur mocht ik van mezelf aan het boek beginnen. Na het stofzuigen, planten wateren en meer huishoudelijke onzin.

Om half zeven had ik het uit. In tegenstelling tot KEVBDD waren mijn ogen drooggebleven, maar toch vond ik het een ontroerend boek.

Mijn mening: 8.

jummie (2)

Man man man, ik word toch zo moe van mezelf. Echt waar, loop een dagje mee in mijn maatje 39 en je zou er ook uitgeput van raken.

Bij de eerste de beste mooie, lekkere of interessante man krijg ik een vlinder. En ik ben ook niet eens echt kieskeurig. Acteurs, zangers, clienten, kantoorgenoten. Je noemt het maar en ik raak van de leg. Niet noemenswaardig en alles van voorbijgaande aard, maar dood -en doodvermoeiend. Want wat heb ik eraan dat ik vlinders krijg als ik zie hoe Dr Shepherd verliefd kijkt naar Dr Grey. Niks.

Maar goed. Vandaag ben ik dus verliefd op Dr Shepherd. Niet op Patrick Dempsey, maar op het karakter Dr Shepherd.

Ben benieuwd wie het morgen is.

jummie

Zijn haren waren warrig. Niet metroman-gemaakt-warrig, maar oprecht warrig. Hij had het vanochtend wel best gevonden toen hij voor de spiegel stond. Zijn spijkerbroek hing precies goed op zijn heupen en last but not least had hij staalblauwe ogen. Die me bleven aanstaren.

Helaas mocht ik niet ongeneerd van mijn uitzicht genieten, want de jongeman tegenover me was mijn client. Die natuurlijk geen giechelende puber wilde spreken, maar een volwassen advocaat. Toch stelde ik mijn standaard-vraag nog nooit met zoveel interesse:

'heeft u op dit moment een relatie?'

sign of life

Leef nog. Echt. Alle ledematen zitten nog op de juiste plek. Organen fuctioneren prima. En ook de spieren en zenuwen doen het goed. Zit alleen bij mijn ouders. En hier zit het stukje-schrijven-voor-het-slapengaan niet in mijn systeem. Morgen ben ik weer in Utrecht en schrijf dan wel misschien stukjes met de volgende titels:

"Maar waarom heb je dan een weblog? Je kunt toch ook in een schriftje schrijven"
"Levensverzekeringen, deel 2"
"Schoenenjacht in Maastricht"
"APK, de jaarlijkse financiële hel"
"Nederland-Kameroen. Boy-o-boy".

Maar misschien ook niet.

WK

Als ik hiervan kippenvel krijg, ben ik vast een beetje triest. Of heb jij net zoveel zin in het WK?

Levensverzekeringen

Ik had het al eens eerder over mijn maandelijks terugkerend huiswerk. De eerste keer studeerde ik, zoals het IMFO dit had bedoeld. Ik las alles, onderstreepte me suf en leerde het uit mijn hoofd. Ik had daarmee matig succes met mijn 4, 6 en 7. De daaropvolgende keren ging het huiswerk over twee gebieden waar ik dagelijks mee te maken heb. Ik maakte het huiswerk grotendeels met mijn parate kennis, hier en daar ondersteund met de teksten uit de syllabus. Met succes.

Maar nu. Holymelony, ik snap er werkelijk geen jota van. Ter lering ende vermaek:

de tweede vermindering wordt gesteld op het bedrag waarmee de toevoeging aan de oudedagseserve de afneming van die reserve bij het einde van het kalenderjaar in verband met gehele of gedeeltelijke staking van de onderneming of wegens het feit dat de ondernemer in het kalenderjaar niet voldoet aan de voorwaarden om te kunnen doteren overtreft.

Enig idee?

Dom

Ik wist het. Ergens, diep in mij wist ik het. Intuitie, zo noemt men dat gevoel. Een stemmetje, dat je vertelt dat je iets niet moet doen. Dat je waarschuwt. Ik zette mijn stemmetje op mute en deed het toch. Ik wilde zo graag geloven dat het goed zat. Ook al wist ik dat zij haar eigen belangen altijd voorop stelt. Dat ze niet vooraan stond, toen loyaliteit werd uitgedeeld.

Ook om mij heen zag ik de twijfel. Men zei het niet, maar in hun ogen zag ik de waarschuwing. Zou ik dat nou wel doen. Met haar? Maar niemand sprak het uit. Terecht, want ik was enthousiast. En misschien zou het allemaal zo'n vaart niet lopen.

Maar het liep wel zo'n vaart. Het liep zelfs zo'n vaart dat het de bocht uitvloog. Deze week blies ze ons plan af, op de meest laffe manier. Na de eerste teleurstelling en woede, ben ik nu opgelucht. Ik ben behoed voor een groot fiasco.

Da Vinci

Het begin was moeizaam. Bij elke scene vergeleek ik de film met het boek. En maakte in gedachten aantekeningen of het wel klopte. Wat er was weggelaten of veranderd. Het stoorde me eigenlijk dat ik telkens wist wat zou volgen. Ook al was dat natuurlijk mijn eigen schuld, had ik het boek maar niet twee keer moeten lezen.

Pas halverwege, bij de uitleg van the greatest cover up in human history greep de film me bij de keel. En liet me daarna ook niet meer los. De allerlaatste scene is kippenvel-waardig, met mooie beelden en waanzinnig mooie muziek.

Mijn mening? Een 7,5. Je moet hem wel zien, maar het mag ook op dvd.

template

Goentah schreef het al - als je haar comment zoekt: die bestaat niet meer, want was gepubliceerd toen Haloscan er nog niet op zat - ze mist wat kleur in deze template. Ik niet. Ik vind het strak en ben erg trots op mezelf dat ik dit heb kunnen produceren.

En nu ga ik na gedane arbeid rusten. En dan vanavond naar De Da Vinci Code. Fijn. Fijn. Fijn.

India

Met een grote groep liepen we door smalle steegjes waar kraampjes met etenswaar lukraak stonden opgesteld. Het krioelde van de honden en overal stonden mensen te eten, te drinken of gewoon te hangen. De hitte was ondraaglijk en ik vroeg me af wat ik er in godesnaam deed.

Het was ook een rare groep mensen om mee te reizen. Mijn jaarclub van ooit, mijn kantoorgenoot B. en Dennis van der Geest. Vooral over die laatste was ik verbaasd, ik wist niet eens dat B. hem kende. Maar eigenlijk was het niet zo vreemd, want het hadden wel broers kunnen zijn. Alhoewel ik Dennis een lekker ding vind en B. niet.

Op een gegeven moment wilden B. en Dennis niet langer met ons reizen en sprongen zomaar in een busje. Luid roepend: "wij reizen door naar India". Mij beteuterd achterlatend bij mijn jaarclub.

Wat betekent deze droom? Wil ik weer reizen? Heb ik verlatingsangst? Of wil ik gewoon sex met Dennis van der Geest, dat kan natuurlijk ook.

klein geluk

Verbazingwekkend, hoe weinig je soms nodig kan hebben om gelukkig te worden. Vandaag kostte dit klein geluk me maar 17 euro aan heel veel plantjes en een paar kilo aarde.

En nu heb ik dus weer een balkon waarvoor een balkon bedoeld is: overal plantjes in gekleurde potten en een bistrosetje. En dus geen dozen glaswerk en al helemaal geen vuilnisbelt. En vooral over dat laatste ben ik heel erg trots, want ik dacht er vanochtend om zes uur (!) aan, toen ik Bo uitliet. En dat is dus voor het eerst sinds W. weg is, dat ik netjes de twee wekelijkse zakken bij de vuilnis zet, in plaats van de opgespaarde vuilnishoop van een maand. Woeha, wat ben ik goed.

Jaarbeurs

Vandaag had ik weer eens cursus en deze keer vond het festijn plaats in de Jaarbeurs. Ooit al eens geweest? Groot he..... Zeker voor mensen zonder richtingsgevoel. En al helemaal voor mensen voor wie het psychisch een onneembare drempel is om de weg te vragen. Voor mensen zoals ik dus. En dus liep ik mijn tijdsmarge van een-kwartier-te-vroeg-want-moet-nog-koffie-en-roken als een kip zonder kop door de grote hal. Op zoek naar een plattegrond. Of een bewegwijzering. Omdat ik die beiden wel vond, maar nergens de woorden VFAS of IMFO las, ging ik toch maar op zoek naar een hostess. Die me vervolgens verwees naar het Beatrixgebouw.

En voor wie niet weet waar dat ligt. Dat ligt dus niet in de Jaarbeurs, maar er tegenover. In het gebouw waar ik notabene eerst langs fietste om naar de Jaarbeurs toe te gaan. En zo kwam ik uiteindelijk net op tijd, maar zonder koffie en zonder sigaret. En dat is een Heel Slecht Begin van de dag.

cijfers: 7,5 en 8.

Ayaan

Ja, dames en heren, het moet niet gekker worden, maar ik ga het hebben over de politiek. Niet over Balkenende en zijn vermogen om net de verkeerde woorden te zeggen of te vallen van een skateboard. Niet over Wiegel die te pas en vooral te onpas uit de coulissen wordt gehaald om een statement te maken. Maar, hoe origineel, over Ayaan. Want wat vind ik daar nu toch van. Ik weet het niet.

A)

50% van de asielzoekers liegt bij hun asielaanvraag. En met succes, zo blijkt. Ook Ayaan heeft gelogen en heeft daar later ook geen geheim van gemaakt. Ze heeft het volmondig - en let wel: ongedwongen - erkend bij Barend en Van Dorp en ook bij haar eigen VVD. Wat mij er nu aan stoort is dat opeens - nadat ze haar hele verhaal nogmaals tegenover Zembla uit de doeken heeft gedaan - heel Nederland over haar heenvalt. Dat vind ik hypocriet.

B)

Iedereen is voor de wet gelijk en juist een parlementarier moet van onbesproken gedrag zijn. Dat is ze niet. Niet in haar uitspraken, haar denken en haar manier van doen. Maar al helemaal niet in hoe zij Nederland in is gekomen. Met drie dikke leugens heeft zij zich opgewerkt tot in de Tweede Kamer. En dat lijkt mij een gevalletje van fruits of the poisened tree. Omdat de basis niet goed is, is hetgeen eruit groeit ook slecht.

Maar Ayaan heeft het me gemakkelijk gemaakt, ze vertrekt naar New York. Probleem opgelost.

NB 1: Voor zover ik al enige sympathie voor Verdonk koesterde, is dat nu ook verdwenen. Donderdag nog stellen dat Ayaan niets te vrezen had en al op maandag stellen dat ze geen Nederlander is geweest.
NB 2: Voor Ayaan voelde ik zojuist voor het eerst sympathie, toen ze met tranen in haar ogen haar tweede kamer-lidmaatschap opzei.

Samsung

Er rust een kwade vloek op mijn telefoon, mijn strakke Samsung D600. Ergens om een uur of vier vannacht verdween ie. In iemand anders zakken waarschijnlijk. Alweer ben ik telefoonloos. Alweer ben ik niet bereikbaar. Alweer moet ik de strijd met Vodafone aan.

Ik denk dat ik maar weer terugga naar mijn oude Nokia. Daarmee ging tenminste nooit iets mis.

In een flits

Vandaag zag ik in een flits hoe mijn leven had kunnen veranderen. Ten nadele.

Ik reed naar mijn werk, was al te laat en reed een andere route dan normaal. De reden daarvoor was dat ik gisteravond in het restaurant alleen maar Marlboro Light kon kopen en dat dus ook deed, maar het uiteindelijk niet te roken vond en ik dus vanochtend alsnog mijn eigen merk, Gauloise blauw, mocht je het willen weten, wilde kopen. En daarom reed ik via het tankstation over de Croeselaan, waar ik naar rechts wilde en dat ook mocht, want het stoplicht vertelde mij dat het ok was. En toen was daar opeens een fietser die rechtdoor reed, ook al zei zijn stoplicht dat dat helemaal niet ok was en moest ik voluit op de rem. Echte piepende remmen, dat had ik. En het was al helemaal niet fijn dat ik juist vandaag mijn hele achterbak (ik heb geen achterbank, maar een grote achterbak) vol met glaswerk had liggen, waarvan het merendeel restanten was van mijn feestje van een paar maanden geleden, dus je ziet dat ik mijn huishouden echt wel onder de knie heb. Die hele glasbak schoot met een ruk naar voren en even dacht ik dat ik weliswaar de fietser niet had geschept, maar ik vandaag het leven zou laten vanwege rondvliegende glasscherven in mijn nek.

Uiteindelijk liep het allemaal goed af. Jongen niet geraakt, flessen niet kapot, geen bloederige bedoening. Maar toch had ik daarna een dagmerrie waarin ik mezelf al met de verzekeringsagent zag buigen over de ziekenhuisnota's van de knul en dat ik mij jarenlang zou verwijten dat hij zijn pianostudie niet af kon maken. Pfioeh.

v.d.N.

Haten is een groot woord. En ik zal het dan ook niet snel gebruiken. Ik 'haat' niet snel. Maar vandaag kan ik oprecht en in alle eerlijkheid stellen: ik haat 'm. Ik haat 'm, ik haat 'm, ik haat 'm. Wie? Mijn advocaat wederpartij, mijnheer v.d. N.

Hij bracht me vandaag tot huilen. En geloof me, daarvoor moet je van goede huize komen. Niet in de prive-sfeer hoor, dan jank ik al snel. Een mooie film, een lief puppie of een triest liedje en mijn traanbuisjes presteren op hoog niveau. Maar professioneel zal het niet snel gebeuren.

Vandaag dus wel. Hij maakte me woest. Met zijn denigrerende toontje en zijn langzame praat. Mijn bloed kookte en uit pure woede gooide ik de hoorn op de haak. Om daarna dus te gaan janken.

Ik heb me vandaag dan ook een heilige belofte gedaan: ooit pak ik 'm terug. Keihard en meedogenloos. En als dat dan over de rug van zijn client moet gaan, dan is dat jammer. Dus: wordt u ooit client bij v.d.N. : be prepared. It's gonna be ugly.

ne rien

Hela hallo! Ja, ik dacht, ik zal maar even iets nieuws plaatsen, want dat vorige postje stond zo depressief aan de kop van de pagina. Vond u ook niet?

Maar toch wil ik het wel nog even hebben over dat logje en wel over de comments die daarin werden gegeven. Zo werd gesteld dat ik best in mijn eentje de kroeg in had kunnen gaan. Ook vroeg iemand zich af waarom ik er eigenlijk een probleem van maakte. Nou, ik ben dus zo iemand die dan daadwerkelijk gaat nadenken of ze alleen om half elf 's avonds de kroeg had moeten gaan. En waarom ik me nou zo druk maakte dat dat niet doorging. Wilt u het antwoord weten? Nou, komt ie.

Ik vind dat je heel veel dingen in je eentje kunt gaan doen. Wandelen, fietsen, winkelen, naar de film en overdag een terrasje pakken. Dat valt allemaal in die categorie. Maar op een vrijdagavond alleen naar de kroeg, dat kan niet. Nou, dat is natuurlijk niet waar, want het kan best en genoeg mensen doen dat ook. Maar ik kan dat niet. Want dan voel ik me nog zieliger en alleniger (jaja, dat is geen woord, ik weet het). En dus zou ik dat dus nooit doen. Neverthenooitniet.

Waarom maakte ik er dan een probleem van? Omdat ik zo graag wilde. Vandaag mailden K. en ik over dat gevoel. Dat je WegMoet. De kroeg in, biertjes drinken. Een onbedwingbare behoefte om te stappen. En als dat dan niet kan - met iemand anders, zie boven - dat je je dan klote voelt. Opgesloten in je eigen huis. En dus maak je er een probleem van. Of beter gezegd, daarom maak ik er een probleem van.

Maar nou hou ik erover op hoor. Alhoewel ik nog wel door zou kunnen gaan. Echt, over hoe sielug ik wel niet was dit weekend. En hoe ik me wel niet aanstelde, waardoor het allemaal nog wat erger werd. Maar laat ik dat maar niet doen. Want nu is het maandag en ziet het leven er stukken beter uit.

Remi

- "Nee, ik zit met mijn zus in de stad";
- "Nee, ik heb een bruiloft";
- "Nee, R. moet werken en ben alleen met baby P.";
- "Nee, ik ben niet in Utrecht";
- "Nee, ik ben nog aan het werk".

En dus zit ik nu alleen thuis. Niets kroeg. Niets terrasje. Niets disco.

K*t.

twee minuten

4 mei, 20.00 uur.

Ik ben op dat tijdstip al op behoorlijk rare plaatsen geweest. Zo stond ik ooit eens stil langs de snelweg en zat ik jaren later aan de bar van een volledig verlaten Veritas. Maar altijd was ik me bewust van het moment. Dacht ik aan de mensen die tijdens de oorlog waren gesneuveld, de slachtoffers.

Behalve vandaag. Ik was te laat. Ik kwam om 20.04 binnen, hetgeen betekende dat ik tijdens de twee minuten stilte gewoon op de fiets zat. Niet bewust van het moment en al zeker niet nadenkend over onze slachtoffers.

Omdat ik me schuldig voelde keek ik Schindler's list. Helemaal. En huilde, dikke warme tranen.

Laten we het nooit meer vergeten.

vrijgezel

Ik schreef eerder al dat mijn leven als bezette vrouw vrij rustig was. Ik ging haast niet meer naar de kroeg en al helemaal niet meer naar een disco (dat tegenwoordig geen disco meer heet, maar een club. Yep, ik ben oud.) Ik wilde nog wel eens een biertje drinken, maar het leidde haast nooit meer tot middernachtelijke dronkenschap. En ik vond dat allemaal wel prima. Ik had wel genoeg tijd voor of achter de bar doorgebracht. Ik was klaar voor het volgende level. Het level van kindjes maken, papa en mama spelen en verhuizen naar de suburbs.

Maar de zaken liepen anders. De relatie verdween en van een 32-jarige bijna-moeder veranderde ik in een 33-jarige single. En dus ben ik noodgedwongen weer back in business (ik weet niet waar die Engelse termen opeens vandaan komen. Let er maar niet op.) Afgelopen Koninginnenacht realiseerde ik het me eigenlijk voor het eerst. Ik was weer vrijgezel. Ook realiseerde ik me dat ik bijna geen enkele vrijgezel ken. Noch mannelijke, noch vrouwelijke. Nou ja, 1 vrouwelijke, C. Mijn partner in crime (irritant! Waarom kom ik toch niet op de Nederlandse uitdrukkingen! Grhmmf). Maar ik zie haar binnenkort helaas ook wel aan de man, met PvdP.

Kijk, en dat is toch wel even wat anders dan zeven jaar geleden, toen ik voor het laatst vrijgezel werd. Om mij heen barstte het van de vrijgezellen. Alles en iedereen was vrijgezel. Of had een korte relatie, die toch niet serieus was. Maar nu dus niet meer. Niemand is vrijgezel. Iedereen is gesettled (daar is er nog eentje dan) en heeft al gebaard, is zwanger of wil dat worden.

En daar word ik dan toch wel een beetje moedeloos van.