In een flits

Vandaag zag ik in een flits hoe mijn leven had kunnen veranderen. Ten nadele.

Ik reed naar mijn werk, was al te laat en reed een andere route dan normaal. De reden daarvoor was dat ik gisteravond in het restaurant alleen maar Marlboro Light kon kopen en dat dus ook deed, maar het uiteindelijk niet te roken vond en ik dus vanochtend alsnog mijn eigen merk, Gauloise blauw, mocht je het willen weten, wilde kopen. En daarom reed ik via het tankstation over de Croeselaan, waar ik naar rechts wilde en dat ook mocht, want het stoplicht vertelde mij dat het ok was. En toen was daar opeens een fietser die rechtdoor reed, ook al zei zijn stoplicht dat dat helemaal niet ok was en moest ik voluit op de rem. Echte piepende remmen, dat had ik. En het was al helemaal niet fijn dat ik juist vandaag mijn hele achterbak (ik heb geen achterbank, maar een grote achterbak) vol met glaswerk had liggen, waarvan het merendeel restanten was van mijn feestje van een paar maanden geleden, dus je ziet dat ik mijn huishouden echt wel onder de knie heb. Die hele glasbak schoot met een ruk naar voren en even dacht ik dat ik weliswaar de fietser niet had geschept, maar ik vandaag het leven zou laten vanwege rondvliegende glasscherven in mijn nek.

Uiteindelijk liep het allemaal goed af. Jongen niet geraakt, flessen niet kapot, geen bloederige bedoening. Maar toch had ik daarna een dagmerrie waarin ik mezelf al met de verzekeringsagent zag buigen over de ziekenhuisnota's van de knul en dat ik mij jarenlang zou verwijten dat hij zijn pianostudie niet af kon maken. Pfioeh.