twee minuten

4 mei, 20.00 uur.

Ik ben op dat tijdstip al op behoorlijk rare plaatsen geweest. Zo stond ik ooit eens stil langs de snelweg en zat ik jaren later aan de bar van een volledig verlaten Veritas. Maar altijd was ik me bewust van het moment. Dacht ik aan de mensen die tijdens de oorlog waren gesneuveld, de slachtoffers.

Behalve vandaag. Ik was te laat. Ik kwam om 20.04 binnen, hetgeen betekende dat ik tijdens de twee minuten stilte gewoon op de fiets zat. Niet bewust van het moment en al zeker niet nadenkend over onze slachtoffers.

Omdat ik me schuldig voelde keek ik Schindler's list. Helemaal. En huilde, dikke warme tranen.

Laten we het nooit meer vergeten.