Del(l)icious

Hij is er. Mijn held. Mijn koning. Mijn laptop. Mijn Lappie.

En Lappie is mooi! Groot scherm. Metallic van kleur. Supersnel. Hij brandt cd's en dvd's dat het een lieve lust is. Ik ben helemaal happydepeppy. Het is alleen jammer dat de kabel van het modem er niet op past. Nog jammerderderder is dat ik de laptop van W. al teruggegeven heb.

Ik heb nu dus een pracht-laptop, maar geen internet. En omdat het aansluiten van een ander modem c.q. ander kabeltje c.q. weet-ik-veel teveel van mijn computerkunde vraagt, moet ik wachten. Wachten op P. met zijn onmetelijke computerwijsheid.

Geduld is een schone zaak. Ik hoop dat ik mijn zaak schoon houd.

Iech bin gebore in Mestreech, hijj laog iech lachend in mien weeg

Ik ben een Limburgse, dat schreef ik al eerder. Ik kom uit de provincie van de driedaagse dorpsfeesten als 'De Broonk'. Daar waar jongens op hun 8ste 'Sjut' worden gemaakt door hen te dopen in het bier en het kerkplein ook dient als feestterrein. De provincie waar dorpen niet een, maar twee schutterijen hebben en waar alles een reden is voor een feest. En het Feest der Feesten is carnaval, of "vasteloavend", zo je wil.

En die carnaval in Limburg begint niet op de eerste carnavalsdag, nee stel je voor. De begint al maanden eerder, op de 11e van de 11e. Weliswaar houden sinterklaas en kerst ook het Limburgse in hun greep, maar zodra het oude voor het nieuwe jaar is ingeruild, komen de Limburgers los. Ideeen voor pakjes ontstaan en aan de carnavalswagens wordt steeds vaker gesleuteld. Op de radio hoor je meer en meer carnavalsliedjes en langzaam maar zeker worden alle kroegen voorzien van de carnavalskleuren.

En van die voorpret maak ik welgeteld helemaal niets mee. Want in het Utrechtse gaat alles geruisloos aan me voorbij. En dacht ik vorige week dat ik het feest inderdaad aan me voorbij zou laten gaan, na een weekend bij mijn ouders is het toch langzaam aan het kriebelen. Zal ik dan toch?

En tot slot: nee, carnaval in Limburg Is Niet Te Vergelijken Met Carnaval In Brabant. Laat dat duidelijk zijn:)

eerlijkheid duurt het langst

En toen belde de slager. Ja, dat zijn telefoontjes die je niet vaak meemaakt. Hij vertelde me dat hij een laptop op de stoep voor zijn winkel had gevonden. Na wat zoeken in de bestanden vond hij de naam van W. en een telefoonnummer. Het mijne. Toen ik de computer op ging halen kon ik het niet laten om het grapje te maken. "Mag ik een computer van u? En doe er maar een plakje worst voor de hond bij". Mijn slager is aardig en uit beleefdheid lachte hij met me mee.

En zo heb ik eerder dan verwacht weer toegang tot het internet. Ik heb wel stof voor tien logjes, maar daar heb ik de puf niet voor. Dan maar in vogelvlucht mijn belevenissen in de afgelopen week. Ik heb:

- W. helpen verhuizen, net geen boete gekregen voor onbetaald parkeren, een liter frituurvet uit een kapsalon geveegd en gehuild;
- het hoognodige gedaan op mijn werk, maar noemenswaardig kun je het niet noemen:
- het merendeel van mijn tijd besteed in de meubelboulevard;
- mijn huis heringericht;
- gevloekt bij dolgedraaide schroeven;
- een nachtkastje en lampje laten staan op het parkeerterrein van IKEA;
- ongelovig naar een offerte van Carpetright gekeken.

En nu ben ik moe. Maar het goede nieuws is dat ik waarschijnlijk deze laptop mag houden totdat mijn eigen kekke supersnelle mooie notebook er is.

radiostilte

"Ga maar zitten, dan gaan we er even naar kijken"
- "Uhum, is goed".

"Nou, wat vind je van deze? Snelheid is prima. Geheugen is goed. En je kunt cd'jes branden".
- "Uhum, is goed".

"Eens even zien wat er nog bij moet. Dit heb je niet nodig, dat doe ik wel voor je, maar dit is wel handig"
- "Uhum, is goed".

"Wat vind je ervan?
-"Bestel maar".

Ik geloof dat ik net voor heel veel geld een notebook heb gekocht. En dat was ook wel nodig, want deze gaat morgen met W. mee. Nou heeft Dell een behoorlijke levertijd, maar toch gaan er nog wel twee weken overheen. Voorlopig dus geen logjes meer vanuit huis, het zal hier behoorlijk stil worden.

x
CeeBee

Een tag. Of was het toch gewoon een stokje.

Lang voordat ik ging schrijven, las ik de al de weblogs van de nestors van het bloggen als Luna, Merel e.a. En telkens las ik weer het gezucht en gesteun als hen een stokje werd aangeboden. Want stokjes, die waren stom. Daar haalden ze hun neus voor op. Als ze er al aan meededen, dan ging dat onder luid protest.

Dat heb ik nooit zo begrepen, want het leek mij altijd wel leuk. Toen een stokje, vermomd als een tag, mijn deel van weblogland binnentrad, hoopte ik dan ook dat ik mee mocht doen. Want het leek me boel koel om een stokje te krijgen. En nou heb ik 'm, gekregen van pomme. Joehoe, partyhardy, ik heb 'n stokje.

Na die eerste jolijt ging ik nadenken over de antwoorden. En toen moest ik kiezen. Zou ik de sociaal gewenste antwoorden geven of zou ik in alle eerlijkheid toegeven dat ik mijn hersens buiten mijn werk zo min mogelijk gebruik? Nou, ik heb gekozen en ik ga voor eerlijk. Komt ie dan.

Vier baantjes die je in je leven hebt gehad:

- bollenpeller;
- fruitplukker;
- barvrouw;
- advocaat.

Vier films die je niet vaak genoeg kunt zien:

- Notting Hill;
- Four weddings and a funeral;
- Dirty dancing;
- Pretty woman.

Vier plaatsen waar je gewoond hebt:

- Gronsveld;
- Nieuwegein;
- Utrecht;
- -

Vier televisieprogramma's waar je graag naar kijkt:-

- Gilmore Girls;
- Extreme Makeover;
- CSI (de echte, niet die aftreksels als Miami en New York);
- Law and Order;

Vier plaatsen waar je op vakantie ging:

- Australie;
- Indonesie;
- Thailand;
- Griekenland.

Vier websites die je dagelijks bezoekt:

- rechtspraak.nl;
- kluwer.nl;
- overheid.nl;
- google.nl

Vier dingen die je graag eet

- de gehaktballen van W. (legendarisch, if I may say so);
- kipfilet in bladerdag, met roomkaas en banaan;
- spareribs;
- quiche, maakt niet uit welke.

Vier plaatsen waar je liever bent dan nu:

- ik zou me op dit moment toch overal klote voelen, dus dan maar net zo lief thuis.

Vier bloggers die je gaat taggen

- gypsy;
- eeelise;
- yvonne;
- moniekie.

Australian open

Sommige zaken zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Voor mij hoort het Australian Open bijvoorbeeld bij Sydney. Dat slaat eigenlijk nergens op, want het Australian Open wordt gehouden in Melbourne. Maar toch, voor mij horen ze bij elkaar. En wel omdat ik ooit tijdens het Australian Open in Sydney was.

Ik was net zes dagen Down Under en ik was ziek. Al zwetend sleet ik mijn dagen in mijn stapelbed. Omdat de rest van mijn kamergenoten overdag niet in het hostel waren - ja, deuheu, je gaat natuurlijk niet reizen om in je bed te hangen - had ik het alleenrecht over de afstandsbediening van de tv. En u raadt het al: het Australian Open. Dag in dag uit volgde ik alle wedstrijden die door de Australische zender integraal uitgezonden werden.

De vijfde dag besloot de beheerder van het hostel dat ik maar eens beter moest worden. Hij zei dat hij me kon "healen", maar ik moest wel vertrouwen in hem hebben. Het was een Ozzie van Oosterse komaf en ik besloot ter plekke te geloven in de Oosterse geneeskunde. Hij vroeg me op mijn buik te draaien en mijn shirtje uit te trekken. En daar lag ik dan, in mijn blote niksnak, te geloven in een oude man die ik vijf dagen daarvoor voor het eerst had gezien. Vijf minuten later had ik spijt en pijn. Met grof geweld drukte mijn heler het muntstuk in mijn vel en met veel kracht trok hij het muntstuk over mijn rug. Want daarmee haalde hij het gif uit mijn lichaam (?).

De dag erna was ik beter. Maar had wel pijn aan mijn rug.

En ieder jaar opnieuw denk ik - bij het zien van de Australian Open - aan dit verhaal. Soms komt inspiratie uit vreemde hoeken.

eigen mening

"Ik vind haar stom. Ze denkt het altijd beter te weten"
"Ik vind haar stom. Ze doet het met mijn ex-vriend, terwijl ze weet dat ik er verdriet om heb"
"Ik vind haar stom. Ze manipuleert mensen"

Drie mensen met drie meningen over drie anderen. Ik weet over wie het gaat, maar laat u verder in het ongewisse. U kent ze toch niet en ik zou hen doelloos kwetsen. En daarbij gaat het niet over die mensen, het gaat over mijn mening. Mijn eigen mening.

Graag had ik hier verkondigd dat ik een eigen mening heb. Dat ik mijn eigen mening vorm op grond van mijn eigen ervaringen en mij daar niet van af laat brengen. Maar dat is niet zo. Vertel mij dat je iemand - die ik niet goed ken - stom vindt en ik vind haar ook stom. Gegarandeerd, ik neem je mening over. En als ik weer een andere mening hoor switch ik net zo gemakkelijk terug. Totdat ik iemand leer kennen en dan vorm ik mijn eigen mening. Maar ook daar kom ik vaak op terug. Want eigenlijk vind ik veel mensen in eerste instantie stom. Totdat ze grappig blijken te zijn, of heel adrem. Of gewoon heel aardig. En dan moet ik weer mijn mening herzien. Je zou er moe van worden.

Op dit moment verkeer ik weer eens in dubio over iemand. Is ze nou aardig of niet? Is ze egoistisch of niet? Ik weet het niet. Ik wacht wel weer af of ik iemand's mening kan overnemen:)

fuck it

Ik heb heus wel wat te vertellen. Een boel zelfs. Over het laatste weekend. De film en de drankjes. De lange strandwandeling en de hete chocolade. De gesprekken en de tranen. Maar het is alleen maar triest en ik heb even geen zin meer in triest.

Bah.

Vanavond doen we net alsof het niet zo is. En pleuren er een film in. Fuck it maar, morgen is het weer tijd voor tranen.

Samen thuis, samen uit.

Van een afstand was er niets vreemds aan. Een vrouw en een man. Een stel. Druk pratend liepen ze door de parkeergarage. Bij de ingang van de winkel gleden de vingers van de vrouw als vanzelf in die van de man. Zo liepen ze een tijdje door de Zweedse meubelgigant. Op zoek naar een bed. En een tafeltje, kast en gordijnen. Voor in zijn nieuwe huis. Maar ook naar een tafel en nachtkastjes, voor in haar huis. Wat het winkelende publiek niet kon vermoeden was dat de man en de vrouw niet langer een stel waren. Dat ze net gescheiden waren. En dat dit gescheiden stel samen meubels uitzocht. Meubels die de ander zou houden en de ene dus tekort zou komen.

U vermoedt het vast al, dat stel waren W. en ik. Met een lange lijst liepen we door de IKEA, op zoek naar meubels. Voor hem en voor mij. Af en toe vergaten we even dat we geen meubels voor ons aan het kopen waren. Dat we niet in onze gezamenlijke toekomst investeerden, maar juist in twee aparte. Twee aparte huizen. Met twee gescheiden levens.

Volgende week zullen die levens definitief scheiden. En om onze relatie op een gepaste manier af te sluiten, hebben we besloten om ons laatste weekend te 'vieren'. Met een hapje, drankje en een filmpje. Met een wandeling langs het strand en een laatste mok warme chocomel.

U zult het misschien gek vinden, maar ik vind het fijn dat we het zo afronden. Dat we ook het einde van onze relatie samen regelen. Dat we samen onze meubels aanvullen. Dat we nog een laatste weekend delen en dat ik hem help verhuizen volgende week. Samen uit, samen thuis. Maar dan andersom.

nieuwe start

Na de klap kwamen de plannen. Ik ga een nieuwe levensfase in en daarbij hoort een nieuw uiterlijk. Van mijn huis. Ik wil een metamorfose. Anders, kleurig en fris.

Omdat de garage-man zei dat mijn auto het nog wel even zou houden, heb ik geld over. Ik weet het, als ik verstandig zou zijn zou ik dat geld apart houden, maar mijn drang naar nieuw en fris is groot. Te groot om weerstand aan te bieden. En daarom ga ik het geld uitgeven. Aan een nieuwe computer, want deze is van W. Aan het verven van mijn gang (donkergrijs en wit). Aan zwart-met-wit-geblokt zeil voor in de gang en de keuken. En een nieuwe tafel, magnetron en stereotoren.

Het vooruitzicht om dit allemaal te kopen en te doen, overschaduwt op dit moment het verdriet om W.'s vertrek. Maar mijn geluk en verdriet, het wisselt tegenwoordig per kwartier. Ach, stabiliteit wordt zwaar overschat:)

Trendsetter. Quod non.

Quod non. Ik vind het een geweldige Latijnse uitdrukking. Het betekent zoveel als de Engelse toevoeging "not" aan het einde van een zin. Bijvoorbeeld in: "ik ben een trendsetter. Quod non".

En laat dat nog net het geval zijn bij mij. Ik ben geen trendsetter. Ik oberserveer de trends, vind alles afschuwelijk en loop aan het einde van het seizoen alsnog in bloemetjesbloesjes en strokenrokken. Niet alleen in mode, ook met boeken loop ik achter de feiten aan. "De ontdekking van de hemel" las ik net voordat de film uitkwam en "De Da Vinci code" had de wereld al lang veroverd voordat het in mijn handen lag. En nu dus weer, met "Komt een vrouw bij de dokter". Ik heb al tig logs en recensies erover gelezen, de ene nog lovender dan de andere. Maar pas toen K. mij zei dat het haar zo had laten huilen, las ik het.

En ik huilde. Met gierende uithalen en een lopende neus huilde ik om Luna, Stijn en Carmen. Mijn hart brak bij de laatste pagina's en het voelde alsof ik zelf afscheid van Carmen nam. Een prachtboek. Voor die drie mensen in Nederland die het nog niet hebben gelezen: doen. Morgen meteen kopen en lezen. Tenzij je later die avond nog ergens wordt verwacht, want je krijgt er geheid rode ogen ervan.

het is gebeurd

(...)
- "Ja?"

(...)
- "Nou, dat is geweldig"

(...)
- "Dat is goed, ik kom morgen dan wel tekenen"

Met dit korte telefoongesprek werd het definitief. W. gaat verhuizen. Al over twee weken. En alhoewel ik zelf de relatie heb beeindigd, kan ik het eigenlijk niet geloven: over 2 weken woon ik alleen. Kan ik 's nachts niet meer tegen zijn warme lijf aankruipen. Zal ik zijn flauwe grappen niet meer horen. En zal hij mij niet meer opbeuren of troosten. God, wat zal ik hem missen.

Ik hou daarom maar de woorden van mijn lieve vriendin in gedachten:

"Ik ben in elk geval heel trots op jou. Dat je voet bij stuk houdt, ondanks het verdriet en de pijn die je beslissing met zich meebrengt. Dat je zo lief bent geweest hem de tijd te geven een eigen plekje te vinden. En dat je voor jezelf kiest, dat nog het meest."

Ja, ik kies voor mezelf. Ik kies ervoor om op de lange termijn gelukkig te zijn. Daarom moet ik mezelf op de korte termijn verdriet doen. Deze tranen huil ik dus van geluk op de lange termijn....

Houdt de dief!

Ik was met mijn moeder in de stad. Ik mocht een cadeau uitzoeken voor mijn verjaardag en ik wist niet wat ik wilde. Hebberig keek ik in alle winkels. Wilde ik een nieuwe jas? Of toch die armband? Of een mini I-Pod! Of zo'n kekke poncho!! Ik wist het niet, maar het kon me ook niet schelen.

Al snel belandden we in Esprit. Daar hadden ze immers zowel jassen, poncho's en armbanden. Grote kans op succes. Om een colbertje te passen - ja, voor die logica moet je vrouw zijn - legde ik mijn tas even op de grond.

Een half uur later stonden we in de Bijenkorf - nog steeds op zoek naar iets, want colbertje was stiekem lelijk - toen ik mijn tas opeens miste. Waar was ie?!! Ik had hem toch niet afgedaan?!! Bestolen! Ik was bestolen!!! Houdt de dief!!! Paniekerig rende ik door de Bijenkorf, op zoek naar de dief. Of de tas. Pas na vijf angstige minuten dacht ik aan het lelijke colbertje en rende naar Esprit. En daar lag ie. Gewoon onder het rek van de colbertjes. Ik had tranen in mijn ogen van blijdschap, blij met iets wat ik al had. Een tas. Een mobieltje. Een portemonnee. Autopapieren.

Moraal van dit verhaal? Soms moet je blij zijn met wat je hebt.

Wat niet wil zeggen dat ik geen verjaardagscadeau kreeg hoor. Ik kreeg een kekke nieuw jas. Met sjaal. En hij is berestoer. En hij staat heel leuk bij mijn tas:)

nieuw

Een nieuw jaar. Gloedjenieuw, met nieuwe kansen en mogelijkheden. Maar ook met de zekerheid van komend verdriet. Van afscheid nemen van een gezamenlijke toekomst en alleen opnieuw beginnen. Ik "ga langs start", alleen krijg ik geen geld mee.

Voor mij valt een nieuw kalenderjaar samen met een nieuw levensjaar. Over anderhalf uur start ik aan mijn 34ste. Ik ben benieuwd wat het jaar mij brengen zal. In ieder geval ga ik mijn best doen om weer gelukkig te worden. En zo zie je maar, heb ik op de valreep alsnog een goed voornemen. Daar steek ik een sigaretje bij op:)