het is gebeurd

(...)
- "Ja?"

(...)
- "Nou, dat is geweldig"

(...)
- "Dat is goed, ik kom morgen dan wel tekenen"

Met dit korte telefoongesprek werd het definitief. W. gaat verhuizen. Al over twee weken. En alhoewel ik zelf de relatie heb beeindigd, kan ik het eigenlijk niet geloven: over 2 weken woon ik alleen. Kan ik 's nachts niet meer tegen zijn warme lijf aankruipen. Zal ik zijn flauwe grappen niet meer horen. En zal hij mij niet meer opbeuren of troosten. God, wat zal ik hem missen.

Ik hou daarom maar de woorden van mijn lieve vriendin in gedachten:

"Ik ben in elk geval heel trots op jou. Dat je voet bij stuk houdt, ondanks het verdriet en de pijn die je beslissing met zich meebrengt. Dat je zo lief bent geweest hem de tijd te geven een eigen plekje te vinden. En dat je voor jezelf kiest, dat nog het meest."

Ja, ik kies voor mezelf. Ik kies ervoor om op de lange termijn gelukkig te zijn. Daarom moet ik mezelf op de korte termijn verdriet doen. Deze tranen huil ik dus van geluk op de lange termijn....