Samen thuis, samen uit.

Van een afstand was er niets vreemds aan. Een vrouw en een man. Een stel. Druk pratend liepen ze door de parkeergarage. Bij de ingang van de winkel gleden de vingers van de vrouw als vanzelf in die van de man. Zo liepen ze een tijdje door de Zweedse meubelgigant. Op zoek naar een bed. En een tafeltje, kast en gordijnen. Voor in zijn nieuwe huis. Maar ook naar een tafel en nachtkastjes, voor in haar huis. Wat het winkelende publiek niet kon vermoeden was dat de man en de vrouw niet langer een stel waren. Dat ze net gescheiden waren. En dat dit gescheiden stel samen meubels uitzocht. Meubels die de ander zou houden en de ene dus tekort zou komen.

U vermoedt het vast al, dat stel waren W. en ik. Met een lange lijst liepen we door de IKEA, op zoek naar meubels. Voor hem en voor mij. Af en toe vergaten we even dat we geen meubels voor ons aan het kopen waren. Dat we niet in onze gezamenlijke toekomst investeerden, maar juist in twee aparte. Twee aparte huizen. Met twee gescheiden levens.

Volgende week zullen die levens definitief scheiden. En om onze relatie op een gepaste manier af te sluiten, hebben we besloten om ons laatste weekend te 'vieren'. Met een hapje, drankje en een filmpje. Met een wandeling langs het strand en een laatste mok warme chocomel.

U zult het misschien gek vinden, maar ik vind het fijn dat we het zo afronden. Dat we ook het einde van onze relatie samen regelen. Dat we samen onze meubels aanvullen. Dat we nog een laatste weekend delen en dat ik hem help verhuizen volgende week. Samen uit, samen thuis. Maar dan andersom.