bemiddeling

Het stel zit tegenover me. Hij onderuit gezakt, met de armen over elkaar.
Zij met het hoofd in haar handen. Ik hoor zacht gesnik.

Ik ben getuige van groot verdriet. Hij heeft haar verlaten in haar kraamtijd. Voor een ander. Zij is boos en dat laat ze hem voelen: hij krijgt zijn kind niet te zien.

Ik begrijp haar verdriet, maar toch krijg ik het koud als ik haar zo hoor. Met moeite bedwing ik de behoefte om haar terecht te wijzen. In plaats daarvan benoem ik haar pijn. Ze huilt nog harder

Ik denk dat we er wel uit komen. Al zal dat vandaag niet meer zijn.

fabriek

Ik werk hard. Laten we dat voorop stellen. Ik werk hard, ik ben er goed in en ik presteer boven de norm. Goed, dat gezegd hebbende biecht ik het volgende op.

Soms heb ik geen zin om telefoontjes aan te nemen. Dit gebeurt vaak op vrijdagmiddag. Ik ben dan moe, heb veel ellende over me heen gekregen en meestal zit ik er dan doorheen.

Godzijdank worden mijn telefoontjes tegen gehouden door de dames van het secretariaat. Elke cliënt wordt standaard afgehouden met de mededeling dat ze zullen nagaan 'of het Mr Bee schikt'. Ik mag vervolgens aangeven of ik ze vandaag nog terug bel, of morgen of dat het kan wachten tot St. Juttemis. Soms laat ik al mijn telefoontjes tegenhouden en ga ik patiencen.

Ik denk dan vaak aan die dagen dat ik als 15-jarig mopje vakantiewerk deed in de fabriek. Na twee weken zat ik er al doorheen: elke dag exact hetzelfde werk, dezelfde bewegingen. Totale controle van de Chef. Afgemeten minuten pauze. Sommige dames werkten er al 15 jaar, met plezier.

Hoe is het mogelijk dat ik mijn werk dan af en toe niet leuk vind?

roots

Laatst vroeg iemand mij "waar mijn roots lagen". Nou vind ik het Amerikaans doorgaans een rotmanier om je uit te drukken, maar deze vind ik wel geschikt.

Maar goed, mijn roots dus. Die liggen in Zuid-Limburg. In Gronsveld om precies te zijn. Als je je teen strekt ben je in België, zo dicht bij de grens is het.

Het is moeilijk uit te leggen wat opgroeien in een Limburgs dorp betekent. Datgene dat het charmant maakt, is juist dat wat mij destijds wegjoeg. Zo houden de buren je huis tijdens je vakantie in de gaten. Maar ook als je niet met vakantie bent. Een hechte gemeenschap dus.

Het is alweer 13 jaren geleden dat ik wegging uit 'hut dörp' en met name de eerste 6 jaren genoot ik van de anonimiteit van de stad. Tijdens mijn studententijd kende ik alleen de buren die klaagden over geluidsoverlast. De man van de supermarkt wist mijn merk sigaretten niet en in de kroeg moest ik telkens opnieuw zeggen dat ik mijn bier in een fluitje wilde. Ik vond het prachtig.

Een maand geleden was ik weer eens in Gronsveld en alles was in gereedheid gebracht voor de jaarlijkse processie. De vlaggen hingen uit, rozenblaadjes lagen op straat en de groepen voor de processie stonden opgesteld. Ik zag de maagden (13-jarige pubermeiden met een blauw kleed en een kroontje) en de engelen (8-jarige meisjes met witte ballerinajurkjes en vleugels).

Terwijl ik dacht aan al die keren dat ik zelf met die processie heb meegelopen voelde ik de tranen als vanzelf omhoog komen. Ik zag mezelf weer als maagd, als engel en als communicantje.

Ook dacht ik aan jaren later, toen ik met mijn trompet in de Harmonie meeliep. Ik voelde me weer zweten in dat zwarte wollen pak van de Harmonie, waarvan het jasje onder geen beding uit mocht. Ik zag me weer mijn eerste biertje drinken op het kerkplein, mijn eerste zoen van boerenzoon Hans. Ik zag mijn jeugd in een flits.

En voor het allereerst in 13 jaar had ik spijt dat ik weg was gegaan. Het deed me verdriet dat ik mijn kinderen niet mijn jeugd zou kunnen geven.

allenig

Ik ben graag thuis. Maar dat geef ik niet graag toe, want een huismus is niet gezellig. Een muis is immers grijs, onaantrekkelijk en dertien in een dozijn.

Vroeger zette ik alles op alles om niet thuis hoeven te zijn. Ik verplichtte me tot dingen die ik niet wilde en onderhield vriendschappen die al jaren eerder waren doodgebloed . Uiteindelijk deed ik alles met tegenzin en ik besloot het mes in mijn agenda te zetten. Er bleven een aantal vrienden over en die zie ik graag. Belangrijker nog: ik zie ze als ik dat wil en niet omdat ik dat moet.

Mijn weken zijn nu gevuld met vrijblijvendheid en verplichtingen waar je nu eenmaal niet onderuit komt. Denk hierbij aan zaken als familiediners en kantooruitjes. Weekenden zijn doorgaans een mix van gezellig en relaxed. Stressen doen wij per definitie niet in het weekend.

Daarom is het raar dat wij ons een aantal keren per jaar van afspraak naar afspraak haasten omdat alle social events van een paar maanden in één weekend plaatsvinden.

Op zo'n maandagochtend ben ik dan toe aan het weekend. Een weekend van dvd's, zon, boeken, rosé en rust.

krater in hand

Ik heb nooit met geld om kunnen gaan. Op mijn 15e stak ik mij al in de schulden en op mijn 32ste doe ik dat nog steeds.

Na mijn afstuderen keek ik tegen een schuld aan van 40.000 gulden. Ik vond geen baan en als uitzendkracht verdiende ik zo'n 1.500 gulden netto per maand. 800 daarvan verdween direct naar de bank. Als ik al mijn lasten had betaald, had ik nog 100 gulden over. En daarvan moest ik dan eten, drinken, roken, kleren kopen en bellen. Dat lukte niet, dus ik betaalde simpelweg niet alle lasten. Een mens moet toch roken, niet?

Mijn ouders hebben tijdens mijn studie altijd gedacht dat ik met geld om kon gaan. Ik werkte toch? En ik had toch hun bijdrage? Groot was dan ook de schrik toen hen duidelijk werd dat ik naast mijn loon en hun bijdrage, óók nog een volledige lening van de IBG had. Dat ik daarnaast ook nog een lening bij de bank had, heb ik hen jaren later pas durven te vertellen.

Na de preek (zo hebben we je niet opgevoed, wij moesten vroeger elk dubbeltje omdraaien etc. etc.) deden zij wat ouders doen: zij namen de schuld over en ik betaalde hen zonder rente terug.

Vier jaren geleden betaalde ik mijn laatste aflossing aan hen en god o god, wat was ik blij. 800 gulden per maand erbij! Ik wist zeker dat ik nu wel rond zou komen. Het duurde nog geen jaar of ik stond weer rood.

Twee jaren geleden kocht ik een huis. Uit de hypotheek lostte ik mijn schulden af en wederom was ik schuldenvrij. Ook deze keer duurde het nog geen jaar voordat de eerste lening werd afgesloten.

Het is 2005. Het vakantiegeld is gestort en ik shop als een wilde in het rond. In 4 uur tijd maak ik 400 euro op. Ik stop alleen maar met shoppen omdat ik mijn tassen niet meer kan tillen. Ik overweeg om deze even in de auto te leggen, om zo met vrije handen ronde twee in te gaan. Mijn laatste restje gezond verstand weerhoudt mij hiervan. Ik stap in de auto en rij naar huis.

Het is 27 juni 2005 en check voor de zekerheid mijn rekening. Als alle lasten zijn betaald, hou ik nog € 200,-- over. Gelukkig hoef ik daar niets anders van te doen dan te shoppen. Dat is dan weer het verschil met vroeger.

eeuwige strijd

In oktober 2003 had ik het opeens gehad met mijn lichaam. Ik woog 81 kilo en had borsten alsof ik al jaren borstvoeding gaf. De plooien in mijn vel strekten zich uit tot de vreemdste plekken en als ik een bh aan had, leek het alsof ik op mijn rug ook borsten had.

Ik ging lijnen en deed dat verantwoord. Ik viel gestaag 2 kilo per maand af en vorig jaar zomer stond ik met 66 kilo enigszins strak op de Spaanse stranden. Ook na de vakantie ging ik door met lijnen, maar dunner werd ik niet meer.

Eind goed, al goed? Nee, want in november 2004 besloten Vriendlief en ik dat we zwanger gingen worden. Dat vooruitzicht zorgde dat ik alle remmen losliet en 1 kilo per maand aankwam.

Zwanger ben ik nog steeds niet en inmiddels weeg ik 75 kilo. De shirtjes van vorig jaar komen halverwege mijn buik en ik moet toegeven dat ze niet zijn gekrompen in de was. Ik ben dus sinds vorige week weer aan de lijn. Met hangen en wurgen is er een kilo af. Nog 8 te gaan.

volwassen

Ik zei het al eerder: men vindt mij volwassen. Ik ben rustig, adequaat, professioneel en collegiaal. Op kantoor, that is.

Thuis is het een ander verhaal. Vriendlief krijgt het ene na het andere verwijt naar zijn hoofd geslingerd. De oorzaak ligt nooit - nou ja, bijna nooit - bij hem, maar hij draagt wel de gevolgen.

Vandaag bleef er weinig over van mijn kantoor-ik. Na voor de derde keer te zijn uitgescholden door een cliënte kwamen daar opeens de tranen.

Zo maar, ik zag ze niet eens aankomen.

En dat is dus niet professioneel.

puberen

Ik was geen vervelende puber. Ik schopt nergens echt tegenaan. Niet tegen mijn ouders, niet tegen de leraren, niet tegen de maatschappij. Wel was ik niet altijd voor rede vatbaar en ging ik mijn eigen weg.

Mijn ouders hadden begrip voor mijn onredelijkheid en deden een beroep op mijn verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn leraren lieten mij spijbelen, zolang ik 'overal maar een zeven voor stond'. En de maatschappij? Mijn wereld was niet groter dan uitgaan en school, dus die maatschappij deerde mij niet.

Vandaag stond ik een 15-jarig meisje bij in een zaak. Tijdens haar zwangerschap had ze de verloskundige één keer gezien. Desondanks was de bevalling van haar zoontje goed verlopen. Nu was ze weer stevig aan de drugs. Dat deed ze gezellig samen met haar 21-jarige vriend. Voor hun gebrek aan inkomsten had de vriend bedacht dat mijn cliënte tegen betaling wel even sex kon hebben met zijn vrienden. Hij zou dan wel op hun kindje zou passen.

Haar moeder had waarschijnlijk ook ooit een beroep op haar verantwoordelijkheids-gevoel gedaan...

huisvuil

Ik ben een net meisje. Ik hoor de instructies van mijn moeder nog in staccato. Nooit met lege handen naar de keuken. Direct na het eten afwassen. De wasmand niet laten uitpuilen etc etc.

Toch gebeurt het regelmatig dat ik niets opruim, niet afwas en de wasmand niet alleen uitpuilt maar zelfs overstroomt. Dan heb ik nergens zin in en is alles me teveel. Vriendlief doet zijn best in het huishouden, maar als ik er tijdelijk de brui aan geef, dan geeft hij hierin grif toe. In het verleden gingen we dan zelfs niet eens werken en meldden we ons ziek. Dan wist je tenminste zeker dat je aan het eind van de dag depressief was.

Zo'n periode lieten we vroeger nog wel eens twee weken duren. Aan het einde stonden alle borden, kopjes en pannen dan opgestapeld op het aanrecht en was de badkamer bezaaid met ongewassen kleren. Verbazingwekkend hoeveel sigaretten er in een asbak pasten.

Tegenwoordig duurt het niet langer twee dagen en blijft de schade beperkt. Als mensen bij ons langskomen is het huis om door een ringetje te halen en zie je nog geen hondehaar op de grond. Als ik bij anderen over de vloer kom, is het ook altijd netjes. Betekent dit dat het bij anderen altijd netjes is of doen meer mensen aan 'opruimen want zometeen visite'?

an usual day

08.00

Kut, kut, kut. Te laat. Met kletsnatte haren ren ik de deur uit. Ik moet eigenlijk al op weg zijn naar kantoor, maar in plaats daarvan jaag ik mijn hond richting een veldje om te plassen en poepen. "Schiet op hond", denk ik geïrriteerd, terwijl ik naar mijn hond kijk die onschuldig een rondje rent. Hij vreet nog maar eens een hoop stront en hij stormt met wapperende oren af op een veel te grote herdershond. Hij wil eerst spelen en zal dan pas gaan poepen. Ik leg me er bij neer dat ik te laat kom en ik kijk glimlachend naar mijn uitgelaten hond.

08.55

Kut, kut, kut. Te laat. Veel te laat. Ik storm het kantoor binnen. Als ik langs de kamer van mijn bazin ren zie ik haar nog net veelbetekenend naar de klok kijken. Nou ja, even geen tijd om de boel te sussen, ik moet nu die zitting van zometeen voorbereiden. Voor de zoveelste keer neem ik me voor om voortaan eerder te beginnen. Het zou overigens fijn zijn als ik de zaak begreep.

10.30

Wat een wonder, ik ben op tijd. Rustig loop ik de Rechtbank binnen en maak een praatje met de bode. "CeeBee, maak vrienden met de mensen op de rechtbank, je zult ze nodig hebben”, ik hoor het mijn voormalig patroon nog zeggen. De cliënt is er nog niet, dus ik duik het rookhol van de Rechtbank nog snel even in. Ik jaag er in 3 minuten een sigaret doorheen en plak mijn professionele blik op mijn gezicht. Met dezelfde gelaatsuitdrukking loop ik naar mijn cliënt en doe alsof ik zijn zaak op mijn broekzak ken.

13.00

Het is weer gelukt. Ik weet niet hoe, maar ik was scherp, adrem, hier en daar zelfs grappig. Kennelijk heb ik ook deze keer geen rare dingen gezegd, ook al snapte ik zelf de helft van de tijd niet wat ik zei. Mijn cliënt vindt me de allerbeste, want hij blijft me maar omhelzen. Jammer dat hij geen deodorant heeft opgedaan vanochtend.

13.30

Het mooiste moment van de dag: na een zitting kom ik altijd tot rust in mijn auto. Kopje koffie, radio aan, sigaretje en ik ontspan. Liefst lees ik er nog een onnozel tijdschrift bij en ik geniet van het 'spijbelgevoel' dat me bekruipt.

15.00

Ik zit tegenover een cliente die uitgebreid haar verhaal doet. Ik beheers het geinteresseerd kijken - en aan iets anders denken - inmiddels tot in de puntjes. De dame vertrekt uiteindelijk met een tevreden gevoel en ik heb bedacht wat ik die avond wil eten.

21.00

Uiteraard zou ik moeten sporten, de was ophangen, mijn moeder bellen of bij mensen eten. In plaats daarvan huurt Vriendlief een dvd. We doen net alsof de mussen niet van het dak vallen en nestelen ons op de bank. Ik weet dat het 'in' is om het druk te hebben, maar ik geniet van een lege agenda door de week. Ben bang dat ik moet toegeven dat ik een huismus ben. In hart en nieren.

wat een prachtbaan

Samen met mijn cliënt zat ik vooraan. Een nog jonge Beatrix staarde me vanaf haar schilderij aan. Mijn oog viel steeds op de klok; ik had honger en ik wilde snel beginnen.

Drie rechters en een griffier keken serieus naar mijn cliënt. Het stonk in de kleine zaal. Het was heet en mijn zwarte toga drukte steeds zwaarder op mijn schouders. Mijn cliënt naast me zuchtte diep.

Drie maanden eerder was hij naar mij toegekomen. Een vriendelijke reus. Hij wilde omgang met zijn kinderen. Hij had ze al drie jaar niet gezien en hij miste ze. Hij kon geen reden bedenken waarom de vrouw de omgang had beëindigd.

De advocaat van de vrouw nam het woord: de vrouw wilde niet meewerken omdat mijn client haar drie jaar geleden met 30 messteken had toegetakeld. De kinderen, toen 2, 3 en 5 jaar oud, hadden hun moeder zien leegbloeden en zij waren tot op de dag van vandaag in behandeling voor een posttraumatische stressstoornis. Ter onderbouwing deelde de advocaat kopiëen uit van vonnissen en medische verklaringen.

De rechter gaf mij het woord. Ik viel stil. Plichtmatig gaf ik hier en daar nog een toelichting op mijn verzoekschrift. Na afloop van de zitting rende ik de Rechtbank uit. Ik zag mijn cliënt daarna nooit weer.

Die nacht kon ik niet slapen. Ik hoorde hem steeds zeggen: "Nee, mevrouw CeeBee, ik weet écht niet waarom ik mijn kinderen niet mag zien".

Wat heb ik toch een prachtbaan:(

ik had een groot hart

Ik had vroeger een groot hart. Ik heette iedereen welkom in Nederland. Buitenlanders mocht je niet over één kam scheren en ik werd boos over constateringen als "het was weer een rot - (vul maar in) ". In de wijk Lombok in Utrecht was het goed toeven als student en de Turkse mannen van mijn snackbar waren mijn helden. De oproep voor het gebed uit de moskee bezorgde me een vakantiegevoel en bij de gesluierde medemens had ik wisselende gedachten. Van: "poeh, die zal het warm hebben onder die burka", tot: "fijn, als je gewoon in je pyjama naar buiten kunt". Boos maakte het me zelden en storen deed het me nooit.

Het shockeert me om te beseffen dat die ruimdenkendheid weg is. Exotische reuk wordt nu stank, hoofddoekjes vind ik het straatbeeld verstoren (?) en bij de klanken van het Arabisch krijg ik kriebels.

What the hell happened?

bewolkt met 100% kans op regen

Mijn humeur van de laatste dagen is geheel in tegenstelling tot het weer. Zo zonnig en wolkeloos als het is in Nederland, zo hard gaat het tekeer in mijn hoofd. Huilbuien vermengen zich met scheldpartijen als bliksemschichten, donkere wolken pakken zich samen om hier en daar met een donderende vloek neer te dalen.

Je begrijpt: ik kijk smachtend uit naar die zuiverende onweersbui. Voor nu blijft het drukkend, met kans op neerslag van 100%

Zij?

Stel, je werkt.

Stel, je werkt als advocaat.

Dan denken mensen dus dat je druk bent. En belangrijk. En serieus. En volwassen. En je wordt verondersteld je ook zo te gedragen.

Nou was ik het afgelopen weekend afwisselend dronken, puberaal, lui, katerig én verbrand. Geenszins serieus en al helemaal niet volwassen.

Zo zien mijn weekenden er wel vaker uit. Het is een kwestie van tijd voordat ik door de mand val en iedereen beseft dat ik natuurlijk geen advocaat kan zijn.

nieuw

Heb jij dat ook?

• Bij het woord "nieuw", denk ik er altijd "in de top 40" achteraan.
• Als de nieuwslezer het journaal begint "dit is het 8 uur journaal, met Noraly Beyer", denk ik altijd: "dag Noraly".
• Als iemand zich voorstelt met bv.: "ik ben CeetjeBee", denk ik altijd "en ik ben alcoholist".

But that's me.

intro

"En wie ben jij dan wel?"
"Ik ben CeeBee"

"En waar woon je?"
"In 't midden des lands"

"En wat doe je?"
"Ben advocaat"

"Tut, tut. Doe maar sjiek"
"Valt wel mee hoor"

"Verdient het nog wat?"
"Valt wel mee hoor"

"Verliefd, verloofd, gescheiden?"
"Beetje verliefd"

"Waarom een weblog"
"Onder het mom: dat kan ik ook"

"Dat zullen we nog wel eens zien"
"..."