ik had een groot hart

Ik had vroeger een groot hart. Ik heette iedereen welkom in Nederland. Buitenlanders mocht je niet over één kam scheren en ik werd boos over constateringen als "het was weer een rot - (vul maar in) ". In de wijk Lombok in Utrecht was het goed toeven als student en de Turkse mannen van mijn snackbar waren mijn helden. De oproep voor het gebed uit de moskee bezorgde me een vakantiegevoel en bij de gesluierde medemens had ik wisselende gedachten. Van: "poeh, die zal het warm hebben onder die burka", tot: "fijn, als je gewoon in je pyjama naar buiten kunt". Boos maakte het me zelden en storen deed het me nooit.

Het shockeert me om te beseffen dat die ruimdenkendheid weg is. Exotische reuk wordt nu stank, hoofddoekjes vind ik het straatbeeld verstoren (?) en bij de klanken van het Arabisch krijg ik kriebels.

What the hell happened?