pijl

Toen wij Bo kregen - raar hoor, dat ik soms nog praat over "we", ik kan nog steeds niet wennen aan "ik" - moest ik natuurlijk op onderzoek naar een park om het beest te laten rennen. Uit een groot scala van parken koos ik er twee die voldeden aan de criteria: dichtbij, parkeerplaats en groot. Toen ik een van de parken voor het eerst bezocht hield iets me tegen om een bepaald pad te nemen. Ik kreeg een rotgevoel bij het zien van het pad en zonder nadenken nam ik een omweg die me alsnog tot aan de andere kant van het pad bracht. Ik ben immers niet voor een gat te vangen.

Omdat ik een gewoontedier ben, heb ik sindsdien altijd diezelfde afslag genomen. Vandaag besloot ik dat mijn voorgevoel of instinct gewoon in de war was en dat er niets aan de hand was met het pad. Het was gewoon een normaal pad, dat weliswaar iets meer verscholen lag dan de andere, maar nog steeds naast een woonwijk lag en waar genoeg andere mensen liepen. Terwijl ik het pad insloeg bedacht Bo zich opeens dat hij nog heel erg dringende dingen elders moest doen en liep terug. Terwijl ik mij een kwartslag draaide om Bo in de gaten te houden viel mijn oog op een klein huisje. Met daarop een pijl, gericht naar het pad dat ik normaal altijd neem.

Ik besloot ter plekke dat dit een teken van boven was en liep terug. Sindsdien vraag ik me af waaraan ik ontsnapt ben vanmiddag.

verdomme

Ik sport nog steeds. Twee tot drie keer per week. Geregeld met zin, vaak met geen zin en soms met tegenzin. Vandaag had ik tegenzin. Zware tegenzin. Ik wilde niet en ik had alle smoezen uit het smoezenboek al bedacht om niet te hoeven gaan.

Uiteindelijk ging ik toch - applaus, applaus - maar de tegenzin verdween niet. Het werd zelfs alleen maar erger en dat kwam door Ilja. Wie is Ilja? Ilja is onze power-instructrise. Klein, gespierd, twee staartjes in het haar. Van 5 meter afstand lijkt ze 20, van dichtbij 35. Maar dat doet allemaal niet ter zake. Ze is onze instructrise en daarom geeft ze tips. Hoe je moet staan, hoe je je handen moet houden, hoe je je rug moet buigen. Dat soort dingen. Nou doe ik die onzin toch al een maand of twee, maar kennelijk vindt ze nog steeds dat ik het niet goed doe. Ik sta niet breed genoeg, ik hou mijn handen niet recht etc. etc.

En daar kon ik vandaag dus niet tegen. Bij het laatste commentaar had ik haar staartjes wel van d'r kop willen trekken en in d'r mond willen duwen. Of iets anders gewelddadigs en ik ben normaal niet eens gewelddadig. Maar natuurlijk zei ik niets, maar veranderde gedwee de positie van mijn voeten zoals zij het had gezegd.

Uiteindelijk werd ik dus heel erg chagrijnig van Ilja. En baal ik dat ik die stomme dingen nog steeds niet automatisch goed doe.

reis

Het idee kwam eigenlijk terloops ter sprake. Toen ik lui aan het strand lag in Hurghada. Met in de ene hand een sigaret en in de andere een ijskoffie (op zich weet ik die details niet helemaal zeker, maar omdat ik er 80% van de tijd zo bij lag zal het op dat moment niet anders zijn geweest.)

Ik wil op reis. Reizen. Geen vakantie, maar een Reis. Een paar maanden weg. Backpack op de rug, bandana op de kop en slippers aan de voeten. En dat dan een paar maanden. Uiteraard kwam ik op het idee door K., die in 2004 een wereldreis maakte.

Sinds het ter sprake kwam, heeft het mijn hoofd niet meer verlaten. Ik wil het. En het kan, eind 2008. Dat is nog ver weg, dat weet ik, maar het is het ideale moment. Namelijk het moment dat ik van Loondienst naar Eigen Baas zal gaan. Het moment dat mijn bazin met pensioen gaat en ik in haar voetsporen treed. Het ideale moment om weg te gaan dus en in mijn hoofd is het al rond.

100 dagen

Laos
Cambodja
Vietnam
Thailand
Maleisie.

Kan niet wachten.

over

Het gaat wel weer hoor. Een dipje, dat was het. Met een reden, waarover ik hier niets zal plaatsen. Maar toch wil ik er nog iets over kwijt.

Ik gun W. zijn geluk, zelfs als dat mij tijdelijk minder gelukkig maakt. Want ik wilde hem niet meer. En ik wil hem ook nu niet meer, ook niet nu hij met een ander is. Het is alleen dat ik het liefst zelf eerst een nieuwe liefde had gevonden. Maar is dat niet wat iedereen wilt? Of je nu zelf de relatie hebt beeindigd of je ex, het is nooit leuk om hem of haar met een ander te zien. Het doet nu eenmaal stukken minder pijn als je zelf weer iemand aan je zij hebt.

En als je dan een weblog hebt - waar je zo nu en dan een gevoelig ei legt - wil je soms geen commentaar horen. Over het feit dat je nog contact hebt. En waarom je dat dan nodig vindt. En dat anderen dat niet hebben of willen. Dat zal ook allemaal best. En het zou het misschien wel gemakkelijker maken. Dat begrijp ik. Maar ik wil het niet. Ik wil hem in mijn leven houden, en ik weet ook dat het kan. Met mijn vorige ex O. heb ik ook nog steeds contact. Leuk contact. Goed contact. Dus het kan wel, zeker als je iemand te dierbaar vind om uit je leven te bannen.

Enne, commentaar mag. Ook nog op het vorige stukje. Of op dit. Mijn olifantenhuid is uit de was en staat weer strak gespannen. Komt u maar.

pijn

Het is alweer bijna een jaar uit tussen W. en mij. Tegen de verwachtingen in vloog het jaar voorbij en hield ik me redelijk goed. Zelfs toen bleek dat de relatie tussen W. en zijn getrouwde vriendin uitgroeide tot een normale relatie. Zelfs toen zijn getrouwde vriendin de echtscheiding aanvroeg en hun relatie serieus werd. Zelfs toen hij mij vertelde dat hij verliefd was en met haar zijn leven wilde delen.

Want in plaats van te huilen, glimlach ik. En zeg dat ik blij voor hem ben. Dat ik hem graag gelukkig zie. Ik nodig haar uit om met hem een drankje te drinken in mijn huis, als W. op Bo en mijn huis past. En doe net alsof er geen dolk door mijn hart wordt geboord als ik hem hoor over haar. Dat ze een weekendje weggaan, naar de Efteling zijn geweest of al die andere dingen doen die een stel nu eenmaal doet. Ik verbijt de pijn en hoop dat het steeds een beetje minder wordt.

Ik ben een voorbeeldige ex.

zucht

Ik zou het graag willen begrijpen, hoe het werkt. Hoe komt het dat men - of laat ik het bij mezelf houden, ik - het ene moment vol energie zit en het andere moment niet vooruit te branden ben. Is het bioritme, slaapgebrek, voeding of ligt het aan de stand van de sterren? Ik zou er grof geld voor over hebben om het te weten, zodat ik van te voren weet wanneer ik beter in bed kan blijven. Want dat had ik achteraf vanochtend moeten doen.

Weliswaar voelde ik me bij het ochtendgloren prima, maar voordat de dag halverwege was, was mijn energiepeil gezakt naar het absolute minimum. Met bijbehorend k*thumeur. En dat is nog niet veranderd, mocht je het willen weten.

Daarom ben ik op dit moment met mezelf in gevecht. Ik weet dat ik juist daarom vanavond zou moeten gaan sporten, want dan stoot mijn lichaam dat fijne goedje met die moeilijke naam uit en dan tuimel ik van de energie. Maar het idee dat ik over twee uur op muziek moet gaan hupsen... Alsjeblieft zeg, doe me een lol. Ik moet er niet aan denken.

Update: ben wel gegaan. En zoals verwacht tuimel ik. Goeie uitvinding, dat sporten.

auto en sleutels

Ik heb 'm. Mijn nieuwe bolide, met de mooie naam Bob. Hij rijdt als een zonnetje - als ik niet vergeet dat hij niet zoveel gas nodig heeft als mijn ouwe Peugeot - en hij ruikt geweldig. En dat ga ik ook zo houden door er niet in te roken. Alhoewel me dat nog wel eens wat moeite zou kunnen gaan kosten.

Wat alleen jammer is, is dat ik vandaag spontaan mijn sleutels kwijt ben. Opeens. Uit het niets. Ik weet dat ik mijn kantoor heb afgesloten en daarna ben ik het spoor bijster. Uiteindelijk moest ik - weliswaar met Bob, maar toch - helemaal naar Houten rijden om daar bij ex W. zijn sleutel op te halen.

Ik ben nu dus een auto rijker, maar een sleutelbos armer.

krullen

Vriendin K. is mooi. Ja, ik dacht, ik begin daar maar meteen mee. Niet alleen is ze mooi, ze is ook nog superslank en daarbij is ze ook nog attent, lief, slim en grappig. Een vriendin om trots op te zijn. En een beetje jaloers. Ik ben beiden en dat kan best naast elkaar, zo is me de afgelopen 13 jaar gebleken.

Het enige dat vriendin K. van mij zou willen hebben - mocht mijn lichaam tot haar beschikking staan - is mijn haar en borsten. Want ik heb van allebei nogal veel en zij wat minder. De ironie ervan is dat zowel mijn haar als mijn borsten mij gestolen zouden kunnen worden. Want ik vind het allebei maar lastig. Qua haar is het namelijk moeilijk om er een soort van model in te krijgen en qua buste... tja, wat zal ik ervan zeggen. Het slingert alle kanten op en dat is niet altijd fijn. Sterker nog, dat is nooit fijn want pijnlijk. Maar goed, het zit er nu eenmaal en ik moet het er maar mee doen.

Afgelopen vakantie stonden K. en ik weer eens voor de spiegel. Er moest make up op en het haar moest gedaan. Zonder nadenken kneedde ik wat gel in mijn haar en zag tot mijn verbazing dat er een soort van krul in ontstond. Ik kneedde nog wat meer en er onstonden nog wat meer krullen. Na 10 minuten kneden - ja, je moet er wel wat voor over hebben - had ik een krullenkop. Mijn hele gezicht veranderde erdoor en ik kon mijn ogen er niet van af houden.

Terug in Nederland dacht ik dat de krullen wel zouden verdwijnen en dat ze alleen waren ontstaan door een mysterieuze toevoeging in het Egyptische water. Maar niets van dat alles. Ik heb nog steeds krullen en boy o boy, ik ben er zo blij mee.

Hoe een Egyptenaar iets aan zijn verstand te brengen

Vorige week om deze tijd zat ik in een loungebar, The ministry of Sound, in Hurghada, Egypte. Op de achtergrond hoorde ik een of ander hip muziekje, vermengd met de geluiden van een golvende zee. Links van mij zat vriendin K., met aan haar linkerzijde weer een Egyptenaar, Momo, die zich verdronk in haar donkere ogen. Ik leunde achterover en dacht toen al aan vandaag. Dat ik terug zou denken aan dat specifieke moment, waarin ik genoot van een warme bries en de licht brandende sensatie van de zon die mijn huid had verwarmd die dag.

Etc. etc. etc.

Wilden jullie zo'n verhaal horen? Ik dacht het niet he. Nee, ik ga gewoon voor kort door de bocht: het was fantastisch. Ik heb werkelijk niets anders gedaan dan eten, drinken, slapen, lezen en kaarten. Het weer was fantastisch, de zee was fantastisch, vriendin K. was fantastisch en zelfs mijn lover-for-one-night was fantastisch. Helaas was het alleen moeilijk om van hem af te komen. Toen ik 'm per sms liet weten dat ik 'a great night' had gehad maar dat ik verder niets meer wilde, bracht dat een sms-correspondentie op gang die zijn weerga niet kende. Hij begreep het niet. Hoe ik het ook telkens uitlegde, hij geloofde niet dat ik hem niet weer wilde zien. Daarbij merkte hij ook nog verongelijkt op dat ik het kennelijk niet fijn had gevonden, wat mij de gelegenheid gaf om een briljante zin te sms-sen: "which part of the phrase 'a great night' didn't you understand". Toen de sms-reeks die avond ophield dacht ik dat het kwartje gevallen was, totdat hij de dag erna opnieuw een sms zond: "are you feeling better today?" (of eigenlijk: ar you feling petter today). Alsof ik niet goed bij mijn hoofd had kunnen zijn door hem de dag ervoor af te wijzen. Drie dagen en ontelbare sms-jes later begreep hij het eindelijk. Dat viel ongeveer gelijk met het einde van de vakantie.

Het hiermee afgelopen kunnen zijn, ware het niet dat ik hem gisteren per ongeluk een sms stuurde. Hij stond namelijk als Mahmoet (als verbastering van Mahmoud en als vergelijking met het beest mammoet nu hij net zo gespierd en groot was, maar dat geheel terzijde) in mijn telefoon. Toen ik een sms wilde sturen naar mijn mamma, drukte ik automatisch op de eerste naam die onder de "m" stond. Want dat was altijd mijn mamma, maar nu dus niet meer. En zo bracht ik ook gisteren nog sms-send met mijn Egyptenaar door.

Een never ending story, maar dan wel een voor in de annalen.