Verhaal over K. met een niet zo soepel bruggetje naar nu.

April 2004 kreeg K. te horen dat haar afdeling werd gesaneerd. Functies zouden komen te vervallen en ze zou nog wel horen of zij mocht blijven. Nerveus wachtte zij (en wij) het oordeel van de hoge bazen af. Die lieten het natuurlijk allemaal op hun beloop en uitspraken noch garanties werden gedaan.

Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit. Ook zij mocht vertrekken. Ze hoefde niet meer te komen, maar kreeg wel tot september doorbetaald. Verder kreeg ze een behoorlijke vergoeding mee. Het zouden onzekere tijden zijn geweest, ware het niet dat zij diezelfde dag een nieuwe baan aangeboden kreeg. Per januari 2005 kon ze elders aan de slag. Een leukere functie, voor veel meer geld.

Zo had ze een half jaar vrij om zich met heel veel geld te vermaken. En dat deed ze, ze ging reizen. Haar vriend ging mee, die had onbetaald verlof. Het gif van jaloezie gierde door mijn lichaam. Met grote moeite kon ik enthousiasme opbrengen voor haar gouden plannen. De vriendschap bleek tegen mijn jaloezie bestand. Niet alleen kon ik mijn jaloezie uitspreken, K. had in mijn plaats hetzelfde gevoeld.

Op 2 augustus vertrok ze, om in 4 maanden de wereld te verkennen. De reis verliep via drie werelddelen. Van rijstvelden tot ijsvlaktes, van zinderende hitte tot bittere kou en van armoede tot onmetelijke rijkdom. En wij maakten het aan de zijlijn mee, door foto's en verhalen. De jaloezie zakte en al snel was ik het gewoon. Die foto's van Bora Bora, het Paaseiland en de Taj Mahal.

En nu het niet-zo-soepel bruggetje.

Ik ga ook weg. Niet zo lang en maar naar 1 land, maar toch voel ik me even een wereldreiziger.