verdomme

Ik sport nog steeds. Twee tot drie keer per week. Geregeld met zin, vaak met geen zin en soms met tegenzin. Vandaag had ik tegenzin. Zware tegenzin. Ik wilde niet en ik had alle smoezen uit het smoezenboek al bedacht om niet te hoeven gaan.

Uiteindelijk ging ik toch - applaus, applaus - maar de tegenzin verdween niet. Het werd zelfs alleen maar erger en dat kwam door Ilja. Wie is Ilja? Ilja is onze power-instructrise. Klein, gespierd, twee staartjes in het haar. Van 5 meter afstand lijkt ze 20, van dichtbij 35. Maar dat doet allemaal niet ter zake. Ze is onze instructrise en daarom geeft ze tips. Hoe je moet staan, hoe je je handen moet houden, hoe je je rug moet buigen. Dat soort dingen. Nou doe ik die onzin toch al een maand of twee, maar kennelijk vindt ze nog steeds dat ik het niet goed doe. Ik sta niet breed genoeg, ik hou mijn handen niet recht etc. etc.

En daar kon ik vandaag dus niet tegen. Bij het laatste commentaar had ik haar staartjes wel van d'r kop willen trekken en in d'r mond willen duwen. Of iets anders gewelddadigs en ik ben normaal niet eens gewelddadig. Maar natuurlijk zei ik niets, maar veranderde gedwee de positie van mijn voeten zoals zij het had gezegd.

Uiteindelijk werd ik dus heel erg chagrijnig van Ilja. En baal ik dat ik die stomme dingen nog steeds niet automatisch goed doe.