pijl

Toen wij Bo kregen - raar hoor, dat ik soms nog praat over "we", ik kan nog steeds niet wennen aan "ik" - moest ik natuurlijk op onderzoek naar een park om het beest te laten rennen. Uit een groot scala van parken koos ik er twee die voldeden aan de criteria: dichtbij, parkeerplaats en groot. Toen ik een van de parken voor het eerst bezocht hield iets me tegen om een bepaald pad te nemen. Ik kreeg een rotgevoel bij het zien van het pad en zonder nadenken nam ik een omweg die me alsnog tot aan de andere kant van het pad bracht. Ik ben immers niet voor een gat te vangen.

Omdat ik een gewoontedier ben, heb ik sindsdien altijd diezelfde afslag genomen. Vandaag besloot ik dat mijn voorgevoel of instinct gewoon in de war was en dat er niets aan de hand was met het pad. Het was gewoon een normaal pad, dat weliswaar iets meer verscholen lag dan de andere, maar nog steeds naast een woonwijk lag en waar genoeg andere mensen liepen. Terwijl ik het pad insloeg bedacht Bo zich opeens dat hij nog heel erg dringende dingen elders moest doen en liep terug. Terwijl ik mij een kwartslag draaide om Bo in de gaten te houden viel mijn oog op een klein huisje. Met daarop een pijl, gericht naar het pad dat ik normaal altijd neem.

Ik besloot ter plekke dat dit een teken van boven was en liep terug. Sindsdien vraag ik me af waaraan ik ontsnapt ben vanmiddag.