En toen...

....toen woonden we opeens samen.

Twee weken geleden viel het besluit om het huis van B. te verhuren.
Diezelfde avond boden we het aan bij Direct Wonen.
Een week later was het verhuurd.

Ik zeg wederom: champagne.

nooit te oud om te leren

Vraag het iemand die mij kent en hij of zij zal het beamen: ik ben eigenwijs. En dat is not necessarily a good thing. Niet alleen is het voor mijn medemensch verdomd onhandig - om niet te zeggen: irritant - maar ook voor mezelf is het vermoeiend. Want soms is het handiger, sneller, vredelievender, fijner en beter om de ander gewoon gelijk te geven. Simpelweg omdat ie ook gelijk hééft.

Maar ik kan dat dus niet. Ik zal altijd mijn eigen standpunt blijven hanteren, ook al ligt het bewijs voor mijn neus. Ook al word ik er mee om mijn oren geslagen, ik zal altijd beginnen met: "ja maar...".

Omdat ik dat besef - mede omdat ex W. er stapelgek van werd en zijn irritatie dan niet onder stoelen of banken stak - werk ik eraan. Zo slik ik mijn weerwoord tegenwoordig in en zeg iets als: "Mmmm. Ja, misschien heb je wel gelijk".

Dat ik gisteren uit mezelf van mijn eigen route woon-werk afweek, omdat mijn bazin eerder had bewezen dat háár route korter was, is een doorbraak te noemen.

Ze had gelijk, ze kreeg het ook van mij en ik handelde ernaar. Ik zeg: chapeau.

zucht

Ken je dat? Dat je hoopvol naar de grond kijkt, in de hoop dat je er in kan verzwelgen? Dat de tijd vertraagd wordt en iedereen in slow motion het hoofd in jouw richting draait? Dat je rode vlekken in je nek krijgt, net zoals vroeger, toen je een spreekbeurt moest geven? Dat je die rode gloed voelt opzetten, zodat je vrij nauwkeurig kan aangeven tot waar ie zich uitstrekt, namelijk tot achter de haarwortels? Dat je oren gaan suizen en dat je alleen nog maar kunt denken:

Kut. Kut. Kut. Kut. Kut!

En dat je daardoor helemaal niets meer kunt horen? Dat je je eigen angstzweet ruikt en je in al die paniek alleen nog maar kan denken: "ik moet mijn colbertje hoognodig naar de stomerij brengen".

En dat dan allemaal juist op het moment dat er behoorlijk slimme teksten van je worden verwacht? Dat er iemand naast je zit, die zijn ziel en zaligheid in jouw deskundige handen heeft gelegd en erop vertrouwt dat je de zaak regelt?

Niet? Nou ik wel. Gisteren.

Ik heb echt een leuke baan hoor en juist die spannende zittingen kleuren mijn baan. Namelijk in zeven kleuren feces. Want ik kreeg op m’n flikker. Niet van de advocaat wederpartij - dat is niet erg, die wordt er immers voor betaald - maar van de rechter. Die wíst dat ik het antwoord op zijn vage vraag schuldig moest blijven. Een rechter, die mijn gestuntel met onverholen plezier aanschouwde. Die mijn lijdensweg steeds maar weer verlengde. Just for the fun of it, want enig doel had het niet.

Wég waren 6 jaar ervaring. Wég was die grote mond. Wég was mijn snelle babbel-terwijl-ik-nadenk. Ik was weer gewoon een meisje van 14 die een spreekbeurt hield, terwijl haar leraar afkeurend toekeek.

N.B. Zaak liep alsnog goed af. Niet dankzij, maar ondanks de rechter.

Aangezien we door de week niet meer drinken

-Vanwege de lijn. Zucht-

was er geen champagne.

Maar wel bloemen.

Memory

I
Ooit stond ik achter de bar bij mijn studentenvereniging Veritas. Daarmee steeg mijn populariteit tot ongekende hoogte. Niet omdat ik daarvan opeens een leuker meisje werd, maar omdat het handig was om de leden van de barcommissie bij naam te kennen. Opeens hoorde ik dus van alle kanten mijn naam schallen – met een bestelling erachteraan.

Een van die schallende mannen sprak mij ooit aan en zei:

“Jij komt toch uit Maastricht?”
- “ja”.
“Ik dacht het wel, dus jij komt uit Maastricht. Ik ook”.
- “oh ja”
“Ja, ik herken jou. Je had altijd een groen leren jasje aan met de carnaval”.
- "Dat klopt, ja! Wat leuk je weer te zien."

Terwijl ik dat zei keek ik in zijn ogen. Probeerde ik ‘m te plaatsen in mijn herinneringen, maar tevergeefs. Ik had de knul nog nooit gezien.

II

Toen ik mij aanmeldde bij Hyves, ging ik uiteraard meteen naar de hyves van mijn middelbare school. Niet dat ik nou overspoeld werd door bekenden, maar één naam viel me meteen op: Bram. Bram was de jongen met de stoerste kleren, de grootste mond en de meest coole vrienden. Huizenhoog keek ik tegen hem op, vooral toen hij in al zijn stoerheid van school werd gestuurd.

Omdat ik dacht dat ik geen rol speelde in zijn middelbare school-herinneringen, liet ik maar geen berichtje achter. Ik zou een reactie als “ik kan me je niet echt herinneren” niet overleven.

Toen ik later opeens een berichtje van hem kreeg was ik dan ook oprecht verbaasd. Te meer met zijn beschrijving hoe hij mij destijds had gezien: “recht toe recht aan, zeer spontaan, uitbundig, leuk, lief en wijs”. Mijn herinnering had me dus weer op het verkeerde been gezet, kennelijk waren we een soort van vrienden geweest.

III

Laatst introduceerde ik B. – we kennen elkaar trouwens zes maanden. Ik zeg: champagne! - met de wereld van Hyves. Vanwege zijn enthousiasme besloot ik ook weer eens rond te struinen in die wondere wereld en stuitte daarbij op Ivo.

Ivo en ik zaten op dezelfde school, deelden een hoop gezamenlijke vrienden en hadden altijd wel lol. Omdat hij me bij de laatste reunie enthousiast in de armen gevallen, dacht ik dat hij me vast nog wel zou herinneren.

Maar dat was niet zo. Hij kende me niet meer. Na een paar hints weliswaar wel, maar toch.

Ik zeg het je: ik vind het maar gek.

Vrouwen.....

...... je kunt nog beter kippen houden.

Want, o my god, wat zijn wij soms vermoeiend. Of weet je, laat ik het niet op mijn hele sexe betrekken, maar het gewoon bij mezelf houden. Ik ben soms vermoeiend. Onredelijk. Overdreven. Of hoe je het ook wil noemen als je je onredelijke gedachten niet kunt sturen, je te verregaande conclusies trekt en je daarbij baseert op nonchalant geplaatste opmerkingen of het achterwege blijven van de juiste woorden.

En dat laatste gebeurde deze keer. Ik wilde bepaalde woorden horen. Een reactie op de lieve dingen die ik hem in zijn oor had gefluisterd. Ik wilde ze horen. Op dát moment en díe woorden. Helaas viel dat moment gelijk met het moment dat hij in slaap viel. Zich niet bewust hoe hij mij achterliet.

Piekerend. Nadenkend. Wegend.

Terwijl ik wíst dat er niets aan de hand was.
Terwijl ik wíst dat hij gewoon wilde slapen.
Terwijl ik wíst dat hij mij liefhad. En heeft.

En dan tóch concluderen dat hij vast niet meer met me verder wilde.

Het is gewoon bijna knap, vindt u ook niet?

N.B. Uiteraard biechtte ik later mijn onzekerheid op. En zoals te verwachten viel was er niets aan de hand. En kwamen die woorden alsnog. In veelvoud en in vele varianten.

Schrijvers In Ondergoed

Natuurlijk wilde ik mee doen. Hartstikke leuk zelfs!

Zo enthousiast reageerde ik, toen ik destijds werd gevraagd voor Schrijvers in Ondergoed. Het leek me aardig om te schrijven in een collectief en ook het onderwerp sprak me wel aan: niet zo braaf en gezapig, maar juist spannend. Prikkelend en pittig.

Maar het onderwerp viel me zwaarder dan ik dacht. Ik kwam namelijk niet verder dan mijn huis-, tuin- en keukenfantasietje. Ook beschreef ik mijn eerste keer, een sexshow, en mijn borsten. Maar dat was het dan ook, meer inspiratie had ik niet.

Vanochtend nam ik daarom het besluit: over sex wil ik niet schrijven. Sex wil ik gewoon dóen.

N.B. Uiteraard wens ik de resterende dames van Schrijvers In Ondergoed nog veel succes toe. Schrijven doe ik dan wel niet meer, lezen zal ik wel.

Verdriet

Het verdiet zat er echt vanmiddag (zie vorig logje). Ik was oprecht verdrietig, ik miste het 'ons' van W. en mij en ik was misselijk van alle emoties die vochten om voorrang. Maar het grote verschil met het eerste verdriet, is dat dit sneller slijt.

Want toen ik eenmaal een tukje had gedaan, een hapje had gegeten en wat had gesurfd, ontdekte ik dat het alweer voorbij was. Een oprisping van verdriet. Meer was het niet. Maar dan wel een oprisping die ik niet aan had zien komen.

Verhuizen

Zojuist verhuisde ik W. Ex W. Ik verhuisde hem naar het huis waar hij zal gaan wonen met zijn vriendin J., hun nog niet geboren tweeling en de kinderen uit een eerdere relatie van J. Het huis waar W. (stief)vader zal zijn van vier kinderen, waar hij zal wonen met zijn gezin.

En wat ik niet had verwacht, gebeurde toch. Ik werd verdrietig. Opeens besefte ik namelijk dat waar wij ooit van droomden, nu hun toekomst is. Een toekomst met een groot huis, kinderen en hond. Want onze labrador voelde zich al helemaal thuis en speelde enthousiast met de herder van de overburen.

De tranen zaten de hele dag hoog, maar pas na thuiskomst kwamen ze eruit. Toen ik een oud fotoboek erbij pakte en nog een keer keek hoe gelukkig wij ooit waren.

Het afscheid van W. gaat nog steeds door. In hele kleine stapjes.