Vrouwen.....

...... je kunt nog beter kippen houden.

Want, o my god, wat zijn wij soms vermoeiend. Of weet je, laat ik het niet op mijn hele sexe betrekken, maar het gewoon bij mezelf houden. Ik ben soms vermoeiend. Onredelijk. Overdreven. Of hoe je het ook wil noemen als je je onredelijke gedachten niet kunt sturen, je te verregaande conclusies trekt en je daarbij baseert op nonchalant geplaatste opmerkingen of het achterwege blijven van de juiste woorden.

En dat laatste gebeurde deze keer. Ik wilde bepaalde woorden horen. Een reactie op de lieve dingen die ik hem in zijn oor had gefluisterd. Ik wilde ze horen. Op dát moment en díe woorden. Helaas viel dat moment gelijk met het moment dat hij in slaap viel. Zich niet bewust hoe hij mij achterliet.

Piekerend. Nadenkend. Wegend.

Terwijl ik wíst dat er niets aan de hand was.
Terwijl ik wíst dat hij gewoon wilde slapen.
Terwijl ik wíst dat hij mij liefhad. En heeft.

En dan tóch concluderen dat hij vast niet meer met me verder wilde.

Het is gewoon bijna knap, vindt u ook niet?

N.B. Uiteraard biechtte ik later mijn onzekerheid op. En zoals te verwachten viel was er niets aan de hand. En kwamen die woorden alsnog. In veelvoud en in vele varianten.