Verdriet

Het verdiet zat er echt vanmiddag (zie vorig logje). Ik was oprecht verdrietig, ik miste het 'ons' van W. en mij en ik was misselijk van alle emoties die vochten om voorrang. Maar het grote verschil met het eerste verdriet, is dat dit sneller slijt.

Want toen ik eenmaal een tukje had gedaan, een hapje had gegeten en wat had gesurfd, ontdekte ik dat het alweer voorbij was. Een oprisping van verdriet. Meer was het niet. Maar dan wel een oprisping die ik niet aan had zien komen.