nooit te oud om te leren

Vraag het iemand die mij kent en hij of zij zal het beamen: ik ben eigenwijs. En dat is not necessarily a good thing. Niet alleen is het voor mijn medemensch verdomd onhandig - om niet te zeggen: irritant - maar ook voor mezelf is het vermoeiend. Want soms is het handiger, sneller, vredelievender, fijner en beter om de ander gewoon gelijk te geven. Simpelweg omdat ie ook gelijk hééft.

Maar ik kan dat dus niet. Ik zal altijd mijn eigen standpunt blijven hanteren, ook al ligt het bewijs voor mijn neus. Ook al word ik er mee om mijn oren geslagen, ik zal altijd beginnen met: "ja maar...".

Omdat ik dat besef - mede omdat ex W. er stapelgek van werd en zijn irritatie dan niet onder stoelen of banken stak - werk ik eraan. Zo slik ik mijn weerwoord tegenwoordig in en zeg iets als: "Mmmm. Ja, misschien heb je wel gelijk".

Dat ik gisteren uit mezelf van mijn eigen route woon-werk afweek, omdat mijn bazin eerder had bewezen dat háár route korter was, is een doorbraak te noemen.

Ze had gelijk, ze kreeg het ook van mij en ik handelde ernaar. Ik zeg: chapeau.