Memory

I
Ooit stond ik achter de bar bij mijn studentenvereniging Veritas. Daarmee steeg mijn populariteit tot ongekende hoogte. Niet omdat ik daarvan opeens een leuker meisje werd, maar omdat het handig was om de leden van de barcommissie bij naam te kennen. Opeens hoorde ik dus van alle kanten mijn naam schallen – met een bestelling erachteraan.

Een van die schallende mannen sprak mij ooit aan en zei:

“Jij komt toch uit Maastricht?”
- “ja”.
“Ik dacht het wel, dus jij komt uit Maastricht. Ik ook”.
- “oh ja”
“Ja, ik herken jou. Je had altijd een groen leren jasje aan met de carnaval”.
- "Dat klopt, ja! Wat leuk je weer te zien."

Terwijl ik dat zei keek ik in zijn ogen. Probeerde ik ‘m te plaatsen in mijn herinneringen, maar tevergeefs. Ik had de knul nog nooit gezien.

II

Toen ik mij aanmeldde bij Hyves, ging ik uiteraard meteen naar de hyves van mijn middelbare school. Niet dat ik nou overspoeld werd door bekenden, maar één naam viel me meteen op: Bram. Bram was de jongen met de stoerste kleren, de grootste mond en de meest coole vrienden. Huizenhoog keek ik tegen hem op, vooral toen hij in al zijn stoerheid van school werd gestuurd.

Omdat ik dacht dat ik geen rol speelde in zijn middelbare school-herinneringen, liet ik maar geen berichtje achter. Ik zou een reactie als “ik kan me je niet echt herinneren” niet overleven.

Toen ik later opeens een berichtje van hem kreeg was ik dan ook oprecht verbaasd. Te meer met zijn beschrijving hoe hij mij destijds had gezien: “recht toe recht aan, zeer spontaan, uitbundig, leuk, lief en wijs”. Mijn herinnering had me dus weer op het verkeerde been gezet, kennelijk waren we een soort van vrienden geweest.

III

Laatst introduceerde ik B. – we kennen elkaar trouwens zes maanden. Ik zeg: champagne! - met de wereld van Hyves. Vanwege zijn enthousiasme besloot ik ook weer eens rond te struinen in die wondere wereld en stuitte daarbij op Ivo.

Ivo en ik zaten op dezelfde school, deelden een hoop gezamenlijke vrienden en hadden altijd wel lol. Omdat hij me bij de laatste reunie enthousiast in de armen gevallen, dacht ik dat hij me vast nog wel zou herinneren.

Maar dat was niet zo. Hij kende me niet meer. Na een paar hints weliswaar wel, maar toch.

Ik zeg het je: ik vind het maar gek.