2,5 week te gaan

Ik ben weer aan het studeren. Namelijk op de tekst van het Maastrichtse carnavalsliedje van dit jaar:

REUBE, FRIET EN BEER

M'n ma, die is vaan Lummel, miene pa, dee kump oet Hier.
Vaan Mestreech is geine, en mien tant die woent in Kier
Veer zien vaan Wiek en Wolder, dao tösse sjijnt 't leech.
Dao zien veer neet gebore, en dao ligk noe zjus Mestreech
Dao zien veer neet gebore, en dao ligk noe zjus Mestreech

Iech zaog häör bij de statie, dat meidske had väöl gratie
Ich dach aon 'n relatie, en ich zag häör: "Excuseer,
Zègk, wèlste mèt miech sjanse? Zègk miech, wie zien mien kanse?
"Zie zag: "Iech wèl gere danse mèt 'ne ras Mestreechteneer".

Iech kós häör neet vergete, iech moch toen koume ete.
Dat waor toen ech genete, mèt reube, friet en beer.
Iech wèlde häör versere, 't meidske caressere.
Meh pa gaof häör neet gere aon 'ne nep Mestreechteneer.

Op aondraank vaan mamake, leet iech 't beer miech smake
Iech wis 'm good te rake, wie 'nen Tempeleer.
Pa zag: "Laot iech ins dinke, en op de touwkoms klinke
Es iech diech zoe zeen drinke biste ech Mestreechteneer".

35

35 pakjes niet gerookt.

N.B. U hoeft niet steeds te reageren hoe goed dat is hoor. Ik doe dit meer voor mezelf. Als hart onder de riem, zeg maar.

Geboekt

Ik ga naar Rome!

Een verhaal in acht delen

1. Ik hou niet van ijs. Ik vind het niet vies of zo, maar ik geef er niets om. Ik krijg er doorgaans pas zin in als hele mussenfamilies sterven omdat ze van het dak vallen. In de zomer dus. Dan wil ik nog wel eens een ijsje eten.

2. Afgelopen dinsdag, de dag van het examen, kwam mijn moeder bij mij langs. Dat klinkt alsof ze even aanwipte, maar omdat zij in Maastricht woont en ik in Utrecht, houdt " bij mij langs komen" in dat ze minimaal 24 uur blijft.

3. Mijn moeder is gezellig en relaxed, dus het voelde niet alsof ik visite had. Toen ik haar zei dat ik dat zo fijn vond, antwoordde zij dat ze dat niet meer dan normaal vond. Naast "gezellig" en "relaxed" is mijn moeder dus ook nogal nuchter. Van wie zal ik het hebben.

4. In tegenstelling tot mijn moeder, doe ik de dagelijkse boodschappen ook daadwerkelijk dagelijks. En dus gingen we samen boodschappen doen. Ik vond dat ik wel wat beloning had verdiend. Immers, ik had heel hard gestudeerd en niet gerookt. Als iemand iets lekkers had verdiend, dan was ik het wel. Maar mijn moeder was onverbiddelijk. Ze vond dat we dat niet moesten doen, want we waren gestopt met roken.

5. "We" inderdaad, want mijn moeder - die drie sigaretten per dag rookte - is ook gestopt. Waarom stopt ze dan, vraag je je af? Inderdaad, dat vraag ik me ook af, want als ik er drie per dag zou roken zou ik dat tot de laatste dag mijn leven blijven doen.

6. In de supermarkt had ik al stil gestaan bij de chocolade, de nootjes en de chips. Maar ik kon mijn moeder niet vermurven. Ze wilde niet en dus kwam het er ook niet. (Want naast "gezellig", "relaxed" en "nuchter" is mijn moeder ook nogal standvastig). Mijn enige hoop was nog gevestigd op het ijs. Niet alleen omdat dat nog het enige was dat ons restte tot aan de kassa's, maar ook omdat mijn moeder ijs echt heel erg lekker vindt. Maar nee, ook het ijs kon haar niet op andere gedachten brengen. Wat een zelfdiscipline zeg, echt niet leuk meer.

7. Vanmiddag liep ik door de supermarkt. Ik zag caramel slagroomijs. Ik graaide ernaar en het lag in mijn mandje.

8. Zie 1. Dat is toch vreemd?

vrij

Een bank;
Een slaapzak;
Een tv;
Zes blikjes cola-light;
Een zakje mini-snickers;
Medium;
Justice;
Mercury Rising;
Een kat op schoot;
Een hond die tegen me aanleunt.

En het meest belangrijke: ik hoef niets. Ik hoef niets te leren, niet te denken, niets te onthouden. Niets, niets, niets.

Ik ben volstrekt gelukkig.

N.B. Bedankt voor alle steuntjes in de rug in de afgelopen weken. Fijn, om af en toe te lezen dat het wel goed met me zou komen, dat ik het wel zou halen of dat mensen mijn innerlijke strijd herkenden. Fijn, zo'n weblog.

N.B.II Two weeks, five days, 8 hours, 15 minutes and 24 seconds. 580 cigarettes not smoked, saving € 116,06. Life saved: 2 days, 20 minutes.

examen

Het was afschuwelijk. Gewoonweg afschuwelijk.

Ik wist niet wat ze van me wilden horen en dus zei ik maar wat. In het wilde weg. Al vrij snel voelde ik de rode vlekken in mijn nek en de blossen op mijn wangen. Van paniek en hitte. En dat een heel uur lang. Dat is erg lang, als je de antwoorden niet weet. Ik durf te beweren dat het het ergste uur van mijn hele leven was.

Maar hoe het ook ging, en hoe warm ik het ook had, na een uur kwamen toch die woorden, als een mokerslag. "Vooropgesteld, mevrouw Bee, merk ik op dat u bent geslaagd...". De rest hoorde ik nog maar vaag, zo ook de cijfers waarvan er een een zeven bleek te zijn. Maar dat doet er allemaal niet toe, want een ding weet ik heel erg zeker.

Dit Doe Ik Nooit Meer

paniek

Innerlijke strijd:

"ik haal het nooit"
- "je haalt het best"

"kijk nou hoeveel ik nog moet!"
- "je hebt het nog altijd afgekregen, het lukt je nu ook best"

"ok, maar ook als ik het wel allemaal geleerd krijg, slaag ik nog niet! Ik snap het allemaal niet, het is echt te moeilijk voor me"
- "je weet meer dan je denkt. in het verleden dacht je ook altijd dat je het niet wist, en dat was nooit zo."

"ja maar, ja maar"
- "ga nou maar gewoon verder, anders haal je het niet"

"zie je wel, ik haal het nooit.."
- ...

etc. etc.

moe....

Max heeft het gehad, met al dat gestudeer.
Ik ook.

stress

Ik weet het, het wordt saai. Maar mijn leven bestaat op dit moment nog maar uit drie dingen:

- studeren (met stip op 1);

- niet-roken;

- sporten.

Van de laatste twee kan ik u geen foto laten zien, maar van het eerste wel. Dat ziet er ongeveer zo uit:

schema

Ik had hele mooie plannen. Ik zou niet drinken. Gewoon niet, geen glas. Dan zou ik het ook niet te laat maken, dan zou ik vanochtend gewoon op tijd kunnen opstaan en dan zou ik gewoon kunnen studeren. Zou, zou, zou.

Want het ging anders.
Ik dronk een wijntje, want het was gezellig. Ik dronk er nog een want, "tja, ik mocht ook al niet roken" en toen dronk ik er nog een heleboel en was ik zo ongeveer de laatste die de bruiloft verliet.

Ik heb vandaag dus niet geleerd. Geen letter. In plaats daarvan heb ik mijn matras van de slaapkamer naar de woonkamer gesleept en daar alle programma's gekeken die ik gisteren heb opgenomen. Het was een hele fijne dag. En juist het gevoel te spijbelen maakte het nog mooier.

One week, 4 hours, 38 minutes.
215 cigarettes not smoked,

examen

Dinsdag 23 januari heb ik examen. Een jaar van studeren, huiswerkopdrachten maken en luisteren naar saaie professoren wordt dan met een knaller afgesloten. Een knaller van een mondeling.

Het was het afgelopen jaar wonderlijk om te zien dat mijn manier van leren sinds de lagere school niet is verbeterd. Alles gebeurt nog steeds op het laatste moment. Mijn boeken kocht ik in het weekend dat ik mijn eerste opdracht moest maken en mijn opdrachten leverde ik op het allerlaatste moment in. Of gewoon een dag te laat. En het examen van de 23ste? Laat ik het zo zeggen: alle syllabi (schrijf je dat zo? Ik bedoel in ieder geval de mappen), de boeken en de jurisprudentiebundels zitten nog in mijn tas. Onuitgepakt. Ik heb op dit moment nog niet eens een schema gemaakt. En iedereen weet dat het leren begint met het maken van een schema. Of eigenlijk begint leren met het schoonmaken van je huis. En zelfs dat heb ik nog niet gedaan.

Nou klinkt het bovenstaande een beetje als een kansloze missie, maar dat is niet zo. Niet alleen heb ik in mijn hele studie slechts 1 keer een geleerd tentamen niet gehaald (en daar ben ik eigenlijk nog steeds verbaasd over), ik ben gezegend met een feilloze stressmeter. Die zorgt ervoor dat ik niet te vroeg begin - stel je voor zeg. Het idee! -, maar net iets te laat. Hij zorgt er dus kortweg voor dat ik op tijd stress krijg.

Op dit moment geeft mijn stressmeter - op een schaal van 1 tot 10 - een stressfactor van 2 aan. Dat is een begin. Ik denk dat ik zo maar eens een schema ga maken.

update:

Ziezo.

Nu even pauze:)

kutkutkut

Frustratie;
Ongeduld;
Woede;
Verdriet;
Jaloezie;

En dat is nog maar het begin van hetgeen ik vandaag allemaal heb gevoeld. Wat een kutdag. Kutkutkutterdekut. En of het nou door het niet-roken komt? Ik betwijfel het, eerlijk gezegd. Het zou een mooie reden zijn, maar ook toen ik rookte kwamen dit soort dagen voor. Dagen waarin alles teveel is, iedereen lastig is, je overal om moet huilen, je je heel erg alleen voelt, je denkt dat je nooit meer een partner vindt, je te dik voelt etc. etc.

Zo'n dag was het vandaag. Zo'n dag waar ik graag een sigaretje bij had gerookt.

dom

Allereerst mijn excuses dat "roken", "niet-roken", "graag willen roken" en nog meer afgeleiden van die walgelijk lekkere verslaving onderwerp van mijn logjes zijn. En zullen blijven. Want ook al gaat het me heel gemakkelijk af, het speelt wel dertig keer per dag in mijn gedachten. Namelijk op die momenten dat ik normaliter een sigaret zou opsteken.

Goed. Sorry dus.

Vandaag kreeg ik weer eens nieuwe boeken. Die krijg ik bijna elke maand, al is "krijgen" een groot woord, want bij de leuke pakketjes van NBC - dat stiekem ECI is, maar dat moet je maar snel weer vergeten - zitten gewoon acceptgiro's. Maar dat maakt de pret er niet minder om, want pakketje = cadeautje.

Terwijl ik op de wc zat - bij mij is de wc namelijk gewoon een verlengde van de huiskamer, ik doe er van alles en dus ook de post doornemen - maakte ik de grote doos open. En bij het zien van het eerste boek wist ik het meteen: "die had ik al". Hoe dom kun je zijn om een boek dat je al eens gekocht en gelezen hebt, nog eens te kopen?

Dom. Heel dom.

24 uur

De eerste 24 uur zijn achter de rug. Inmiddels heb ik 30 sigaretten niet gerookt, € 6,-- niet uitgegeven en mijn leven met 2 uur verlengd.

Maar wat het belangrijkste is, het kost me haast geen moeite. En dat is toch echt wel eens anders geweest. Dus, ga jij ook stoppen, investeer dan in nicotinepleisters. Ze zijn hun geld dubbel en dwars waard.

het begin van het einde

Vandaag gaat het gebeuren. Zeventien jaar nadat ik ermee begon. De symboliek ontgaat me niet: ik heb het de helft van mijn leven gedaan en vandaag ga ik er mee stoppen. Vandaag. Straks. Op dit moment zitten er nog vijf in mijn pakje. De zesde ligt nu te smeulen in de asbak en elke teug vervult me zowel met genot, als met weerzin. Het moet er vandaag van komen. Vandaag, de zevende januari. De dag die K. en ik in oktober zo optimistisch voorstelden. Toen leek het nog veilig ver weg. Nu is het angstwekkend dichtbij.

De pleisters zijn in huis, evenals de zuigtabletten. Ook Alan Carr vergezelt me de laatste uren weer, net zoals hij in '99 deed. God sta me (weer) bij:

Ik! Ga! Stoppen! Met! Roken!

34

Ben jarig.

Hieperdepiep!

2007

Het idee om te werken komt me werkelijk belachelijk voor. Hoezo moet ik werken? Uitslapen, dat wil ik. Een beetje met mijn hond knuffelen, een deurtje verven, beetje wandelen, top 2000 luisteren. Dat wil ik. Maar werken? Nee.

Vandaag doe ik aan werkweigering.