examen

Het was afschuwelijk. Gewoonweg afschuwelijk.

Ik wist niet wat ze van me wilden horen en dus zei ik maar wat. In het wilde weg. Al vrij snel voelde ik de rode vlekken in mijn nek en de blossen op mijn wangen. Van paniek en hitte. En dat een heel uur lang. Dat is erg lang, als je de antwoorden niet weet. Ik durf te beweren dat het het ergste uur van mijn hele leven was.

Maar hoe het ook ging, en hoe warm ik het ook had, na een uur kwamen toch die woorden, als een mokerslag. "Vooropgesteld, mevrouw Bee, merk ik op dat u bent geslaagd...". De rest hoorde ik nog maar vaag, zo ook de cijfers waarvan er een een zeven bleek te zijn. Maar dat doet er allemaal niet toe, want een ding weet ik heel erg zeker.

Dit Doe Ik Nooit Meer