file

Ik stond in de file. Nou sta ik haast nooit in de file, dus als het me dan overkomt, krijg ik zo'n 'wat-spannend-en-gezellig-zo-met-z'n-allen-gevoel". Ik wond me dan ook niet op, maar ik maakte me wel zorgen. Ik was namelijk bang dat mijn auto het begaf.

Ja, stel je voor! Sta je stil - want dat stond ik - en dan begeeft je auto het! Meteen spookten er allerlei vragen door mijn hoofd. Hoe kom ik dan aan de kant? O jee, er is hier helemaal geen vluchtstrook! En kan de Wegenwacht er dan wel bij? Word ik gelynched door een meute woedende automobilisten? U ziet, allemaal zorgen die je hebt als je in een 12 jaar oude auto rijd die af en toe reutelende-ratelende-tikkende geluiden maakt en waarvan lampjes zonder aanwijsbare reden gaan branden.

Maar ik dwaal af. Ik stond dus in de file en maakte me zorgen om mijn auto. Op dat moment stopte een auto naast me - wat in een file niet zo vreemd is. De bijrijder keek me met een zorgelijk gezicht aan en wees daarbij op mijn band. Ik schoot meteen in paniek. Zie je wel! Lekke band! Hoe kom ik nou aan de kant? Etc. ect.

Edit op uw verzoek: benieuwd en bezorgd liet ik mijn raampje zakken en keek hem vragend aan. Ook hij draaide zijn raampje open en zei:

"Mevrouw! Toen u net reed, draaiden uw wielen!".

Filehumor. Daar had ik nou geen rekening mee gehouden.

deken

Een warme deken viel over me heen. Een deken van sms-jes, mailtjes, telefoontjes en comments. Met allemaal dezelfde boodschap: sterkte.

En hoe graag ik ook in mijn coconnetje wilde blijven, ik werd eruit getrokken. Door vrienden die de afstand niet langer wilden houden en mij uit huis haalden. Met rode wijn en geitenkaas. Met liefde en bezorgdheid.

Maar ik ben weer terug hoor, in die cocon. Ja daaag, ik laat me potverdorie toch niet vertellen wanneer ik eruit moet komen;-)

goodbye my lover

Dit verdriet is te groot om te voelen. Ik kan niet huilen. Niet schreeuwen. Ik ben leeg, mijn hart is koud. Met de woorden: "het is uit" maakte ik niet alleen een einde aan een relatie van vier jaar, maar ook aan een lange emotionele achtbaan. Met hoge pieken en diepe dalen. Telkens terugkerend in datzelfde vertrouwde ritme. Waarin de dalen steeds dieper werden en het mij steeds meer moeite kostte om eruit te kruipen. Mezelf te hervinden en te herpakken. De laatste keer kroop ik eruit en besloot het te laten eindigen. Mezelf te beschermen.

Het verdriet moet nog komen, ik weet het. Maar ik hoop dat het nog even duurt. Dat ik nog even in deze veilige, gevoelloze cocon mag blijven. Waarin ik niemand toelaat. Hem niet, maar ook vrienden en ouders niet. Ik wil nog even alleen zijn. Alleen met het verdiet dat komen gaat.

Goodbye my lover. You were the one for me.

sfeer

De kelder is donker. Mijn kaars verlicht de smalle gang maar tot de volgende hoek. Het is iets te koud en vochtig naar mijn zin. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis. Naar bed.

Voor me loopt een jongen. Ook hij heeft een kaars in zijn hand. Zijn haren zijn warrig van de slaap en hij draagt een ouderwetse pyjama. Ik weet dat hij net uit zijn bed is gekomen. Wakker gemaakt door nieuwsgierigheid. Net als ik.

Zenuwachtig kijk hij telkens achterom. Bang dat hij wordt gevolgd. Hoewel hij steeds mijn richting op kijkt, ziet hij me niet. Hij loopt snel, steeds sneller. Hij glipt steeds weer uit het zicht als hij een hoek omgaat. Ik houd hem bijna niet bij, maar ik blijf hem volgen. Tot de laatste pagina. Mijn Harry. Harry Potter.

weekendstop

Geen laptop, geen weekendwerk, geen postje dit weekend.

Tot maandag!

fun

Ik hou ermee op, met al dat geklaag. Dit gaat niet goed en dat is te druk. Dit is kapot en dat doet het ook niet meer. Nee, ik stap over op een nieuwe leer. Het positivisme, dat wordt mijn ding.

Auto kapot? Fietsen is gezond en de bus is gezellig. Computer kapot? Zo wordt het loggen tenminste geen verslaving. Te druk? Houdt je van de straat. Enz. enz.

Eens kijken hoe lang ik het volhoud. Ik ben en blijf namelijk een glas half leeg meisje, hoezeer ik ook halfvol wil zijn.

uit het oog

Nee, dat is echt niet waar wat u denkt. Echt niet. Niet! Nietus.

Hoe kunt u mij daar nou van beschuldigen! Ondenkbaar!! Ik zou u nooit vergeten. Ook de inspiratie is niet verdwenen. Dagelijks poppen zo'n 3 ideeën in mijn hoofd, waarbij ik dan denk: "leuk idee voor een stukje". Maar helaas blijft het daarbij. Waarom?

Omdat mijn laptop stuk is. Daarom. Net zoals mijn auto waarschijnlijk. Alle goede dingen komen in drieën. En alle slechte in tienen, zo lijkt het. Waarom dan dit stukje, op een zondagmiddag? Omdat ik aan het werk ben.

Tjongejonge, I love my life. Not.

grote jongen

"Mam, nee! Je hoeft niet mee. Ik kan echt wel alleen, heus. Ik ben nu al zes en de school zit om de hoek".

- "Nou, dan loop ik met je mee tot de school en dan mag je alleen het plein oplopen. Is dat een goed idee?"

"Maahaam!!! Geen enkele moeder loopt nog mee naar school! Dat is echt niet vet, om door je moeder gebracht te worden.

- "Nou, dan loop ik met je mee tot de hoek en steek je alleen over. En dat is het laatste wat ik erover zeg"

"Grmpfh".

Zo zou het vanochtend wel eens gegaan kunnen zijn bij de jongen die door zijn moeder tot de hoek werd gebracht. Toen moeders een zoen gaf, draaide hij zich beschaamd weg. In gedachten hoorde ik hem al roepen: "Maaham!!! Niet doen!!!"

breed

Ik moest met de bus naar huis. Nou is dat geen ramp, hele volksstammen verplaatsen zich met de bus. Maar ik ben dus gewend aan een auto. Aan radio op gewenste sterkte. Aan sigaretten op gewenst moment. Maar bovenal, met stip op nummer 1, de afwezigheid van ongewenste medepassagiers.

Vanavond nam ik plaats naast een knul van een jaar of 16. In zijn hand een mp3-speler/radio/telefoontje - ik was een beetje jaloers - die hij liet afspelen op maximale sterkte. Maar dat stoorde me nog niet eens. Wat mij mateloos irriteerde was dat hij wijdbeens zat. En zo ook naast me bleef zitten. Zijn armen lagen gewoon naast zijn lichaam en zijn elleboog prikte in mijn zij.

En ik? Ik bedacht wel 5 manieren om hem te vragen anders te gaan zitten. Maar ik zei geen van alle en ik schoof maar van hem weg. Totdat het zitje prikte in mijn zij. Zo assertief ben ik nou.

ontkenning

Ik zit in het oog van de storm. Om me heen raast het, maar hier is het stil. Hier leef ik in ontkenning.

Ik surf wat over het net, ik plaats een stukje en mail wat. Daarmee ontken ik de paniek die zich langzaam rond mijn hart opbouwt. De paniek die ontstaat als ik de controle kwijtraak. Ik heb het namelijk druk. Eigenlijk te druk.

Wat ik bedoel te zeggen? Dat het t*fus, t*ring, kl*te, k*t druk is. Zonder enig einde in zicht.

Via roken, naar meezingen tot liefdesverdriet. Een verhaal met twee bruggetjes.

Roken is slecht. Dat weet ik. Echt, dat weet ik heus wel. En omdat ik dat weet, kan ik van de meeste sigaretten ook niet echt genieten. Maar sommige sigaretten zijn echt geweldig. Zoals de eerste sigaret bij een kop koffie 's ochtendsvroeg. Als het hele huis nog in rust is. Dan lees ik de krant en kijk naar Goedemorgen Nederland. Ik drink een kopje koffie en rook een sigaret. En dan kun je me nog 100 keer zeggen dat het slecht is, op dat moment is het puur genot.

De andere ultieme sigaret is de sigaret in de auto. En als er dan ook nog leuke muziek op de radio is, ben ik gelukkig. Gisteren had ik weer zo'n moment. Ik reed terug van het park, in de wetenschap dat ik klaar was voor de dag. Ik had werkelijk alles gedaan wat ik moest doen. Ik had opgeruimd, gestofzuigd en geboend. Naar de stomerij, apotheek en supermarkt geweest. Thuis draaide op dat moment een vaatwasser en een wasmachine. Kortom, ik had mijn rol als huisvrouw met verve gespeeld. Tevreden met mezelf stak ik een sigaret op. Datzelfde moment zette Melissa Etheridge haar grootste hit in: Like the way I do. Ik zong mee zo hard als ik kon en was in gedachten weer in 1999.

Ik was terug uit Australie en had Echt Veel Liefdesverdriet. Ik was net 2 dagen vrijgezel en onder het mom: 'van thuiszitten voel je je nog slechter' was ik die avond op een feest. Met een stralende lach stond ik me op de dansvloer ellendig te voelen. En toen kwam dat lied, met die toepasselijke tekst. Does she love you like the way I do. Tranen stroomden over mijn wangen, ik kon mijn verdriet niet langer binnen houden. En niemand zag het, behalve mijn ex. Vreemd genoeg was juist hij degene die me kwam troosten.

Het verdriet is al jaren voorbij. Maar die herinnering aan dat moment blijft me altijd weer ontroeren. Met dank aan Melissa.

soap

"Mijn leven lijkt wel een soap de laatste tijd", zei W. vanochtend. "Ik denk dat ik aan de schrijvers vraag of ik eruit mag".

Vanmiddag belde hij vanaf zijn werk. Hij liet me weten dat de schrijvers hem niet wilden laten gaan. (Ja, wij houden wel een running gag). Op mijn vraag: "waarom dan niet?", vertelde hij dat de Belastingdienst een persoonlijke vete met hem uitvocht. Ondanks bezwaarschriften, telefoontjes en brieven. Ondanks gedeeltelijke betalingen, hebben ze nu beslag gelegd onder zijn loon.

Leuker kunnen ze het niet maken. Ze kunnen je wel verneuken. A**holes.

Under construction

Ik wilde iets nieuws. Mijn weblog moest anders. Zonder na te denken klikte ik bij Blogger op een andere lay out. Ja, ja, dat kan gewoon daar, he! Uit een hele serie van lay outs kies je gewoon een andere. En dat deed ik. Met 1 klik op de knop zag alles er anders uit. Ik was helemaal in mijn nopjes.

Toen mijn vriend Blogger me erop wees dat mijn instellingen zouden komen te vervallen, dacht ik dat ie bedoelde mijn kleurtjes. Of mijn lettertype. Of andere persoonlijke dingen. Maar nee! Dat bedoelde ie dus niet he! Hij bedoelde dat mijn links weg zouden zijn! En mijn tellertje! Niets Webstats, geen leuke links. Niets! Alles weg! Met ingehouden adem klikte ik terug naar mijn oude lay out. Maar die bestond niet meer. Weg. Alles weg.

Ik heb er vier (!) uur over gedaan om alles weer bij het oude te krijgen. Aan jullie nu de opdracht om als een debiel op mijn site te klikken, zodat ik weer gewoon braaf op een gemiddelde van 80 per dag kom te zitten. Ok? Afgesproken dan.

citaten

Sommige films kijk ik ontelbare keren. Net zo vaak als ze op tv komen. En dan eigenlijk maar om een of twee zinnen die ik geweldig vind. En blijf vinden.

A few good men: "You want me on that wall. You need me on that wall";
Primal Fear: "Tell her I'm sorry about her arm";
Notting Hill: "What are the chances that you stay here in England?"
Four Weddings and a Funeral: "he was my north, my east, my south, my west"

en dus ook Erin Brockovich. "635 blowjobs in 5 days. I'm pretty tired now".

kort lontje

Vanmiddag las ik een weblog en liet een comment achter. Mijn reactie was zonder bijbedoelingen. Ik wilde haar niet kwetsen en mijn reactie was ook niet ondoordacht. Ik drukte op 'post it' en verliet de site.

Een paar uur later zag ik dat ze zich had gestoord aan mijn reactie, waarop ik min of meer mijn excuses aanbood. Die accepteerde ze niet en toen gebeurde het. Mijn lontje brak af en vatte vlam. In plaats van het te laten voor wat het was, ging ik los. Ook na mijn laatste comment bleef ik boos. En dat ben ik eigenlijk nog steeds. Op haar, maar ook op mezelf.

Shame on me.

Qutziekte

Ze is een kleine vrouw. Met hakken komt ze niet verder dan mijn schouders. En dat wil met mijn 1.70 mtr wat zeggen. Maar wat ze in de lengte mist, compenseert ze met haar karakter. Het is een vrouw die indruk maakt. Ze is streng. Hard. Ze houdt niet van zwakte. Niet bij anderen, maar al helemaal niet bij zichzelf. Toen ze na 40 jaar roken besloot om te stoppen, deed ze dat. Ze zeurde niet. Ze gebruikte geen pleisters of medicijnen. Ze stopte gewoon en sprak er nooit meer over.

Ook is ze nooit ziek. Baaldagen kent ze niet en voor een griepje blijft ze niet thuis. Ziek is ze gewoon in haar eigen tijd. Eens per twee jaar haalt haar lichaam achterstallige griep in en houdt ze twee weken gedwongen rust. Om daarna weer te vroeg te veel van haar lichaam te vragen.

Vorige week gaf haar lichaam weer een stopteken. Maar deze keer niet voor een pitstop, maar voor de ziekte met een grote K. Maar ook die accepteert ze niet. Met haar geest wil ze haar lichaam verslaan. Ik hoop dat het haar lukt.