Via roken, naar meezingen tot liefdesverdriet. Een verhaal met twee bruggetjes.

Roken is slecht. Dat weet ik. Echt, dat weet ik heus wel. En omdat ik dat weet, kan ik van de meeste sigaretten ook niet echt genieten. Maar sommige sigaretten zijn echt geweldig. Zoals de eerste sigaret bij een kop koffie 's ochtendsvroeg. Als het hele huis nog in rust is. Dan lees ik de krant en kijk naar Goedemorgen Nederland. Ik drink een kopje koffie en rook een sigaret. En dan kun je me nog 100 keer zeggen dat het slecht is, op dat moment is het puur genot.

De andere ultieme sigaret is de sigaret in de auto. En als er dan ook nog leuke muziek op de radio is, ben ik gelukkig. Gisteren had ik weer zo'n moment. Ik reed terug van het park, in de wetenschap dat ik klaar was voor de dag. Ik had werkelijk alles gedaan wat ik moest doen. Ik had opgeruimd, gestofzuigd en geboend. Naar de stomerij, apotheek en supermarkt geweest. Thuis draaide op dat moment een vaatwasser en een wasmachine. Kortom, ik had mijn rol als huisvrouw met verve gespeeld. Tevreden met mezelf stak ik een sigaret op. Datzelfde moment zette Melissa Etheridge haar grootste hit in: Like the way I do. Ik zong mee zo hard als ik kon en was in gedachten weer in 1999.

Ik was terug uit Australie en had Echt Veel Liefdesverdriet. Ik was net 2 dagen vrijgezel en onder het mom: 'van thuiszitten voel je je nog slechter' was ik die avond op een feest. Met een stralende lach stond ik me op de dansvloer ellendig te voelen. En toen kwam dat lied, met die toepasselijke tekst. Does she love you like the way I do. Tranen stroomden over mijn wangen, ik kon mijn verdriet niet langer binnen houden. En niemand zag het, behalve mijn ex. Vreemd genoeg was juist hij degene die me kwam troosten.

Het verdriet is al jaren voorbij. Maar die herinnering aan dat moment blijft me altijd weer ontroeren. Met dank aan Melissa.