breed

Ik moest met de bus naar huis. Nou is dat geen ramp, hele volksstammen verplaatsen zich met de bus. Maar ik ben dus gewend aan een auto. Aan radio op gewenste sterkte. Aan sigaretten op gewenst moment. Maar bovenal, met stip op nummer 1, de afwezigheid van ongewenste medepassagiers.

Vanavond nam ik plaats naast een knul van een jaar of 16. In zijn hand een mp3-speler/radio/telefoontje - ik was een beetje jaloers - die hij liet afspelen op maximale sterkte. Maar dat stoorde me nog niet eens. Wat mij mateloos irriteerde was dat hij wijdbeens zat. En zo ook naast me bleef zitten. Zijn armen lagen gewoon naast zijn lichaam en zijn elleboog prikte in mijn zij.

En ik? Ik bedacht wel 5 manieren om hem te vragen anders te gaan zitten. Maar ik zei geen van alle en ik schoof maar van hem weg. Totdat het zitje prikte in mijn zij. Zo assertief ben ik nou.