Egypte

Ik ga weg.
8 dagen.
Egypte.
Zon.
Zee.
Drank.
Geen pyramides.
Geen Cairo.
Geen Nijl.
Geen enkele vorm van cultuur.


Dus zal ik bovenstaand masker niet zien. Maar jammer dan, ik ga op vakantie.

Dagdag!

buren

Ik woon in een rustige buurt. Mijn straat wordt bevolkt door werkende burgers die op tijd het vuilnis buiten zetten, bij feestjes de buren daarvan op de hoogte stellen en het schilderwerk op tijd laten bijwerken. Als je om 12 uur 's nachts door mijn straat rijdt ligt iedereen keurig in bed en hoor je niets. Geen tv's, geen muziek en al helemaal geen ruzies.

Sinds kort is er in dit rustige sfeerbeeld verandering gekomen. En wel door mijn overburen. Zij zijn anders, op alle fronten. Zo kleden ze zich voornamelijk in leer en vieze oude spijkerbroeken en hangen er rond hun nekken leuke sieraden als doodshoofden. Hun hoofden zijn daarbij aan de zijkanten kaal geschoren, terwijl aan de bovenkant het haar juist lang wordt gedragen in een staart.

Maar dat is niet hetgeen mij stoort. Het is weliswaar mijn smaak niet en ik moet de neiging om ze eens flink te wassen onderdrukken, maar ik vind dat iedereen zich mag kleden hoe die wil. Zelfs in mijn straat. Waar ik mij wel aan stoor is hun manier van leven. Tot midden in de nacht wordt er muziek gedraaid en schreeuwen ze naar elkaar in een taal die is doorspekt met woorden al k*nker en ho*r, en dat met een maximum aan decibellen. Het toppunt was het afgelopen weekend toen tot twee keer toe de politie langs kwam. En dat in een buurt waar ik nog nooit eerder de politie heb gezien.

Het enige positieve dat de komst van de overburen heeft meegebracht is de bonding experience die tussen de andere buren plaatsvindt. We spreken er met z'n allen schande van en doen verder net alsof we geen nieuwe buren hebben. Maar dan wel met de dubbelbeglaasde ramen dicht.

varkenspootjes

Dat is lang geleden he, twee stukjes op een dag! Geniet er maar van. Het kan zo weer over zijn.

Vandaag was mijn vrije dag. En wat een fijne dag dat het was. Er was zon. Er was een Ikea en er was de binnenstad van Utrecht. In dat laatste zocht ik laarzen. Mooie hoge laarzen, die ik kan dragen onder een rokje zodat mijn varkenspootjes langer lijken. Want daar ben ik dus mee behept he, met varkenspootjes. Voor wie zich daar geen beeld bij kan vormen: dat zijn (te) dikke (te) korte benen. En die doen het alleen maar aardig met wijde broeken - de hemel zij geprezen dat die vreselijke smalle-pijpen-broeken niet echt zijn teruggekeerd - of met rokjes. Maar onder die rokjes moeten dan weer laarzen. Je zou er moe van worden.

Maar goed, varkenspootjes dus. Maar helaas zijn mijn benen niet alleen dik en kort, ik heb ook nog eens behoorlijk flinke kuiten. En dan passen laarzen dus nooit. Of bijna nooit. De vorige zoektocht naar de juiste laarzen duurde een volle week, totdat ik ze vond in een belachelijk dure winkel. Want zo ben ik dan ook wel weer, ik ga eerst voor het dubbeltje-op-de-eerste-rij, maar als dat niet lukt gooi ik mijn streefprijs zo ver omhoog totdat ik uiteindelijk bereid ben om een maandsalaris te besteden.

Goed, maar wat maakte deze dag nu met name zo mooi? Niet alleen vond ik mijn mooie hoge bruine laarzen, maar waren ze ook nog eens schappelijk geprijsd. En daarbij vond ik ze ook nog eens binnen twee uur. Laat de winter maar komen. Of die koude nachten in Egypte.

richting

Ik had het nooit van mezelf gedacht, maar ik ben vrij goed in het vinden van de weg. Als ik ergens een keer ben geweest - als bestuurder he, niet als bijrijder, want dan kan ik gerust 10 keer dezelfde route rijden zonder ook maar iets te herkennen. Zo ben ik wel 15 keer met vriendin C. naar vriendin K. meegereden toen die nog in Amsterdam woonde en ik nog geen rijbewijs had. Toen ik uiteindelijk zelf moest rijden durfde ik te zweren dat ik er nog nooit was geweest. Maar dat allemaal terzijde - dan sla ik dat ergens in mijn geheugen op en zal daar dan niet snel verkeerd rijden. Maar ook daar zijn allemaal uitzonderingen op, want in Gouda - waar de ouders van W. wonen - rijd ik nog steeds verkeerd. Ook al heb ik ook die route al minstens 20 keer gereden. Zelf gereden.

Maar goed. Ik raak een beetje de draad kwijt, want dit verhaal gaat niet over hoe goed ik wel niet ben in het vinden van de weg. Zelfs het tegenovergestelde.

Wat ik verder ook best redelijk kan zijn verkeerssituaties inschatten. Drukke rotondes en dat soort dingen. Eigenlijk precies dat soort dingen waar ik ooit zo bang voor was en waarop ik tot drie keer toe ben gezakt. Maar hoe goed ik ook daarin ben, er is een bepaalde rotonde in Utrecht die ik niet begrijp. Nog steeds niet begrijp. Want ik rijd er sinds vier weken zo'n twee of drie keer per week heen: naar de sportschool - zei ik terloops, om jullie te laten weten dat ik nog steeds sport en deze week zelfs al twee keer en morgen ga ik weer. Op de routebeschrijving stond dat ik bij de rotonde (denk aan Hele Grote Rotondes, niet aan zo'n rotonde voor mietjes die je in een woonerf vindt of zo) naar links moest. En dat deed ik en dat ging prima. Maar toen ik de eerste keer terug naar huis ging pakte ik bij die rotonde de afslag naar.... Nou, zeg het maar?

Precies. Naar rechts. Logisch toch? Zou ik ook denken. Maar in plaats van de weg naar huis kwam ik pardoes op de snelweg uit. Ik weet inmiddels dat ik op de terugweg gewoon rechtdoor moet, maar snappen doe ik het nog steeds niet. Hoe kan dat nou? Links wordt op de terugweg toch rechts?

Er zit geen clou aan dit verhaal. Dat hadden jullie al door he.

spin

Ik ben bang voor spinnen. Dat is op zich niet zo bijzonder, want ik vermoed dat 90% van de vrouwen bang is voor spinnen. Normaal los ik dat op door de spin niet uit het oog te verliezen uit angst dat ie wegloopt, en uiteindelijk de spin te vermorzelen met een samengeraapte rol cloisetpapier. Tenzij er een man in huis is, want in dat geval stuur ik die erop af. Met W. had ik dan een probleem want die had moeite met het doden van beesten, zelfs als het een afschuwelijk grote harige spin was.

Maar de spin die me nu teistert zit niet in mijn huis, maar in mijn auto. Ik zag 'm voor het eerst - en het laatst - toen ik drie dagen geleden mijn tas van de bijrijdersstoel pakte. Waarschijnlijk schrok hij zich rot, want hij dook met een rotvaart van de stoel af. En sindsdien is ie dus spoorloos. En denk ik hem steeds te voelen, op mijn voet of op mijn schouder.

Er is maar 1 ding erger dan een spin. Een spin die je niet ziet....

Strijd

Het Utrechtse parkeerbedrijf en ik zijn in een verhitte strijd verwikkeld. Twee keer per week parkeer ik mijn auto bij de Rechtbank en telkens probeer ik zo min mogelijk geld in de automaat te gooien. Niets is zo zonde om achteraf te zien dat je teveel hebt betaald. Zeker met die fijne tarieven die in de binnenstad gelden. Ik verlies de strijd gemiddeld 2 keer per maand, wat betekent dat ik de Gemeentekas maandelijks voor een leuk bedrag van 100 euro spek.

Vandaag heb ik een slag gewonnen. Bij gebrek aan kleingeld legde ik vanmiddag een parkeerbewijs van vorige week voor de voorruit. De tijd klopte wel zo ongeveer en de plek ook. Alleen de datum dus niet. En ze zijn er in getrapt.

Dat ik deze maand al 2 boetes heb laat ik er verder maar erbuiten.

pensioen

Ik ben er ooit mee begonnen, dus ga ik er ook maar mee door. Al was het alleen maar omdat ik dan achteraf mijn cijfers eenvoudig kan opzoeken.

Vandaag trad ik de wondere wereld der pensioenen binnen. En ondervond weer eens wat een verschil een goede docente kan maken. De dame praatte soepel, had humor en maakte de moeilijkste dingen simpel. Heerlijk. Nou ja, zo heerlijk als pensioenen kunnen zijn dan.

Maar het allerbeste dat me vandaag overkwam was het aanbod dat een andere cursist me deed: hij had het volgende huiswerk al gemaakt en wilde het wel naar mijn mailen. En dat maakt het komend weekend een stuk aangenamer dan ik had gedacht.

cijfer: 7,5

de wereld draait door

Ik sta er vaak bij stil. Dat ieders leven andere hoogte -en dieptepunten heeft. Dat de dag van iemands bruiloft voor een ander een normale zaterdag is. Dat er dagelijks mensen rouwen bij het begraven van een kist, maar dat mijn leven op dat moment gewoon voorbij kabbelt. Met de verplichtingen en pleziertjes die daar bij horen. Toen mijn oma overleed en wij richting Venlo reden voor de begrafenis, passeerden we mijn middelbare school die in Maastricht langs de snelweg ligt. Precies op dat moment deed mijn klas een wiskundeproefwerk. Waar ik ook voor had geleerd en me zorgen over had gemaakt. Want terwijl mijn leven even stilhield, draaide hun wereld gewoon door. En zwoegden zij boven hun kansberekeningen. Ik weet nog hoezeer ik wilde dat ik daar zat, terwijl ik een hekel aan wiskunde had.

Vandaag trouwt een jaarclubgenoot. As we speak zit ze waarschijnlijk zenuwachtig voor de spiegel. Voor de honderdste keer naar haar evenbeeld te kijken, te zien of de jurk echt wel mooi zit. Uiteraard ga ik vanmiddag naar haar de huwelijkssluiting. En drink ik vanavond champagne op haar feest. Maar voordat ik dat doe zal ik eerst Bo uitlaten. Boodschappen doen en naar de stomerij. Want mijn leven draait vandaag gewoon door.

gelukt

Falleri is de held van de dag. Want zie hier:

ë
ü
ï

En nee, het werkte dus niet met de alt. Niet met het umlaut-teken en dan de e. Het moest via numlock-fn-alt- en dan een nummer. Maakt niet uit hoe: het is gelukt. Mijn dank is dus groot.

poll

Vandaag maakte ik voor het eerst in mijn leven een proefrit. In een gloedjenieuwe auto. In deze:



En dat is een groot verschil met mijn huidige. En dat is deze:



Airco. Stuurbekrachtiging. Waanzinnig audiosysteem. Geruisloze motor.

Ik zou zeggen: strik eromheen en klaar. Helaas ligt die beslissing niet bij mij, maar bij mijn baas. En die staat nou niet bekend om het nemen van snelle beslissingen.

Maar om de voorpret al te laten beginnen was ik me aan het prakizeren over een bijnaam. En daar wou ik graag jullie als mijn hulplijn inschakelen. De keuzes:

A: Mickey;
B: John;
C: Joe;
D: anders?

vakantie

Ooit gingen we met z'n tweeen (*) naar Australie(*) en Indonesie (*) . Met alleen een ticket en een hoofd vol mooie plannen. We leerden er te reizen, om per dag te beslissen wat te doen. Zonder vooraf geboekte hotels en vervoer. Maar met alleen een vaag reisidee.

In de vakanties die wij daarop -apart van elkaar- vierden, hielden we dit principe in stand. Zij reisde op die manier de wereld rond en ik deed het zo in Spanje en Thailand. Ook al ging ik geen maanden weg, ik wilde even doen alsof. Alsof het geen vakantie was, maar een Reis.

Dit jaar draaien we 180 graden. Want we gaan een week naar een resort. All inclusive. Met een armbandje voor gratis eten en cocktails. Volgend jaar gaan we weer reizen.

* drie keer umlaut er bij denken. Kan 'm nog steeds niet vinden op de laptop. Tips zijn nog altijd welkom.

kater

Half acht. Het was gisterochtend half acht toen ik ging slapen. Na een foute nacht met vriendin C. Waarin we nog maar eens bevestigden dat we nog steeds 16 zijn. Maar geen getrouwde mannen deze keer. Tenminste, not to my knowledge.

Gisteren heb ik dus de hele dag verslapen, en toen ik om twaalf uur 's nachts naar bed ging, voelde ik me nog steeds katerig. Ik mag dan wel denken dat ik 16 ben, mijn lichaam is het daar toch niet mee eens. Dat heeft wel de rust van een 33-jarige nodig.