buren

Ik woon in een rustige buurt. Mijn straat wordt bevolkt door werkende burgers die op tijd het vuilnis buiten zetten, bij feestjes de buren daarvan op de hoogte stellen en het schilderwerk op tijd laten bijwerken. Als je om 12 uur 's nachts door mijn straat rijdt ligt iedereen keurig in bed en hoor je niets. Geen tv's, geen muziek en al helemaal geen ruzies.

Sinds kort is er in dit rustige sfeerbeeld verandering gekomen. En wel door mijn overburen. Zij zijn anders, op alle fronten. Zo kleden ze zich voornamelijk in leer en vieze oude spijkerbroeken en hangen er rond hun nekken leuke sieraden als doodshoofden. Hun hoofden zijn daarbij aan de zijkanten kaal geschoren, terwijl aan de bovenkant het haar juist lang wordt gedragen in een staart.

Maar dat is niet hetgeen mij stoort. Het is weliswaar mijn smaak niet en ik moet de neiging om ze eens flink te wassen onderdrukken, maar ik vind dat iedereen zich mag kleden hoe die wil. Zelfs in mijn straat. Waar ik mij wel aan stoor is hun manier van leven. Tot midden in de nacht wordt er muziek gedraaid en schreeuwen ze naar elkaar in een taal die is doorspekt met woorden al k*nker en ho*r, en dat met een maximum aan decibellen. Het toppunt was het afgelopen weekend toen tot twee keer toe de politie langs kwam. En dat in een buurt waar ik nog nooit eerder de politie heb gezien.

Het enige positieve dat de komst van de overburen heeft meegebracht is de bonding experience die tussen de andere buren plaatsvindt. We spreken er met z'n allen schande van en doen verder net alsof we geen nieuwe buren hebben. Maar dan wel met de dubbelbeglaasde ramen dicht.