druk

Ik moest heel veel doen dit weekend. Spullen terugbrengen naar de Gamma, schoenen laten repareren, huis schoonmaken, boodschappen doen, muurtje nog een keer verven, huiswerkopdrachten maken, een conclusie van antwoord schrijven en een kort geding voorbereiden.

Verder probeerde ik mijn ouwe auto te verkopen - wat ik overigens niet handig heb aangepakt door de auto te reserveren voor iemand met een zielig verhaal die uiteindelijk helemaal niet zielig bleek en ook nog eens koos voor een andere auto, waardoor ik de dertien mensen waartegen ik eerder had gezegd dat de auto al gereserveerd weer kon terugbellen met de mededeling dat ie toch nog niet was verkocht om vervolgens van ze te horen dat ze niet meer geinteresseerd waren, maar dat allemaal terzijde - wat vooral heel veel geregel is en waarvan je sterk de neiging krijgt om tegen de volgende te zeggen dat ie 'm gratis op mag halen.

Ik kijk nu al uit naar het volgend weekend. Waarin ik alleen maar naar Maastricht hoef te rijden om daarna vloeiend in de rol van het kind te glijden en te doen waar ik het best in ben: luieren.

minder

Begin september woog ik 84,5 kilo, schoon aan de haak. In combinatie met 1.69mtr verhoudt zich dat met maatje 44. Of beter, naar maat 44, want een verkleinwoord is hier niet echt op z'n plek. Mijn hele gardarobe bestond dus ook uit die grote maat en bij het kopen van nieuwe kleren wist ik niet beter dan te grijpen naar de xxl. Leuk was anders, maar het was nu eenmaal zo.

Donderdag was ik op zoek naar een broek. En tot mijn grote verbazing zakte de maat 44 van m'n billen. Letterlijk, hij viel zo omlaag. Veel te groot dus. Toen maat 42, ook te groot....


*pauze voor dramatisch effect*


Ik heb nu dus een broek met maat 40 aan. Ik zou zeggen: schrijf het op de kalender. En laten we er jaarlijks een feestdag van maken.

PvdA

Het voelt een beetje als na het WK, toen Portugal ons er weer eens uitjoeg. Deceptie en frustratie, dat voel ik. Want mijn partij heeft verloren. En de grootste engerd van Nederland gewonnen.

Het enige voordeel is dat de uberbitch van Nederland ook verloren heeft.

Als ik nu lezers kwijtraak: sorry. Ik vind Balkenende niets en Verdonk nog minder.

elvis costello

Het was 1993 en mijn toenmalig lief was een fervent muziekverzamelaar. Zijn muzieksmaak en zijn verzamelwoede was zo ruim dat werkelijk alle genres in zijn belachelijk grote collectie te vinden waren, en dan nog het liefst in een limited edition-uitvoering.

Mijn muzieksmaak was - en is - weliswaar ook breed, maar kon nooit zijn goedkeuring wegdragen. Hij vond het allemaal bagger en besloot mij daarom een muzikale opvoeding te geven. Uren, middagen, weken lagen we in bed of op de bank, te luisteren naar muziek. Waarbij hij telkens uitlegde hoe de band was ontstaan, wat voor muziek het was, welke live-recordings ervan waren en nog meer onzinnige weetjes. Uiteraard vergat ik alles meteen weer - het kon me werkelijk niet boeien - maar zijn muzieklessen brachten me wel in aanraking met Elvis Costello. Een bepaald liedje draaide ik dag en nacht, tot de cd miraculeus uit zijn huis verdween en ik Elvis nooit meer hoorde. En later ook nooit meer aan het liedje terugdacht.

Tot vandaag, toen Limewire Elvis terugbracht. Met "mijn" liedje. Zojuist luisterde ik voor het eerst in 13 jaar weer naar "All grown up". En kreeg weer kippenvel.

Anders

Ik weet het. U houdt niet van kaal. U houdt van kleurtjes, frutseltjes en dingetjes. Ik niet. Ik houd van strak, met zo min mogelijk kleur. En dat is gelukt, er zit helegaar geen kleur meer in. En ook geen linklijstje, archiefoverzicht en teller.

Minimalisme, het wordt helemaal mijn ding. Of misschien moet ik toegeven dat ik geen zin heb om deze template - die ik dus superkoel vind - zo aan te passen dat ik wel een linklijstje, archiefoverzicht en teller heb. Dat komt nog wel. Of niet. Want "lui" is my middle name.

Maar nu eerst belangrijkere dingen, zoals weekend. Want dat heb ik nu.

U ziet het, ik kon toch niet afstand doen van mijn oude template. Terug naar af.

attent

Ik kan er een bizar genoegen in scheppen om mensen een plezier te doen. Niet met de 'normale' dingen als een kaartje sturen, of een bosje bloemen geven, maar met kleine gunsten als een deur open houden, of iemand voor laten gaan in een rij. Ik word dan blij van de verraste glimlach die dan op bijna ieders gezicht verschijnt.

Zojuist liep ik uit de sportschool en zag een achterlicht branden op een fiets. Met een lichte druk op de knop deed ik het lampje uit en liep naar mijn auto. Zelfs zonder het zien van de verraste glimlach, maakte ik er een blij huppeltje van. Klein gebaar, groot plezier.

En weet je waar ik ook blij van word? Van de levensgrote sinterklaaspop die bij mij in het winkelcentrum staat. Want sinterklaas is fijn. Sinterklaas is teveel chocolade eten, suprises maken en gedichten schrijven. En tot slot: sinterklaas is bijna kerstmis. En daarvan word ik - als het even kan - nog blijer.

nagels

Een tijd geleden besloot ik dat het tijd werd voor nepnagels en highlights. De highlights waren binnen een paar dagen aangebracht, maar de nepnagels lieten op zich wachten. Niet alleen omdat de nagelstylistes geen tijd voor me hadden, maar ook omdat ik eigenlijk geen (grof) geld wilde uitgeven voor iets dat ik ook zelf zou moeten kunnen: het laten groeien van nagels.

En dus besloot ik dat het deze keer afgelopen was met dat nagelgebijt. Ik kocht alle nagelproducten van de HEMA en was dagelijks in de weer met olies, vijl en nagelverharder. En gestaag groeiden de nagels, steeds weer langer en langer. En ook de nagelriemen genazen en de wondjes verdwenen.

Dat alles om mee te maken wat ik vandaag meemaakte: voor het eerst in mijn leven kreeg ik een compliment voor mijn nagels. Weliswaar van een 8-jarig meisje, maar toch, een compliment is een compliment.

Mission completed

Plus

Mijn dagelijkse boodschappen doe ik altijd bij de Appie. Dat is geen bewuste keuze, dat is pure luiheid, want deze supermarkt ligt zo ongeveer naast mijn werk. En omdat ik niet - zoals dat schijnt te horen - boodschappen voor de hele week doe, maar iedere avond bedenk welke magnetronmaaltijd/voorverpakte sla/Knorr-maaltijd ik wil eten, doe ik mijn boodschappen op weg naar mijn auto. En dus betaal ik waarschijnlijk per boodschappenbeurt zo ongeveer 2 euro teveel. Maar ik ben een vrouw van deze tijd en betaal graag voor puur gemak.

In het weekend - of op mijn vrije dag - deed ik de boodschappen altijd bij de Edah. Ze hadden vrijwel alles, het was er schoon en er was plek om te parkeren. Ik vond het allemaal prima en wat mij betreft had er ook niets aan gedaan hoeven worden. Totdat de Edah een Plusmarkt werd. Wat Een Verbetering! Het lijkt wel twee keer zo groot, de gangpaden zijn twee keer zo ruim, het is twee keer zo schoon, twee keer ik-weet-verder-niets-meer.

Maar waarover ik wilde schrijven - en daarvoor deze belachelijk lange inleiding - is de mandjes bij de Plus. Het zijn namelijk geen huis-tuin-en-keuken mandjes die je alleen op kunt tillen, maar je kunt ze ook over de grond laten rollen! Ik zeg het je, het is de uitvinding van de eeuw.

Kortom, de Plus rules. Dat u het weet.