elvis costello

Het was 1993 en mijn toenmalig lief was een fervent muziekverzamelaar. Zijn muzieksmaak en zijn verzamelwoede was zo ruim dat werkelijk alle genres in zijn belachelijk grote collectie te vinden waren, en dan nog het liefst in een limited edition-uitvoering.

Mijn muzieksmaak was - en is - weliswaar ook breed, maar kon nooit zijn goedkeuring wegdragen. Hij vond het allemaal bagger en besloot mij daarom een muzikale opvoeding te geven. Uren, middagen, weken lagen we in bed of op de bank, te luisteren naar muziek. Waarbij hij telkens uitlegde hoe de band was ontstaan, wat voor muziek het was, welke live-recordings ervan waren en nog meer onzinnige weetjes. Uiteraard vergat ik alles meteen weer - het kon me werkelijk niet boeien - maar zijn muzieklessen brachten me wel in aanraking met Elvis Costello. Een bepaald liedje draaide ik dag en nacht, tot de cd miraculeus uit zijn huis verdween en ik Elvis nooit meer hoorde. En later ook nooit meer aan het liedje terugdacht.

Tot vandaag, toen Limewire Elvis terugbracht. Met "mijn" liedje. Zojuist luisterde ik voor het eerst in 13 jaar weer naar "All grown up". En kreeg weer kippenvel.