energie

Ik had het boek uit en vocht tegen dichtvallende oogleden. Ik stond op van de bank om even te gaan liggen voor mijn derde tukje-tegen-de-kater van vandaag. Juist op dat moment lieten de grote zwarte wolken boven mijn huis hun druppels los. Een koele wind waaide door het huis en liet alle ramen en deuren klapperen. Ik ging op het balkon staan en stak een sigaretje op. Met diepe halen inhaleerde ik zowel de nicotine als de frisse lucht. Ik genoot van de regen, van de lucht en de frisheid.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo blij ben geweest met een regenbui als vandaag. Alles is fris en vannacht zal ik slapen zonder te plakken.

Het leven is mooi.

t*eten

Borsten. Je hebt ze in allerlei maten en vormen. En als je gezegend (of gedoemd) bent met een grote maat, dan moet je ze goed verpakken. Borsten moeten namelijk zo min mogelijk bewegen. Vind ik. Niets zo smerig als een bungelende cup d tot op de navel.

Zojuist zag ik een moeder en twee tienerdochters. De dochters waren volgroeid, om het zo maar te zeggen, en hadden geen bh aan. Of anders een van inferieure kwaliteit en al helemaal niet voorzien van een stevige beugel. Waar ze het vandaan hadden was niet moeilijk te raden: van moeder. Die liep met een cupje F. Zonder bh. Bungelend.

Bah.

p.s. Mocht je denken: die heeft gemakkelijk praten met een cupje b. Nee dus. Ik ben gezegend. Of gedoemd, hoe je wil.

Fijn

Strand. Zon. Water. Boekje. Muziekje.

Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn vrije woensdag als vandaag. En dat gewoon hier in Utrecht.

ATWT

Toen ik ging studeren werd ik in contact gebracht met 's werelds langstlopende soapserie As The World Turns. Jarenlang volgde ik het wel en wee van Holden, Lily, Emma e.a. Dit stopte vrij abrupt in 1999 toen ik mij bij het gilde van de arbeiders aansloot. Opeens moest ik het zonder mijn dagelijkse soap doen. Het afkicken ging prima en al snel kende ik een heleboel personages niet.

Sinds ATWT in de avonduren wordt uitgezonden - en nog wel tijdens etenstijd - zit ik er weer helemaal in. En zojuist slaakte ik een zowaar een gilletje. Uit medeleven:

Jack heeft gekozen. Voor Carly. Ik ben zowaar echt blij voor d'r.

blauwtje

Ik denk dat ik mensenkennis heb. Ik voel het als mensen me niet mogen, of als ze me vervelend vinden. En er zijn best mensen die zo over me denken. Dat is allemaal prima, want vaak is dat gevoel dan wederzijds.

Maar nog nooit in mijn hele leven maakte ik mee dat iemand mij per mail liet weten dat ze geen zin had om onze vriendschap nieuw leven in te blazen. Tot vandaag. Dat was haar antwoord op mijn voorstel om binnenkort weer een drankje te doen. Ze voegde er nog fijntjes aan toe dat het haar niet fair leek om mij aan het lijntje te houden.

Chapeau voor de duidelijkheid, dat zeker. Maar omdat ik 'm absoluut niet zag aankomen kwam de klap hard aan. Midden in de maagstreek. Nu ben ik dus misselijk.

verloren zoon

Ik dacht een licht ge-miauw aan de voordeur te horen, maar besloot er niet op te reageren. De afgelopen dagen had ik wel vaker een "fata morgana voor het oor" gehad en deze keer zou het wel niet anders zijn. Ik kon de teleurstelling van een leeg portaal niet nog een keer verdragen.

Uiteindelijk liep ik toch maar naar de voordeur. En daar zat mijnheer. Pontificaal, alsof hij nooit was weggeweest.

Mijn verloren zoon is dus weer terug. En daarom een foto. Omdat ie de liefste is. En natuurlijk ook omdat dit stiekem toch een suffe-mutsen-kattenlog is.

Max

En nou is mijn kat ook nog weggelopen.

hitte (3)

Ziek zijn is nooit leuk.

Ziek zijn in een hittegolf, is de absolute hel.

Ziek zijn in een hittegolf als je geen liefje hebt om je te verzorgen is een eenzame hel.

Bah.

Uitspraak van het jaar

"U bent niet van steen, maar u bent wel een kei"

Ik kende 'm nog niet en ik vind 'm briljant. En fijn om te horen, dat ook.

fijn, fijn, fijn.

Het ging niet om mij hoor, mijn vorig postje. Het ging om iemand in mijn nabijheid, die al genoeg voor haar kiezen heeft gehad. Voor wie ik zou willen dat het komend decennium de zon schijnt.

Want, ook al drukt het wereldleed soms op mijn schouders, eigenlijk behoor ik tot die ene categorie. Die categorie mensen van wie het leven zonder wanklank verloopt. Ook al heb ik mijn portie verdriet gehad, ik mag niet klagen. Echt niet.

En deze weken al helemaal niet. Allereerst is het Echt Belachelijk Rustig op mijn werk, wat fijn veel tijd vrijlaat voor patience, freecell en webloggen. Daarnaast heeft ook mijn hondenuitlaatservice vakantie. En dat betekent dat ik twee weken lang dagelijks met Bo langs de Singel mag lopen. En met dit weer is dat geen straf.

Ik mag niet klagen. Maar dat zei ik al.

T.

Er bestaat een uitdrukking dat God mensen alleen te verdragen geeft wat ze aan kunnen. Daar klopt werkelijk helemaal niets van. Sommige mensen krijgen gewoon meer op hun bord dan anderen. Moeten de ene tegenslag na de andere verwerken, terwijl het leven van anderen van wieg tot graf zonder wanklank verloopt.

Vandaag hoorde ik dat het leven haar de zoveelste klap heeft uitgedeeld.

God sucks, big time.

hitte

Vandaag heeft de hitte in haar persoonlijke strijd tegen Cee alweer een slag gewonnen. Ik zat in de auto, waar het een comfortabele 40 graden was, en ik moest wachten. Voor het stoplicht en daarna op een tegenligger die dezelfde straat in wilde. Hij had de zogenaamde korte bocht en had dus voorrang. Mijn tegenligger moest ook nog wachten, want hij moest de fietsers die rechtdoor fietsten voor laten gaan.

Tot zover niets nieuws, want ik sta elke godvergeten dag op dat punt te wachten. Ik berustte in de hitte, mede vanwege de wetenschap dat mij een koel balkon wachtte. Maar toen!!! Toen begon achter mij dus iemand te toeteren. Te toeteren. Hard en lang. En dat had ze nou net niet moeten doen. Want voor het eerst in mijn leven stak ik een middelvinger op. Zeer duidelijk, met de middelvinger goed zichtbaar gestrekt. Natuurlijk had ik al meteen spijt, want zo ben ik niet. En ik wil zo ook niet zijn als het 40 graden in mijn auto is. Maar toen mijn achterligger de achtervolging inzette en midden op straat haar auto stilzette om mij de wind van voren te geven, deed ik alweer het enige dat ik op dat moment kon doen: terugschreeuwen.

De stand Hitte-Cee: 2-0

weekend

Fluitend werd ik wakker vandaag. Echt waar, bij de eerste ademteug floot ik al. Nou ja, in ieder geval al heel snel. Ik had zin in de dag, wilde hard werken en ik mocht alweer een nieuw setje kleren aan. En van dat laatste wordt bijna ieder meisje sowieso al blij.

Op mijn werk ging het in eerste instantie dan ook geweldig. Ik stoomde goed door, handelde het ene na het andere dossier af en ik bleef fluiten. Tot ik knapte. Zomaar. Ik kon niets meer hebben en iedere zeurclient was me een teveel. Toen ook nog mijn als-ik-mijn-zin-niet-krijg-ga-ik-schreeuwen-client belde deed ik het enige dat ik op dat moment kon: terugschreeuwen. En hard ook.

En dat was pas de maandag...