fijn, fijn, fijn.

Het ging niet om mij hoor, mijn vorig postje. Het ging om iemand in mijn nabijheid, die al genoeg voor haar kiezen heeft gehad. Voor wie ik zou willen dat het komend decennium de zon schijnt.

Want, ook al drukt het wereldleed soms op mijn schouders, eigenlijk behoor ik tot die ene categorie. Die categorie mensen van wie het leven zonder wanklank verloopt. Ook al heb ik mijn portie verdriet gehad, ik mag niet klagen. Echt niet.

En deze weken al helemaal niet. Allereerst is het Echt Belachelijk Rustig op mijn werk, wat fijn veel tijd vrijlaat voor patience, freecell en webloggen. Daarnaast heeft ook mijn hondenuitlaatservice vakantie. En dat betekent dat ik twee weken lang dagelijks met Bo langs de Singel mag lopen. En met dit weer is dat geen straf.

Ik mag niet klagen. Maar dat zei ik al.