Dag lieve Max

Maandagavond belde de dierenarts weer en vertelde me dat hij de foto's met de radioloog had besproken. De prognose was erg somber, zei hij. En liet daarna een stilte vallen. Voor hem was het natuurlijk ook geen fijn gesprek. Daarna opperde hij de mogelijkheden die we hadden. Onderzoeken die we nog konden doen. Een echo misschien, of een buikpunctie. Maar de uitkomsten van die onderzoeken zou de prognose niet veranderen.
Zo stuurde hij mij zachtjes naar de beslissing die ik moest nemen.

Ik haalde diep adem en sprak dan ook die woorden uit: u adviseert om 'm te laten inslapen? Weer liet ie een stilte vallen waarin ik merkte dat hij zijn woorden probeerde te kiezen. "Ja", was uiteindelijk het korte antwoord dat kwam.

De rest van de avond lagen B. en ik om Maxie heen. We aaiden hem en vertelden 'm verhalen over het leven dat ie bij ons had gehad. Over de keren dat ik hem achter het behang had willen plakken, over zijn lievelingsplekjes in ons huis en zijn acrobatische oplossing om uit de waterbak van Bo te drinken. Maar ook dat ie de allerliefste kater was en dat we 'm vreselijk zouden missen.

Die nacht sliep hij voor de laatste keer aan mijn voeten.




1995-28 oktober 2008

Max

Max is nu een jaartje of 4 bij ons en nog nooit was hij ziek. Tot gisteren. Opeens eet hij niet meer, drinkt ie amper, heeft hij een harde buik en beweegt hij als een oude opa. Internet maakt me niet wijzer, want de diagnoses variëren van een dodelijke ziekte tot een simpele bacterie.

Er zit niets anders op dan morgen naar de dierenarts te gaan en hopen dat hij de tweede diagnose stelt. En tot die tijd mijn tranen te bedwingen. Want vreemd genoeg ben ik over mezelf niet hypochondrisch - ik hang nl. de leer van mijn moeder aan: "als het vanzelf komt, gaat het ook vanzelf weer weg" - maar als mijn beesten iets hebben haal ik de engste ziektes in mijn hoofd. En dus nam ik vanmiddag heftig grienend al een beetje afscheid toen hij zich als een bolletje tegen mijn buik nestelde.

N.B. Met het risico een kattenlog te krijgen, hiernaast alleen foto's van Max.

Aken

Het vooruitzicht op de stress die gaat komen deed mij besluiten om maar een wellness-weekend naar Aken te boeken.

What the hack - en dus niet heck, zoals ik eerder schreef * - , het komt er het komend jaar toch niet meer van.

* Nooit geweten en met grote dank aan Rutger die mij fijntjes op de juiste spelling wees.

tijdsvacuüm

Na het kijken, bieden, tekenen, taxeren, bouwkundig keuren en praten over geld is er nu opeens een periode van rust. De rust is zelfs oorverdovend en geeft me een vreemd gevoel. Ik vroeg me vanochtend zelfs af of we wel een huis hadden gekocht.

Voor de zekerheid keek ik nog maar eens op de koopakte, maar het klopte toch echt. We hebben een huis gekocht en krijgen op 21 november de sleutel.

En dat allemaal door e-matching. Misschien moet ik maar eens een 'successtory' voor hun site schrijven.

mijn broer

Mijn broer en ik zijn niet close. Nooit geweest ook. We gaan onze eigen weg en die leidt ons zelden in het leven van de ander. Niet dat we hier ooit bewust voor hebben gekozen, maar we hebben er beiden wel vrede mee. Zo vind ik het prima dat hij geen bezoekjes aan mijn ouders aflegt als ik bij hen ben en sturen we elkaar op onze verjaardagen hoogstens een sms. Via onze ouders horen we hoe het de ander vergaat en slechts bij hoog - of laagtijdagen zoeken we contact. Om te laten weten dat we bezorgd, blij of verdrietig voor de ander zijn.

Ondanks onze spaarzame contacten gaat mijn broer me wel aan het hart en zijn sms-jes soms niet genoeg. Toen ik hoorde dat hij in een toneelstuk zou optreden, wilde ik dan ook in het publiek zitten. Ik wilde mijn grote broer op het podium zien en mijn handen stuk klappen.

En dat deed ik vrijdag dan ook. Blijmoedig trotseerde ik 's middags alle files tussen Utrecht en Maastricht en zat 's avonds met een van trots zwellend hart in het theater. Te kijken naar mijn broer, in zijn rol van enorme Kabouter.

Want ook al zijn we dan niet close, wel ben ik vaak trots op mijn broer. Maar zelden zo trots als vrijdagavond.

Bo

Zo'n vijf jaar geleden kochten Ex en ik een hond. Zonder na te denken over lange-termijn-consequenties stortten we ons vol overgave in onze nieuwe rol van baasje en vrouwtje. We hadden geen kinderen en Labrador Bo kwam dan ook geen aandacht of wandeling tekort. Sterker nog, menig weekend werd speciaal om Bo heen gepland.

Ook na onze split-up verdeelden we de verzorging en de financiën. Zo deelden we de vakanties, ging Bo in het weekend naar Ex en deelden we de kosten van voer, prikken en ontelbare operaties. Weliswaar was mijn aandeel in alles beduidend groter dan het zijne, we hadden het in ieder geval in onderling overleg geregeld. We waren er zelfs een beetje trots op: wat veel gescheiden ouders niet lukte voor hun kinderen, was ons toch maar mooi gelukt voor de hond.

Zoals bekend is Ex inmiddels (stief)vader van 4. Ze zitten (dus) krap in tijd en Bo is daarvan de hond van de rekening. Hun aandacht gaat eerst uit naar de kinderen en alleen de leftovers ervan gaan naar Bo. Hij slijt zijn dagen daar dan ook wachtend. Wachtend op een aai of een uitlaatbeurt.

Vandaag gaf Ex voorzichtig aan dat het zo niet langer kon. Dat hij overwoog om zijn aandeel terug te draaien. De argumenten die hij ervoor aandroeg begreep ik wel: zowel qua tijd als geld zitten B. en ik in een ruimer jasje. Ook zag ik dat het Ex aan zijn hart ging en dat hij het liever anders had gezien. Ik zei dan ook al half toe dat er in de toekomst wel gepraat zou kunnen worden. Zowel over het geld als tijd.

Maar toch knaagt er een stemmetje dat zegt dat het nog steeds Onze hond is. Dat Bo er eerder was dan zijn gezin. En dat hij een plaats verdient in het leven van Ex.

Ik ben er eerlijk gezegd een beetje verdrietig over.

yeay

En toen?

Toen was er opeens allemaal goed nieuws:

- ik ben 10 kilo lichter dan 5 maanden geleden;
- ik ben vandaag vrij;
- we hebben een huis gekocht;
- ik begin over exact 3 maanden voor mezelf.

Ik heb het gevoel dat ik van alles moet regelen, maar er schiet me niets te binnen. Ik denk dat ik maar ga shoppen.