mijn broer

Mijn broer en ik zijn niet close. Nooit geweest ook. We gaan onze eigen weg en die leidt ons zelden in het leven van de ander. Niet dat we hier ooit bewust voor hebben gekozen, maar we hebben er beiden wel vrede mee. Zo vind ik het prima dat hij geen bezoekjes aan mijn ouders aflegt als ik bij hen ben en sturen we elkaar op onze verjaardagen hoogstens een sms. Via onze ouders horen we hoe het de ander vergaat en slechts bij hoog - of laagtijdagen zoeken we contact. Om te laten weten dat we bezorgd, blij of verdrietig voor de ander zijn.

Ondanks onze spaarzame contacten gaat mijn broer me wel aan het hart en zijn sms-jes soms niet genoeg. Toen ik hoorde dat hij in een toneelstuk zou optreden, wilde ik dan ook in het publiek zitten. Ik wilde mijn grote broer op het podium zien en mijn handen stuk klappen.

En dat deed ik vrijdag dan ook. Blijmoedig trotseerde ik 's middags alle files tussen Utrecht en Maastricht en zat 's avonds met een van trots zwellend hart in het theater. Te kijken naar mijn broer, in zijn rol van enorme Kabouter.

Want ook al zijn we dan niet close, wel ben ik vaak trots op mijn broer. Maar zelden zo trots als vrijdagavond.