Max

Max is nu een jaartje of 4 bij ons en nog nooit was hij ziek. Tot gisteren. Opeens eet hij niet meer, drinkt ie amper, heeft hij een harde buik en beweegt hij als een oude opa. Internet maakt me niet wijzer, want de diagnoses variëren van een dodelijke ziekte tot een simpele bacterie.

Er zit niets anders op dan morgen naar de dierenarts te gaan en hopen dat hij de tweede diagnose stelt. En tot die tijd mijn tranen te bedwingen. Want vreemd genoeg ben ik over mezelf niet hypochondrisch - ik hang nl. de leer van mijn moeder aan: "als het vanzelf komt, gaat het ook vanzelf weer weg" - maar als mijn beesten iets hebben haal ik de engste ziektes in mijn hoofd. En dus nam ik vanmiddag heftig grienend al een beetje afscheid toen hij zich als een bolletje tegen mijn buik nestelde.

N.B. Met het risico een kattenlog te krijgen, hiernaast alleen foto's van Max.