Bo

Zo'n vijf jaar geleden kochten Ex en ik een hond. Zonder na te denken over lange-termijn-consequenties stortten we ons vol overgave in onze nieuwe rol van baasje en vrouwtje. We hadden geen kinderen en Labrador Bo kwam dan ook geen aandacht of wandeling tekort. Sterker nog, menig weekend werd speciaal om Bo heen gepland.

Ook na onze split-up verdeelden we de verzorging en de financiën. Zo deelden we de vakanties, ging Bo in het weekend naar Ex en deelden we de kosten van voer, prikken en ontelbare operaties. Weliswaar was mijn aandeel in alles beduidend groter dan het zijne, we hadden het in ieder geval in onderling overleg geregeld. We waren er zelfs een beetje trots op: wat veel gescheiden ouders niet lukte voor hun kinderen, was ons toch maar mooi gelukt voor de hond.

Zoals bekend is Ex inmiddels (stief)vader van 4. Ze zitten (dus) krap in tijd en Bo is daarvan de hond van de rekening. Hun aandacht gaat eerst uit naar de kinderen en alleen de leftovers ervan gaan naar Bo. Hij slijt zijn dagen daar dan ook wachtend. Wachtend op een aai of een uitlaatbeurt.

Vandaag gaf Ex voorzichtig aan dat het zo niet langer kon. Dat hij overwoog om zijn aandeel terug te draaien. De argumenten die hij ervoor aandroeg begreep ik wel: zowel qua tijd als geld zitten B. en ik in een ruimer jasje. Ook zag ik dat het Ex aan zijn hart ging en dat hij het liever anders had gezien. Ik zei dan ook al half toe dat er in de toekomst wel gepraat zou kunnen worden. Zowel over het geld als tijd.

Maar toch knaagt er een stemmetje dat zegt dat het nog steeds Onze hond is. Dat Bo er eerder was dan zijn gezin. En dat hij een plaats verdient in het leven van Ex.

Ik ben er eerlijk gezegd een beetje verdrietig over.