Dag lieve Max

Maandagavond belde de dierenarts weer en vertelde me dat hij de foto's met de radioloog had besproken. De prognose was erg somber, zei hij. En liet daarna een stilte vallen. Voor hem was het natuurlijk ook geen fijn gesprek. Daarna opperde hij de mogelijkheden die we hadden. Onderzoeken die we nog konden doen. Een echo misschien, of een buikpunctie. Maar de uitkomsten van die onderzoeken zou de prognose niet veranderen.
Zo stuurde hij mij zachtjes naar de beslissing die ik moest nemen.

Ik haalde diep adem en sprak dan ook die woorden uit: u adviseert om 'm te laten inslapen? Weer liet ie een stilte vallen waarin ik merkte dat hij zijn woorden probeerde te kiezen. "Ja", was uiteindelijk het korte antwoord dat kwam.

De rest van de avond lagen B. en ik om Maxie heen. We aaiden hem en vertelden 'm verhalen over het leven dat ie bij ons had gehad. Over de keren dat ik hem achter het behang had willen plakken, over zijn lievelingsplekjes in ons huis en zijn acrobatische oplossing om uit de waterbak van Bo te drinken. Maar ook dat ie de allerliefste kater was en dat we 'm vreselijk zouden missen.

Die nacht sliep hij voor de laatste keer aan mijn voeten.




1995-28 oktober 2008