Berlin

Het was ongeveer twee maanden geleden, toen ik ons weekendje plande. Destijds was het een simpele optelsom:

1.
K-dag en H-dag vallen gunstig;

+

1.
De dag na H-dag is een verplichte vrije dag.

=

2
We gaan op K-dag naar Berlijn.

Toen ik het had bedacht, was de wereld nog grauw en donker. De lente was nog ver weg en biertjes drinken bij de Leuk Dat Je Er Bent Band* nog veel verder weg. Ik dacht niet dat ik iets zou missen. En dat deed ik ook niet. Tot vijf minuten geleden.

Ik mag bidden dat dit gevoel voor Berlijn weg is. Ik bedoel: ik blijf toch niet voor eeuwig dat puberende meisje dat niets wil missen?

* LDJEBB: band, ooit ontstaan uit een geintje van Veritijnen, inmiddels bekend in de wijde omtrek van Utrecht en te boeken voor al uw feesten en partijen en nee ik heb geen aandelen.

Scrooge

Dat heb ik wel vaker. Dat ik midden in de zomer - of nou ja, midden in de aanloop naar een mogelijke lente - opeens denk aan een kerstfilm. De logica erachter is vrij helder:

kerstfilm=kerst=fijn=blij
blij=fijn=kerst=kerstfilm.

Kortom, ik ben blij. Niet eens zozeer vanwege de positieve berichten over de Utrechtse woningmarkt, maar eigenlijk om niets bijzonders. Net zoals ik soms kan vervallen in onbegrijpelijke somberte

- B. kan er volgens mij nog niet zo goed aan wennen, aan die buien. "Wat ís er dan", vraagt hij dan wanhopig. Waarop ik dan zucht: "niets... hmfrgr", wat het voor hem ook niet duidelijker maakt -

kan ik heel eenvoudig blij worden van niets. En daarom galmt er op dit moment de volgende songtekst door mijn hoofd. Juist, ja: van een kerstfilm

fase 1

Mijn inkomen was vijf jaar geleden eigenlijk niet genoeg om mijn appartement te kopen. Slechts met een hoop gebedel en allerlei verklaringen van werkgevers wilde welgeteld één bank mij een startershypotheek verkopen. Tegen de hoofdprijs, uiteraard.

Uiteraard hoorde u mij toen niet klagen - al was het maar dat ik in 2003 nog geen weblog had - maar eigenlijk is het raar dat ik met mijn inkomen destijds geen appartement van circa 150.000 euro kon kopen. Want zó weinig verdiende ik nou ook weer niet, zelfs toen niet.

Anno 2008 is het volgens mij niet meer te doen om als starter een huis te kopen in het centrum. Mijn buurt was destijds nog nét betaalbaar, maar tegenwoordig volgens mij ook niet meer. Want de makelaar noemde een geschatte verkoopsom waarvan mijn sokken afgleden. Maar alweer hoort u mij niet klagen.

N.B. Huis van B. staat vanaf morgen in de verkoop. Fase 1 (verkopen van huizen) is officieel gestart!

reclame reclame

Er schijnt een gedachte achter irritante reclames te zitten: als het je zó stoort, onthoud je het merk en uiteindelijk zul je het kopen. Maar volgens mij werkt het niet. Nou ja, het werkt wel, maar dan op mijn zenuwen.

Zonder volledig te zijn, noem ik er drie die ieder op hun eigen unieke manier het bloed onder mijn nagels vandaan halen.

De eerste is een radioreclame. Ik weet niet van welk bedrijf – voila, meteen het bewijs dat de idee achter de irritatie-reclames niet werkt – maar het gaat om een dame die ons allen uitnodigt om bij haar te komen solliciteren. De reden ligt kennelijk in het salaris, nu de dame verkondigt: “niet 3% meer, maar meteen 15% meer verdienen etc. etc.”.

MEER DAN WAT? Meer dan bij elk ander bedrijf in die branche? Meer dan je huidige salaris, ongeacht wat je nu verdient? Het lijkt me niet.

Dan wederom een radioreclame – u merkt dat de inspiratie voor dit logje tijdens een autorit opborrelde. Dit maal gaat het om een spotje van de Landmacht, in de serie “geschikt/ongeschikt”. Je hoort een meisje het volgende vragen: “Wil je iets eten?”, waarop je een jongen – met het voor pubers kenmerkende landerige geluid – hoort zeggen: “Njeuh, ik weet het niet”.

Dat gaat vervolgens nog even door, want het meisje vraagt ook nog of hij iets wil drinken, muziek wilt luisteren, een dvd-tje kijken of wilt gamen. De jongen antwoordt steeds lauwer, maar de strekking is telkens hetzelfde: “Nee, ik weet het niet”. Waarbij ik vermoed dat de jongen eigenlijk bedoelt dat ’t hem allemaal niet zoveel kan boeien.

En dan nu de vraag: Geschikt/ongeschikt. Wat denk je? Geschikt! Omdat ie nog niet heeft gekozen voor zijn vervolgopleiding.

En dus krijgen we straks – als het aan de landmacht ligt – allemaal ongeïnteresseerde, ongeïnspireerde, landerige knulletjes die het allemaal ook niet wisten toen ze moesten kiezen en die bij de minste moeilijke missie op de vraag: ‘moeten we vuren?!’, antwoorden: ‘Njeuh, ik weet het niet!”.

Geschikt, pffh. Nee! Ongeschikt!

En dan tot slot – en ik merk nu pas dat het allemaal radioreclames zijn – de reclame van 1888. Ik vrees dat ik in deze irritatie alleen sta, maar goed: het melodietje waarop de mannen “1888” schreeuwen is niet in de maat. Ze schreeuwen een volle tel te vroeg. En iedere keer luister ik weer met gekromde tenen en schreeuw net zo hard tegen de radio terug. Maar dan op de tel.