reclame reclame

Er schijnt een gedachte achter irritante reclames te zitten: als het je zó stoort, onthoud je het merk en uiteindelijk zul je het kopen. Maar volgens mij werkt het niet. Nou ja, het werkt wel, maar dan op mijn zenuwen.

Zonder volledig te zijn, noem ik er drie die ieder op hun eigen unieke manier het bloed onder mijn nagels vandaan halen.

De eerste is een radioreclame. Ik weet niet van welk bedrijf – voila, meteen het bewijs dat de idee achter de irritatie-reclames niet werkt – maar het gaat om een dame die ons allen uitnodigt om bij haar te komen solliciteren. De reden ligt kennelijk in het salaris, nu de dame verkondigt: “niet 3% meer, maar meteen 15% meer verdienen etc. etc.”.

MEER DAN WAT? Meer dan bij elk ander bedrijf in die branche? Meer dan je huidige salaris, ongeacht wat je nu verdient? Het lijkt me niet.

Dan wederom een radioreclame – u merkt dat de inspiratie voor dit logje tijdens een autorit opborrelde. Dit maal gaat het om een spotje van de Landmacht, in de serie “geschikt/ongeschikt”. Je hoort een meisje het volgende vragen: “Wil je iets eten?”, waarop je een jongen – met het voor pubers kenmerkende landerige geluid – hoort zeggen: “Njeuh, ik weet het niet”.

Dat gaat vervolgens nog even door, want het meisje vraagt ook nog of hij iets wil drinken, muziek wilt luisteren, een dvd-tje kijken of wilt gamen. De jongen antwoordt steeds lauwer, maar de strekking is telkens hetzelfde: “Nee, ik weet het niet”. Waarbij ik vermoed dat de jongen eigenlijk bedoelt dat ’t hem allemaal niet zoveel kan boeien.

En dan nu de vraag: Geschikt/ongeschikt. Wat denk je? Geschikt! Omdat ie nog niet heeft gekozen voor zijn vervolgopleiding.

En dus krijgen we straks – als het aan de landmacht ligt – allemaal ongeïnteresseerde, ongeïnspireerde, landerige knulletjes die het allemaal ook niet wisten toen ze moesten kiezen en die bij de minste moeilijke missie op de vraag: ‘moeten we vuren?!’, antwoorden: ‘Njeuh, ik weet het niet!”.

Geschikt, pffh. Nee! Ongeschikt!

En dan tot slot – en ik merk nu pas dat het allemaal radioreclames zijn – de reclame van 1888. Ik vrees dat ik in deze irritatie alleen sta, maar goed: het melodietje waarop de mannen “1888” schreeuwen is niet in de maat. Ze schreeuwen een volle tel te vroeg. En iedere keer luister ik weer met gekromde tenen en schreeuw net zo hard tegen de radio terug. Maar dan op de tel.