shape (2)

Als comment bij mijn laatste log schreef Stoereschrijfster:

"(...) misschien heel raar: waarom ga je niet lekker hardlopen? Je kunt gaan wanneer je wilt en het kost niks. Ik vind het vooral een uitkomst omdat je dan niet naar een sportschool hoeft (...)".

Goeie vraag. Een goeie vraag, met een goed antwoord:

Omdat ik onvoldoende zelfdiscipline heb.
Omdat ik mezelf nooit zou kunnen stimuleren om dóór te gaan.
Omdat ik altijd dealtjes met mezelf sluit om te kunnen stoppen.
Omdat ik aartslui ben en iemand nodig heb die me met de zweep dwingt om door te gaan.

Daarom.

shape

Ik sport nog steeds. Nou, laat ik niet liegen: ik sport weer. Na een pauze van twee maanden - die niet geheel toevallig samenviel met de periode dat ik als vanouds rookte - ben ik drie weken geleden weer begonnen.

Met veel gezucht en gesteun en de broodnodige aanmoedigingen van lief B. - "ik ben zo trots op je" of "wat goed van je" of whatever does the trick - sleep ik mezelf twee keer per week naar de sportschool. Om daar afgebeuld te worden door een instructrice die niet zou misstaan als drill sergeant in het leger. Liet ik me eerst misleiden door haar blonde schattige staartjes en kleurige hotpants: inmiddels weet ik dat ze gewoon een beul in bloemetjesmotief is.

Maar ik kan 't van haar hebben. Ze lacht er namelijk vrolijk bij, ze praat niet onnodig veel en elk nieuw pasje kondigt ze ruim van te voren aan. Na afloop ben ik altijd blij, moe en voldaan. Ik kamp in ieder geval niet met moordneigingen.

Het kan ook anders. Dat bleek een paar maanden geleden, toen een andere vrouw de les van mijn lieve hotpantsbeul overnam. Binnen 2 minuten vond ik haar stom. Na 10 minuten voelde ik een lichamelijke afkeer en na een half uur had ik zin om die kwebbelende mond dicht te nieten.

Gisteren zou ik sporten. Vlak ervoor kreeg ik een sms van vriendin K.

"Als je van plan bent te komen: dat vreselijke mens is er"

Dat was voldoende om af te zien van het hele idee van sporten. Een half uur later smste K.:

"Ik haat r".

Het verhaal gaat nergens heen, dat begrijp je. Maar ik vond vooral K's laatste berichtje zó grappig dat ik het met je wilde delen.

Three weeks, one day, 13 hours,
676 cigarettes not smoked,
saving € 135,38.

M. en F.

Toen dacht ik er ietwat dramatisch over. Ik beweerde hier zelfs dat mijn wereld instortte, dramaqueen als ik ben. Het feit dat ik na pakweg drie dagen al schreef dat ik er overheen was, deed vermoeden dat het verdriet niet zo diep zat. En dat vermoeden was juist. Want behalve de kleine oprispingen van verdriet, die nu eenmaal horen bij het nemen van afscheid, zag ik met plezier de buik van J. groeien. Ook zag ik W. groeien, in zijn rol als stiefvader.

Maar méér nog zag ik hen beiden groeien, in hun relatie. Want het valt niet te ontkennen dat J. het beste bij W. naar boven brengt; zij maakt hem een beter mens. Zoals W. en ik elkaar kapot maakten, maken zij elkaar gelukkig.
En hoewel het eerst heus wel anders was - zo heb ik destijds in stilte verschillende theorieën bedacht voor het frustreren van hun geluk - doet me dat nu geen verdriet meer. Het doet me juist deugd: te weten dat mijn beslissing destijds voor iedereen een zegen was.

Vandaag bracht de ooievaar hun nieuwste en grootste geluk. En met de simpele woorden: "ik ben papa en J. is weer mama" kwamen de tranen omhoog. Maar deze keer tranen van geluk. En van opluchting, dat de bevalling alsnog goed was verlopen.

Gefeliciteerd lieve W. en J.

eerlijk duurt etc.

Ik heb geen noemenswaardige geheimen voor B. Behalve de verdraaiing van de werkelijkheid van het verleden - om me net een slagje aardiger, sportiever, coulanter naar voren te laten komen - lieg ik niet tegen hem. Daarom is het eigenlijk vreemd dat ik hem nooit vertelde over die eerste weken, waarin ik onze dates en mijn onzekerheid hier uitvoerig beschreef. Niet dat ik het geheim hield, het was er gewoon nog nooit van gekomen om het hem te vertellen.

Tot gisteren. Want gisteren lazen we samen mijn oude logjes en lachten vertederd. Want het leek al zo lang geleden dat ik zijn korte sms-jes ontrafelde op achterliggende boodschappen en leefde in de constante onzekerheid van 'wat bedoelt hij nu' of 'vindt ie me nou wel of niet leuk?'

Maar goed, hij weet het nu. En daarom herplaats ik ze weer, hier waar ze horen.

blij

Vanwege een mogelijke publicatie van mijn hand in het Advocatenblad, ben ik in een tijdelijke schrijverspiek beland. Geen paniek, het gaat wel weer over.

Van sommige dingen krijg ik een warm gevoel. Een gevoel van 'thuis' of van 'vroeger'. Ik snap dat je daarvan graag voorbeelden wilt en verhip, die heb ik.

Om te beginnen de geur van mijn ouderlijk huis. "Duhuh", zul je zeggen en terecht. Maar het is een gevoel dat me telkens weer overvalt als ik het ruik, misschien wel omdat ik er nog steeds niet op bedacht ben. Het is het sterkst in de zomer en dan vooral in het trappenhuis. Afgelopen zomer ben ik zelfs eventjes op de trap gaan zitten om rustig te ruiken.

Een ander voorbeeld is de geur van mijn hond. Niet de ik-ben-in-een-kadaver-gaan-rollen-en-nu-ruik-ik-heerlijk-naar-dode-vogel-geur. Maar de geur van het bos. Van de bladeren, het humus en het gras. Een geur van buiten en van groen. Ook die geur brengt me terug naar vroeger, toen ik probeerde te verdwalen in het Savelsbos . Tevergeefs, by the way, ik kwam keer op keer bij dezelfde open plek uit. Achteraf vreemd, nu ik tegenwoordig keer op keer verdwaal in datzelfde bos. Zonder opzet, by the way.

En dan nu de aanleiding van dit logje. Ik heb het ook bij sommige mensen, bij het lezen van hun logje. Weer een voorbeeld hebben?

Ik heb het bij Champagne, Desalniettemin, Goentah, Helemaal Geweldig, Nieuwamsterdammer en als 'nieuwste' aanwinst (namelijk pas onlangs door mij ontdekt): Martin Bril. Deze logjes lees ik het liefst met een kop koffie en waan mij weer eventjes jong. Overigens niet om omdat ze zoveel ouder zijn, want dat is in ieder geval bij twee van de genoemde personen niet het geval.

01-10-2007

"Dit is de eerste dag van de rest van je leven". Een mooie spreuk, vind ik. Het biedt troost, geeft hoop op verandering en een gevoel van een nieuwe start.

Vandaag is niet zozeer de eerste dag van de rest van mijn leven - al was het maar omdat ik noch troost, noch verandering, noch een nieuwe start wens - maar wel de eerste dag dat ik weer een niet-roker ben.

Nog maar 7 maanden te gaan, zodat ik het stokje weer op kan pakken waar ik het twee maanden geleden liet vallen.