M. en F.

Toen dacht ik er ietwat dramatisch over. Ik beweerde hier zelfs dat mijn wereld instortte, dramaqueen als ik ben. Het feit dat ik na pakweg drie dagen al schreef dat ik er overheen was, deed vermoeden dat het verdriet niet zo diep zat. En dat vermoeden was juist. Want behalve de kleine oprispingen van verdriet, die nu eenmaal horen bij het nemen van afscheid, zag ik met plezier de buik van J. groeien. Ook zag ik W. groeien, in zijn rol als stiefvader.

Maar méér nog zag ik hen beiden groeien, in hun relatie. Want het valt niet te ontkennen dat J. het beste bij W. naar boven brengt; zij maakt hem een beter mens. Zoals W. en ik elkaar kapot maakten, maken zij elkaar gelukkig.
En hoewel het eerst heus wel anders was - zo heb ik destijds in stilte verschillende theorieën bedacht voor het frustreren van hun geluk - doet me dat nu geen verdriet meer. Het doet me juist deugd: te weten dat mijn beslissing destijds voor iedereen een zegen was.

Vandaag bracht de ooievaar hun nieuwste en grootste geluk. En met de simpele woorden: "ik ben papa en J. is weer mama" kwamen de tranen omhoog. Maar deze keer tranen van geluk. En van opluchting, dat de bevalling alsnog goed was verlopen.

Gefeliciteerd lieve W. en J.