zelfbeeld

Op zoek naar een filmpje voor schrijversinondergoed vond ik dit.



Het gaat me niet om de eetstoornis, maar om het verknipte zelfbeeld dat wij vrouwen hebben. Waardoor wij ons focussen op vetrollen, putjes en puistjes, waar anderen ons als normale, gezonde vrouwen zien. Zo zie ik - als ik mezelf bij wijze uitzondering eens uitgebreid bekijk in de spiegel - allereerst een buik. Een maat-44-buik. Verder zie ik uitzonderlijk korte en dikke benen. Tot slot zie ik grote borsten, die met man en macht de zwaartekracht proberen te weerstaan. En daarin overigens jammerlijk falen.

Pas als ik mezelf ertoe dwing, moet ik erkennen dat ik een goede uitstraling heb. Met mooie ogen, een leuke lach, krullend haar en een setje mooie billen. (Ik weet het, het is not done om de positieve punten van jezelf te benadrukken, maar na die maat-44-buik moest ik toch even iets compenseren).

En dan besef ik ook weer dat ik eigenlijk best tevreden ben. Uit pure tevredenheid at ik zojuist dan ook een hele bak chocolademousse op. Hij is nu toch al maat 44:)

cursus

Nog niet zo heel lang geleden schreef ik vrij gedecideerd dat ik “dit nooit meer zou doen”, maar ik zit er toch alweer middenin: in een cursus.

Vorige week bracht ik dan ook weer eens door in een congrescentrum. Ik ging leren onderhandelen.

De eerste opdracht was simpel:

- Leg per persoon € 5,-- in;
- vorm vier groepen van vier personen;
- kies per groep een goed doel;
- probeer de andere groepen ervan te overtuigen dat het totaalbedrag van circa € 80,-- naar jouw doel moet gaan.

Ik kan er kort en lang over zijn, maar wij wonnen. En wij, dat was de Ketting van Ballonnen.

Omdat:
het een kleinschalig goed doel is;
het over kinderen gaat;
kanker doodeng is;
maar het leven daarna ook door kan gaan:

Klik.

dag

Ik zou er lak aan moeten hebben.
Het zou me niets moeten doen.
Ik zou er boven moeten staan.

Maar mijn gevoelens laten zich niet sturen.
En dus heb ik alsnog een beetje verdriet.

Maar meer dan een beetje is het ook niet.

Het ga je goed.

fucking brilliant

beperking

Ik verwerk door te schrijven. Dat doe ik al jaren. Vroeger met grote hanepoten in schriftjes, tegenwoordig net getypt op het wereldwijdeweb.

Zolang het gaat over verdriet voel ik mij daarin niet beperkt, ik schrijf er zelfs graag over. Omdat het nu eenmaal troostend werkt om bemoedigende woorden te lezen. Om te horen dat alles goed zal komen, of dat mensen mijn gevoelens herkennen.

Maar alle andere donkere emoties kan ik niet met jullie delen. Woede, jaloezie, angst. Ik hou het voor me, of ik zwak het af. Want eigenlijk wil ik niemand kwetsen, ongerust maken, of kwaad.

En dus plaats ik mij vrijwillig in een keurslijf. Waarin ik niet schrijf wat mij werkelijk dwarszit en mijn donkere gedachten alsnog lichtroze inkleur. En dus leg ik u niet uit waarom ik een bepaalde groep mensen vreselijk kinderachtig vind.

Ik denk dat ik maar eens naar de Bruna loop. Voor een schriftje.

N.B. Ik moest overigens glimlachen over de afwezigheid van reacties op mijn vorig stukje. Want alhoewel jullie en masse schreven de B.-stukjes niet moe te zijn, bleven de reacties deze keer uit. En terecht, natuurlijk. Who cares dat B. vijf dagen weg is.

B.

Anderhalf jaar was ik alleen. Vrijgezel bedoel ik. Dat zijn pakweg 550 dagen die ik in betrekkelijke afzondering doorbracht. Waarin ik alleen thuis kwam, alleen at, alleen sliep. Niet dat ik het leuk vond, maar het was nou eenmaal zo. En ook aan minder aangename zaken kun je wennen, want al snel wist ik niet meer anders.

In die drie maanden dat B. en ik nu samen zijn

- ik hoorde me laatst 'mijn vriend' zeggen. Dus zonder de 'je' erachter, de ' je' waarmee je het allemaal vrijblijvend houdt. Waarmee je aangeeft dat je wel ziet hoe het zich ontwikkelt en dat je er geen druk op wilt leggen. Zonder die 'je' is het opeens allemaal heel erg echt en serieus. Ik schrok er zelf een beetje van, toen ik het uit mijn eigen mond hoorde, maar ik meende het wel: het is geen vriendje meer. -

zijn we steeds vaker bij elkaar. Spraken we eerst af wanneer we elkaar zouden zien, tegenwoordig geven we aan wanneer we andere afspraken hebben. Om de tussenliggende dagen bij elkaar te zijn. En dat is dus best vaak.

Maar deze week zie ik hem niet, want hij is de hele week weg. Nou ja, nog niet eens de hele week, maar vijf dagen, waarvan er al drie voorbij zijn. Tijdens die drie dagen had ik twee dagen cursus in een prachtig conferentiecentrum, ging ik naar een verjaardag en had ik vandaag mijn dag vrij. Amper tijd om je lief te missen, zou je zeggen.

Maar dat kan dus wel, merk ik. Want ik mis 'm. Ik ben het alleen zijn weer helemaal ontwend.

N.B. Ik zag zojuist de promo van Dirty Dancing, voor morgen. "Nobody puts Baby in the corner", heerlijk. De dvd-recorder is al geprogrammeerd.

roken

Vandaag is het precies 5 maanden geleden dat ik stopte met roken.

Sindsdien heb ik gesmacht naar sigaretten, erover gedroomd, dealtjes met mezelf geprobeerd te sluiten etc. etc. Maar ik hield stand en naar mate de tijd verstreek vergat ik steeds vaker dat ik ergens naar verlangde, om uiteindelijk hele dagen niet meer aan sigaretten te denken. Uiteraard bleven er momenten dat ik tegen het plafond knalde wegens heftig nicotineverlangen - ik denk aan het weekendje Antwerpen met vriendin C. - en moest ik mezelf geregeld bedwingen om niet stiekem sigaretten achterover te drukken - omdat B. rookte en zijn sigaretten dus gewoon beschikbaar waren. Maar ook die momenten gingen voorbij.

Uiteindelijk werd het steeds eenvoudiger om niet te roken, niet in het minst omdat ook B. onlangs stopte met roken. Dat hem dat vreselijk eenvoudig afgaat, het hem geen énkele moeite kost en hij het na drie weken volstrekt logisch vindt dat hij al van zijn verslaving af is, vind ik dan weer niet terecht, maar dat zal de jaloezie wel zijn. Dat B. niet meer rookt heeft als voordeel dat ik nu helemaal niet meer met rook word geconfronteerd. Thuis niet, op het werk niet en volgend jaar in de kroeg ook niet meer.

En dat laatste vind ik eerlijk gezegd belachelijk. Ik vind dat het hoort, in een kroeg moet je sigarettenrook ruiken. Er horen grote asbakken op de bar, je moet er sigaretten kunnen kopen en wat mij betreft rook je zelfs op het toilet.

Maar omdat ik ook hou van een - relatief - schone lucht, in ieder geval een lucht waarin nog voldoende zuurstof zit, zou ik willen voorstellen dat alle kroegen worden verplicht tot aanschaf en installatie van een goed werkend ventilatiesysteem. Geen rookverbod, maar ventileren. Ik denk dat daarmee hetzelfde resultaat wordt bereikt, alleen dan zonder de rokers te verdrijven en daarmee ook een stuk gezelligheid.

Toch jammer dat Klink niet naar me zal willen luisteren.

De Toppers

Ik ben niet goed in netwerken. Nooit geweest ook. Het zal wel komen omdat ik niet kan slijmen en een broertje dood heb aan schijnheiligheid. Dat is weliswaar eerlijk en integer, maar het levert me ook een behoorlijk klein netwerk op.

Mijn netwerk kan dan wel klein zijn, maar daarvan maakt wel vriendin K. deel uit. Vriendin K. verkeert in hele andere kringen dan ik, nu zij werkt in medialand. In de loop der jaren is ze daar behoorlijk belangrijk geworden - dat is grappig, want in mijn ogen is het toch nog steeds gewoon vriendin K. waarmee ik jarenlang de student heb uitgehangen en waarmee ik later in Australie uit man en macht probeerde dat studentenleven met een paar maanden te verlengen - en krijgt in haar hoedanigheid van manager vaak uitnodigingen toegestuurd. Uitnodigingen voor feesten, waarover wij Normale Mensen een dag later in de krant lezen, en voor concerten. Zo ging zij een tijd geleden naar het concert van U2. Niet omdat ze zo graag wilde, maar "ach, ze had de kaarten toch liggen".

Normaal maak ik geen gebruik van het netwerk van K., daarmee moet je een vriendschap niet belasten, zo vind ik. Maar toen ik een paar maanden geleden hoorde dat de kaarten voor De Toppers alleen via C1000 verkrijgbaar waren, speelde ik de-vriendin-troefkaart uit: of ze kaarten voor me wilde regelen. Voor C. en mij. Maandenlang hoorden we niets en C. en ik hadden het idee dan ook alweer stilletjes uit ons hoofd gezet. De sms van dinsdag kwam dan ook onverwacht: ik heb twee kaarten voor De Toppers voor je, voor 1 juni.

En dat was gisteren. Het moet gezegd: als je K. vraagt om kaarten, krijg je ook the best of the best. Ik bedoel, zo goed als gisteren zat ik nog nooit:

Want ik zat op de eerste ring.
Ik zat op rij 8 van die eerste ring.
Geer, Goor en Rene speelden op 100 meter afstand.
Mijn billen rustten in zachte stoelen. Meeverende zachte stoelen.
10 rijen boven me zat Frank of Ronald de Boer, we werden aangesproken door Regilio Tuur en Lee Towers stond ook een paar rijen achter ons (Inderdaad, ik ben daar dan van onder de indruk. Ik ken gewoon niet genoeg BN' ers om daar blase over te kunnen doen. Ik word dan toch Mien uit de polder die hysterisch gaat wijzen. Dus Frank of Ronald: nogmaals sorry).

En los van dat alles, was het concert gewoonweg fantastisch. De liedjes waren top, het publiek was top en Geer, Goor en Rene waren over de top.

K., nogmaals bedankt. Het was helemaal super.