beperking

Ik verwerk door te schrijven. Dat doe ik al jaren. Vroeger met grote hanepoten in schriftjes, tegenwoordig net getypt op het wereldwijdeweb.

Zolang het gaat over verdriet voel ik mij daarin niet beperkt, ik schrijf er zelfs graag over. Omdat het nu eenmaal troostend werkt om bemoedigende woorden te lezen. Om te horen dat alles goed zal komen, of dat mensen mijn gevoelens herkennen.

Maar alle andere donkere emoties kan ik niet met jullie delen. Woede, jaloezie, angst. Ik hou het voor me, of ik zwak het af. Want eigenlijk wil ik niemand kwetsen, ongerust maken, of kwaad.

En dus plaats ik mij vrijwillig in een keurslijf. Waarin ik niet schrijf wat mij werkelijk dwarszit en mijn donkere gedachten alsnog lichtroze inkleur. En dus leg ik u niet uit waarom ik een bepaalde groep mensen vreselijk kinderachtig vind.

Ik denk dat ik maar eens naar de Bruna loop. Voor een schriftje.

N.B. Ik moest overigens glimlachen over de afwezigheid van reacties op mijn vorig stukje. Want alhoewel jullie en masse schreven de B.-stukjes niet moe te zijn, bleven de reacties deze keer uit. En terecht, natuurlijk. Who cares dat B. vijf dagen weg is.