B.

Anderhalf jaar was ik alleen. Vrijgezel bedoel ik. Dat zijn pakweg 550 dagen die ik in betrekkelijke afzondering doorbracht. Waarin ik alleen thuis kwam, alleen at, alleen sliep. Niet dat ik het leuk vond, maar het was nou eenmaal zo. En ook aan minder aangename zaken kun je wennen, want al snel wist ik niet meer anders.

In die drie maanden dat B. en ik nu samen zijn

- ik hoorde me laatst 'mijn vriend' zeggen. Dus zonder de 'je' erachter, de ' je' waarmee je het allemaal vrijblijvend houdt. Waarmee je aangeeft dat je wel ziet hoe het zich ontwikkelt en dat je er geen druk op wilt leggen. Zonder die 'je' is het opeens allemaal heel erg echt en serieus. Ik schrok er zelf een beetje van, toen ik het uit mijn eigen mond hoorde, maar ik meende het wel: het is geen vriendje meer. -

zijn we steeds vaker bij elkaar. Spraken we eerst af wanneer we elkaar zouden zien, tegenwoordig geven we aan wanneer we andere afspraken hebben. Om de tussenliggende dagen bij elkaar te zijn. En dat is dus best vaak.

Maar deze week zie ik hem niet, want hij is de hele week weg. Nou ja, nog niet eens de hele week, maar vijf dagen, waarvan er al drie voorbij zijn. Tijdens die drie dagen had ik twee dagen cursus in een prachtig conferentiecentrum, ging ik naar een verjaardag en had ik vandaag mijn dag vrij. Amper tijd om je lief te missen, zou je zeggen.

Maar dat kan dus wel, merk ik. Want ik mis 'm. Ik ben het alleen zijn weer helemaal ontwend.

N.B. Ik zag zojuist de promo van Dirty Dancing, voor morgen. "Nobody puts Baby in the corner", heerlijk. De dvd-recorder is al geprogrammeerd.