de beste wensen volgens een Egyptenaar

Mijn Egyptenaar van een paar maanden geleden is weer aan het sms-en. Eerst kreeg ik een kerstwens en vandaag een lange sms voor het volgend jaar. Ook al is het een foute tekst - en stond ie vol spelfouten - toch is het wel wat ik iedereen wens:

Always remember for 2007:

life is short,
break the rules,
forgive quickly,
kiss slowly,
love truely;
laugh uncontrollably
and never regret anything that made you smile.

Een heel fijne jaarwisseling. Blijf a.u.b. ver van het vuurwerk, drink niet teveel en ik zie jullie weer in het nieuwe jaar.

rust

Wat-een-zaligheid. Vijf dagen was ik in het Gronsveldse. Bij mijn ouders. Ik heb geslapen (heel heel heel veel), gewandeld (heel heel heel ver), geshopt (voor heel heel veel geld) en gekaart (heel heel heel veel). Kortom, het was echt helemaal geweldig. Dankjewel, paps en mams, voor het lekkere brood, het fijne bed en alle luxe. Het was heerlijk.

Zo. En nu ben ik weer terug. En zag ik dat ik een stokje kreeg. Van Polle (die in mijn hoofd altijd tante Pollewop heet, maar dat is vlg mij iets van de familie Bee). Zes rare dingen over mezelf. Daar gaan we dan.

• Ik ve(r)slik me best vaak in mijn eigen spuug. Tja, ik kan er niets anders van maken. Zo zit ik het ene moment gewoon fijn mijn spuug door te slikken - sorry, is een beetje smerig - en verslik ik me het volgende moment. Compleet met rood aanlopen, ademtekort etc. etc. Mensen kijken dan altijd heel erg verbaasd en ik ben - tijdens deze aanval - dan ook voornamelijk bezig om de andere gerust te stellen dat ik heus niet stik en dat het meestal vanzelf over gaat;

• Ik kan heel goed geld uitgeven. Grote bedragen. Een paar laarzen, of een gave jas heb ik zo gekocht. Maar met kleinere bedragen kan ik het opeens heel moeilijk hebben. Zo kocht ik gisteren voor ongeveer 200 euro aan kleren, maar vertikte ik het vervolgens 13 euro te betalen voor een mascara. Te duur. En dus gebruik ik mijn opgedroogde mascara nog maar even, totdat het echt niet meer kan;

• Ik ben geen sociaal dier. Wel in gezelschappen, dan word ik vaak de grapjas. Omdat dat de rol is die het best bij mij past. Maar ik haat de gesprekken van "een op een". Omdat ik altijd vrees het gesprek niet gaande te kunnen houden. Of dat mensen het liefste bij me weglopen en dat ik dat dan niet door heb of zo.

• Ondanks mijn respectabele leeftijd van (bijna) 34 ben ik nog steeds niet tevreden met mezelf. Niet over mijn uiterlijk, want daar kan ik wat aan doen en daar ben ik ook hard mee bezig, maar over mijn innerlijk. Want ik wil nog steeds eigenlijk iemand anders zijn. Ik zou graag 100 vrienden willen hebben, een geoefende smalltalker zijn en een sportieve aard hebben. In plaats daarvan ben ik nogal op mezelf, ben ik alleen maar goed in small talk als er genoeg drank in me zit en ben ik nogal lui van aard. Zal me benieuwen wanneer ik me er bij neer leg dat ik gewoon ben zoals ik ben.

• En tot slot - want ik vind vijf meer dan genoeg - heb ik een grondige hekel aan spelfouten. Niet aan alle spelfouten, maar aan de d's en t's. Het gaat zelfs zover dat ik ooit een fax van een advocaat wederpartij linea recta terugstuurde met de verbeterde t (of d, dat weet ik niet meer). En het gaat zelfs nog verder: als ik een nieuwe weblog lees en ik zie in het eerste stukje zo'n spelfout, dan lees ik 'm nooit meer...

Zo. het stokje gaat niet verder, want ik heb 'm volgens mij nu al overal gezien.

Keyzer & de Boer

Vannacht zag ik de herhaling van Keyzer & de Boer advocaten. Die serie kijk ik doorgaans op zaterdagnacht omdat ik er maandagavond ofwel geen tijd voor heb, ofwel kies voor Katja die het opneemt tegen de Rest.

Nou kijk ik wel vaker advocatenseries - Nederlandstalig of anders - en ik ben me er van bewust dat een aflevering niet overeenkomt met de werkelijkheid. Zo buigt een advocatenkantoor zich meestal niet en masse over 1 zaak, en duren zaken doorgaans langer dan afgebeeld. Maar nog nooit stoorde ik me aan die onjuiste afschildering, tot vannacht. Want toen ging het opeens over een echtscheiding. Een Nederlandse echtscheiding.

En werkelijk alles, maar dan ook alles gaat in werkelijkheid anders dan gisteren werd afgebeeld. De terminologie was fout - het heet geen voogdij dat je over je eigen kinderen hebt, maar ouderlijk gezag -, de zitting bij de Rechtbank was fout - zo vraag je bijvoorbeeld niet tijdens een zitting of jouw client nog "modder" heeft over die ander -, en de uitspraak in een echtscheiding krijg je gewoon op papier. Daarvoor hoef je niet naar de Rechtbank te komen.

Met gekromde tenen keek ik het af. Godzijdank gaat het meestal over het strafrecht. Daar weet ik gelukkig niet zoveel van af.

Doc

Wie heeft er nog meer gehuild bij Grey's Anatomy vanavond?

vaatwasser

Ik kneep met mijn ogen en tuurde in het koffiekopje. Shit. Niet schoon. Ik pakte een andere uit de vaatwasser. Nog minder schoon. Ik keek naar de borden, het bestek en de glazen. Niets was schoon, terwijl dezelfde vaat nu al 3 keer had gedraaid. Met een diepe zucht draaide ik me om en pakte een mok uit de kast. Een schone.

Hij was stuk. Mijn vaatwasser. Mijn steun en toeverlaat. De enige reden waarom mijn keuken geen puinzooi is. Vanwege een enorme kater, die mij gisteren de hele dag aan bed kluisterde, kon ik pas vandaag kijken of er misschien iets verstopt zat. Een filtertje misschien. Of een van de sproeiers.

Het was niet een van beiden. Het was beiden. En dan niet een beetje, maar helemaal. Alles zat verstopt, met de meest gore en onherkenbare dingen. In alle kleuren van de regenboog, met bijbehorende geuren. Gatverdegatverdegatver. Met dichtgehouden neus maakte ik alles schoon en draaide de vaat voor de vierde keer. Met succes.

Wist je dat je heel erg blij kan worden van een vaatwasser die het doet? Nee? Tis echt waar.

first time

Terwijl ik de titel van dit postje type krijg ik meteen een associatie en wel met Coca Cola."First time, first kiss, what a feeling is this". Het liedje dat een eeuw geleden - en nu nog steeds - onlosmakelijk is verbonden met het bruine goedje dat ik na 100 keer proberen eindelijk ook in de Light-versie lust.

Maar dat terzijde.

Het is namelijk de eerste keer dat ik er niet aan heb gedacht om een stukje te posten. Gewoon niet aan gedacht. Geen moment. Geen schuldgevoel dat me eraan herinnerde. Geen opborrelende inspiratie, helemaal niets. En dat terwijl er toch genoeg is gebeurd de laatste tijd.

Zo ben ik inmiddels 8 kilo afgevallen. Dat is best aardig, al zeg ik het zelf. Het toeval wil echter dat mijn broer en schoonzus ook aan een afvalrace zijn begonnen en inmiddels respectievelijk 30 en 15 kilo zijn afgevallen. Dat is niet best aardig, dat is gewoon belachelijk. Belachelijk goed dus. Tijdens de sinterklaasavond afgelopen weekend viel dan ook niemand op dat mijn kont inmiddels minder gigantische proporties heeft aangenomen. Dat was dan wel weer jammer.